Οι εικονιζόμενοι νέοι –και ένας ακόμη που απουσίασε εκτάκτως- φέρουν τον τίτλο «αναστενάρηδες της Ερμιόνης» - θα μπορούσε να ήταν και «αναστενάρηδες της Βεργίνας» (όπως ίσως βλέπετε και εξηγείται στη συνέχεια), δεν αναστενάζουν όμως καθόλου. Εργάζονται, ερωτεύονται, πίνουν και χαίρονται τη ζωή με αδιάπτωτο κέφι ολότελα ξένο προς τη γκρίνια των περισσότερων Ελλήνων για τα πάντα. Τους βλέπεις και ελπίζεις στο μέλλον.
Αναστενάρηδες δεν λέγονται, λοιπόν, για τους αναστεναγμούς τους, αλλά επειδή, όπως άλλοι δρασκελίζουν κάρβουνα αναμμένα, οι νεαροί της φωτογραφίας συλλέγουν τα κουτάκια της μπύρας που καταναλώνονται από την ευρύτερη παρέα και κατά καιρούς τα πατάνε, ώστε να σταλούν στην ανακύκλωση – είναι ό,τι λέγεται «μείωση όγκου απορριμμάτων». Όλο αυτό, θα πείτε, μοιάζει μάλλον με πάτημα σταφυλιών, μια που τα κουτάκια δεν καίνε όπως τα κάρβουνα – τα κουτάκια όμως κόβουν ενώ τα σταφύλια όχι και, τέλος πάντων, αναστενάρηδες τους είπαμε, αυτό τους κόλλησε.
Και δεν πατάνε κουτάκια μόνο. Η σεμνή τελετή, μετά την οποία η φωτογράφηση, έγινε μετά από μία «εκδρομή» με καΐκι για τον καθαρισμό μιας απρόσιτης από την ξηρά παραλίας – τα παιδιά επέστρεψαν με έξι μεγάλους σάκους σκουπίδια, μια παρατημένη φελούκα καμιά τριανταριά κιλά και έναν κομμένο κορμό δέντρου, τον οποίο άφησαν να στεγνώσει στον ήλιο διότι κατά τη γνώμη τους με λίγη επεξεργασία μπορεί να γίνει φυσικό γλυπτό (οι αισθητικές ανησυχίες της νεολαίας πάντοτε με παραξένευαν – από τότε που ήμουν νέος).
Προσωπικά, ανήσυχος μήπως τα παιδιά δεν έβρισκαν αρκετά κουτάκια να πατήσουν κατά την επιστροφή τους από την «ακτή των σκουπιδιών», δεν ακολούθησα την αποστολή. Έμεινα στον χώρο απόπλου και βάλθηκα να πολλαπλασιάσω τα κουτιά αδειάζοντας μερικά γεμάτα. Μη νομίζετε ότι είναι εύκολη δουλειά αυτή, αλλά ποτέ δεν με φόβισε η πρόκληση της μπύρας (εξ ου και παλαιότερο δημόσιο εις βάρος μου κράξιμο στην Ερμιόνη, δείτε την αρχή του (Η μουσική δεν τελειώνει ποτέ), έτσι άλλωστε συμβάλλει κανείς και στην επίσπευση της ανακύκλωσης και στην ολοκλήρωση του προορισμού της μπύρας, που εμφιαλώνεται ή «εγκουτίζεται» -αν μου επιτρέπετε τον νεολογισμό- για να πίνεται, όχι για να κάθεται στα ράφια.
Όσο για τη συντριπτική πλειοψηφία της «Βεργίνας» στο εικονιζόμενο προς ανακύκλωση υλικό (στη δεύτερη φωτογραφία αποχώρησε ο εις των αναστενάρηδων για να φανεί καλύτερα ο …κόπος όλων), εξηγείται από τον συσχετισμό ποιότητας και τιμής που είναι από τους πιο έντιμους στην αγορά – και είναι και ελληνική μπύρα. Πώς έλεγε η παλιά διαφήμιση της Σκόντα «more car for your money», αυτό το έχει πετύχει η Βεργίνα στη μπύρα και με το παραπάνω. Εξηγείται, λοιπόν, η συντριπτική πλειοψηφία που διασπάται μόνο από λίγα κουτάκια «Μύθος» (παντού υπάρχει ένας μύθος).
Το μόνο κακό του πατήματος της μπύρας είναι ότι σε διψάει, με αποτέλεσμα οι αναστενάρηδες να πίνουν νέες μπύρες όσο πατάνε τις παλιές, πράγμα που κινδυνεύει να οδηγήσει σε φαύλο κύκλο, σε μία ατέρμονα διαδικασία: πατάς, πίνεις, πρέπει να ξαναπατήσεις, θέλεις να ξαναπιείς και έτσι ad infinitum, εις το άπειρον που λέμε ελληνικά. Αυτοί όμως δεν είναι πειρασμοί για σοβαρούς ανθρώπους. Πατάς ό,τι έχεις ήδη πιωμένο και τα καινούρια τα μαζεύεις για επόμενη φορά. Είπαμε να επισπεύδουμε την ανακύκλωση, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Όπως ξέρουμε όλοι, προέχει το ποτό.
