Το ότι είμαι πίσω (μα πάρα πολύ) δεν το συζητώ. Το facebook είναι κάτι που με ψιλοφρικάρει –γιατί όλο ξεχνάω το password ή κάνω διάφορες άλλες μαλακίες και τα κάνω σκατά– και, τέλος πάντων, μόλις έβλεπα invitation στο mail μου (ο τάδε θέλει να γίνει φίλος σου –τι λύσσα είναι αυτή;) μου άναβαν τα λαμπάκια και πήγαινα παρακάτω. Την τελευταία εβδομάδα με έκανε φίλη της η Μαρία, που κάθεται στο διπλανό θρανίο (στην εφημερίδα εννοώ), μου έδειξε και τα κατατόπια (να ανεβάζω φωτογραφίες, να γράφω στον «τοίχο» κλπ.) και τώρα αισθάνομαι λίγο πιο κοντά στον κόσμο ετούτο. Κατά τα άλλα, πολύ μέτρια τα πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι ανάδρομος ο Ερμής ή αν ο Δίας έχει κάνει μυστική συμφωνία με τον ’ρη να με αφήσουν να σέρνομαι στα πλακάκια –ναι, το σύμπαν μπορεί και να συνωμοτεί εναντίον μας, κύριε Κοκορέγιο μας– το μόνο που ξέρω είναι ότι τελευταία έχω αρχίσει να τρώω ακατάπαυστα κι αυτό δεν είναι καλό σημάδι για τον ψυχικό (και σωματικό) μου κόσμο. Επίσης, εκνευρίζομαι. «Α, θα έρθεις;», με ρωτάει η μικρή στο τηλέφωνο (εκεί γύρω στις 5.30 το απόγευμα). Ε, θα έρθω, γιατί να μην έρθω δηλαδή; «Δεν έχεις καμιά δουλειά;» E, δεν έχω...
Ανοίγω την πόρτα και ξέρω εκ των προτέρων τι θα δω: Κεφάλι προσηλωμένο στην οθόνη του υπολογιστή, ακουστικό στο αυτί, κάμερα προσαρμοσμένη στο ύψος του προσώπου και ώρες (μέρες, χρόνια…) εκεί, σ’ ένα ατέρμονο μπλα μπλα, όπου παρεμβάλλονται και πολλά τηλεφωνήματα –για τεχνικές επεξηγήσεις σε όσους δεν τα καταφέρνουν με τη διαδικασία. Το νέο «φρουί» (που δεν είναι νέο, αλλά νέο στο σπίτι μας) λέγεται msn, κάτι σαν Skype δηλαδή, αλλά με κάποιες μικρές διαφορές –που φυσικά δεν γνωρίζω. Στην αρχή το είδα με καλό μάτι. Κοίτα, λέω, τα σπόρια, τι άνεση έχουν με την τεχνολογία! Ώσπου να πεις κύμινο, διαδόθηκε το «νέο» σε όλο τον πλανήτη και τα 10χρονα συνασπίστηκαν με το καλημέρα σας σε μια παγκόσμια αδελφότητα και κάθε απόγευμα έχουμε τακτικές συνομιλίες που πιάνουν από Παγκράτι και φτάνουν μέχρι Τουρκία. Τι άνεση, ε; Tι ανοιχτός ορίζοντας, ε; «Έλα να δεις», μου λέει. Να δω τι; «Έλα να δεις τι ωραία γράμματα που έχει» (γραφικά εννοεί). Το «τώρα» συμβολίζεται με έναν προτεταμένο δείκτη που δείχνει το πάτωμα. Το «έλεος» (λέξη που χρησιμοποιείται κατά κόρον στην αδελφότητα των 10χρονων) με ένα παιδάκι που βαράει το κεφάλι του στον υπολογιστή. «Τα κινέζικα θα τα μάθαινα γρηγορότερα», λέω. «Ωραία είναι, αλλά δεν πας για ύπνο τώρα;» Σιγά μην πάει. Με το γλυκό στην αρχή, με το πικρό αργότερα. Έτσι κλείνει η μέρα μας. Με msnοκαβγά και απειλές (φυσικά απ’ την πλευρά μου) ότι δεν θα ανοίγει ο υπολογιστής τις καθημερινές (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;).
Λοιπόν, τελευταία έχω αρχίσει να τσιτώνω πάρα πολύ με αυτή την ιστορία και υποψιάζομαι ότι δεν μου φταίει μόνο η μικρή. Στο κάτω κάτω, όταν είσαι 10 ετών, επόμενο είναι να επικοινωνείς με ηλεκτρονικές καρδούλες και ανθρωπάκια που βαράνε το κεφάλι τους στον υπολογιστή. ’λλωστε, αυτή είναι η πραγματικότητά τους. Η γενιά τους. Η δική μας; Γιατί εδώ μιλάμε για κοσμογονία, για την έλευση του (ηλεκτρονικού) «εξ αποδώ» στο προσκεφάλι μας, τη βασιλεία του profile page στην καθημερινότητά μας. Ένας ολόκληρος κόσμος που χαζολογάει νυχθημερόν μπροστά στην οθόνη, που φλερτάρει online, που το καλύτερό του είναι να έχει broadband internet και να μην κάνει άλλη δουλειά απ’ το να ψάχνεται (σε διάφορα επίπεδα) κουνώντας τα δάχτυλά του στο πληκτρολόγιο. Και να έχεις και τον κάθε πικραμένο να ζητάει να τον βρεις στο Facebook να γίνει φίλος σου. Το τηλεφωνάκι δεν είναι καλύτερη επικοινωνία; Ή τώρα μοιάζω με τη γιαγιά μου όταν έμαθε τα «νέα» για το αεροπλάνο; Θα πάω να φάω μια σοκολατίτσα γιατί εκνευρίστηκα. Ευτυχώς, έχουμε και κάποιες σταθερές στη ζωή μας. Η σοκολάτα είναι μια απ’ αυτές.
