Ένεκα οι ημέρες (προς τους πανηγυρίσαντες και κατ’ έτος πανηγυρίζοντες «της Παναγίας»: την κοίμηση, τον θάνατό της τιμούμε τον Δεκαπενταύγουστο και εν προκειμένω Ανάσταση δεν αναφέρεται), αρμόζει μία αναφορά στη δήλωση επιφανούς αμερικανού οικονομολόγου (αν και τον περιποιήθηκε ήδη ο Γερ. Βώκος στο «Βήμα»-
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=6&artId=312280&dt=11/08/2010) ότι οι έλληνες σε εκατό χρόνια «θα θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη την παρέμβαση του ΔΝΤ».
Για να εξηγούμαστε, εάν το μέλλον δεν κρύβει κάποια έκρηξη του προσδόκιμου ζωής κατά τις προσεχείς δεκαετίες, σε εκατό χρόνια από σήμερα οι έλληνες δεν θα «θυμόμαστε» τίποτε από το ΔΝΤ - ούτε με ευγνωμοσύνη ούτε με αγνωμοσύνη, για τον απλό λόγο ότι θα έχουμε γίνει όλοι λίπασμα. Εκείνοι που θα ζουν τότε δεν θα «θυμούνται» ( η συλλογική μνήμη δεν είναι ανάμνηση), αλλά θα έχουν διαμορφώσει κάποια εικόνα, όχι όλοι την ίδια, από τα διαβάσματά τους και τις τυχόν αφηγήσεις των δικών τους. Αυτά τα δύο μπορεί κάλλιστα να διαφέρουν. Οι προπάπποι μου, για παράδειγμα, αν πιστέψω τι έλεγαν οι γονείς μου ότι μετέφεραν οι παππούδες μου (διότι ούτε αυτούς γνώρισα), ένιωθαν μεν περηφάνια που συνέπραξαν στον διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας, δεν είχαν όμως τόσο ανώδυνες μνήμες από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο όπως εκείνες που καταγράφονται στα βιβλία.
Σε έναν αιώνα, λοιπόν, επιφανέστατε οικονομολόγε, αφενός δεν ξέρουμε καν τι θα έχει γίνει (διότι, αν, Θεέ μου φύλαγε, γίνουν δύο ακόμη παγκόσμιοι πόλεμοι, ποιός θα γ.... το ΔΝΤ), αφετέρου, αν δεν έχει γίνει κάτι τρομερό, όσοι τότε θα ανατρέχουν στο ΔΝΤ με ευγνωμοσύνη, καλό θα ήταν για την ολοκλήρωση της εικόνας να ανατρέχουν και στο πόσο έφτυσαν το γάλα της μάνας τους όσοι ζουν το ΔΝΤ σήμερα.
Διότι η ζωή είναι χρόνος, έτσι; Ένας νομικός θα την χαρακτήριζε προθεσμία αφού το τέλος της είναι βέβαιο, αβέβαιη είναι μόνο η χρονική στιγμή που θα επέλθει. Αν ζήσω τα υπόλοιπα μου χρόνια μπατίρης και με το ουίσκι -μεταξύ άλλων- άπιαστο όνειρο, το ότι τα εγγόνια μου (σχήμα λόγου) θα πίνουν κατά βούληση Λαγκαβούλιν distiller’s ολίγον θα με παρηγορήσει, μια που εμένα, εκεί που (δεν) θα είμαι, η δική τους αφθονία δεν θα με ξεδιψάσει αναδρομικά. Όσο δε και αν αποστρέφομαι τις συνωμοσιακές θεωρίες ΄(ισως επειδή πολλές αληθεύουν), έχω την εντύπωση ότι ανοησίες όπως αυτή του επιφανέστατου δεν είναι εντελώς τυχαίες: αποβλέπουν να εμπεδώσουν στον κόσμο μια αχρονική συνείδηση του τύπου μη στενοχωριέστε, τα εκατό πρώτα χρόνια είναι δύσκολα, μετά θα βρείτε τον μήνα που θα τρέφει τους έντεκα.
Παπάρια. Μετά, όπως έλεγε ο αληθινά επιφανής Κέινς, θα είμαστε όλοι νεκροί.
