Για όσους άνοιξαν τώρα την τηλεόρασή τους, παρακολουθείτε τον αγώνα χ εναντίον ψ και το σκορ στο δείνα λεπτό είναι τάδε (π.χ. 0-2 υπέρ της Κοπεγχάγης). Το λέγανε παλιά στις μεταδόσεις, με αποτέλεσμα, εάν παρακολουθούσες από την αρχή, να σου τη δίνει ελαφρώς η επανάληψη, εάν όμως άνοιγες στο μέσον του αγώνα να μη χρειαζόταν να περιμένεις επί ώρα διερωτώμενος για το σκορ, ενίοτε και για το ποιοι ήταν οι αντίπαλοι.

Το θυμήθηκα με αφορμή σχόλιο φίλου, παρουσία μάλιστα του εκδότη του Homefood (είμαι παλιοσειρά και τον λέω εκδότη όπως στα έντυπα), που μου είπε ότι βρίσκει ενδιαφέρουσα –εννοούσε ψυχιατρικώς- την εμμονή της στήλης στο ποτό, ακόμη και όταν το θέμα της είναι άλλο. Είχε, βλέπετε, ανοίξει πρόσφατα τον υπολογιστή του στη σελίδα και αντίκρισε τον χαρακτηρισμό «blog» και όχι τον παλαιότερο της στήλης («Γράμμα από την Uisge Beatha», ίσον από το νερό της ζωής, δηλαδή το ουίσκι), με αποτέλεσμα να απορήσει και με την περιεκτικότητα των κειμένων σε οινόπνευμα και με το παραπλεύρως βιογραφικό (πάντα η αλήθεια προκαλεί απορία).

Όχι, να εξηγούμαστε, ότι η αλκοολούχος σύνθεση οφείλεται σε συμβατικό καθήκον. Βγαίνει και αυθόρμητα. Ακόμη και αν δεν αφορά το οινόπνευμα, το κείμενο είναι συνήθως εμποτισμένο. Ακολουθώ επ’ αυτού παλαιά συμβουλή βετεράνου αθλητικογράφου που, πριν από είκοσι χρόνια στη Μεσημβρινή, μου είχε πει να κόψω το τσιγάρο. «Πρέπει», είχα παραδεχτεί, «και πίνω κιόλας». «Να πίνεις, παιδί μου», απάντησε, «αν δεν πιει κανείς, δεν μπορεί να γράψει».

Εσχάτως – πόσο εσχάτως δεν ξέρω- χωρίς να πιει δεν μπορεί κανείς ούτε να ακούσει ή να διαβάσει, όχι πάντως τον δημόσιο λόγο μας. Όποτε γίνεται συζήτηση για κάποιο πρόβλημα ή κάποιο ληπτέο μέτρο, οι σχετικές τοποθετήσεις, αντί να απηχούν προβληματισμό και παραδοχή των ερωτημάτων, συνοδεύονται από λεβέντικα (ξέρετε τι εννοώ) συνθήματα: από την κυβέρνηση που διαβεβαιώνει ότι δεν τίθεται ζήτημα αναδιαπραγμάτευσης του χρέους (λες και θα ήταν νοητό να πει το αντίθετο) μέχρι τη Ν.Δ. που καμώνεται ότι σε ένα χρόνο θα τα έκανε όλα τζάμι (εκτός αν εννοεί λαμπόγυαλο) χωρίς φόρους και μνημόνια, με λύσεις που εκτός από τον Παπανδρέου και τους υπουργούς του διαφεύγουν και από σύμπαντες τους οικονομολόγους της Εσπερίας.

Ακόμη και αν αυτά, τα λεγόμενα για τα μεγάλα ζητήματα, δεν φτάνουν να σε ωθήσουν στο επόμενο ποτό, έπεται συνέχεια στα επιμέρους. Οι φορτηγατζήδες, επαγγελματίες με περιουσίες εκατοντάδων χιλιάδων, προβάλλονται ως μεροκαματιάρηδες, στηρίζονται από το ΚΚΕ (!) και επικρίνονται από τον ΛΑΟΣ. Το υπουργείο Οικονομικών αναγνωρίζει ότι η αγορά έχει στεγνώσει, αλλά όποτε πρόκειται για τις φορολογικές υποχρεώσεις θεωρεί πως οι οφειλέτες έχουν χρήμα με ουρά, ώστε τα χρέη προς το Δημόσιο διώκονται ποινικά ενώ την ίδια ώρα για τα χρέη στις τράπεζες ζητούνται αναδιαρθρώσεις και διαγραφές. Λες και διαφορετικό χρήμα πληρώνει τα μεν από τα δε ή ότι όσοι καθυστερούν φόρους έχουν άλλο «ποιόν» απ’ όσους παίρνουν δανεικά κι αγύριστα.

Όποιος μένει στεγνός και με αυτά δεν είναι άνθρωπος, αλλά θηρίον ή θεός. Ούτε οι θεοί, όμως, αντέχουν στεγνοί μόλις ακούσουν το συγκλονιστικό ερώτημα ποιοι θέλουν να σπιλώσουν το πολιτικό όνομα του Κώστα Καραμανλή. Ξέρετε, εκείνου που επί των ημερών του βυθίστηκε η χώρα στο χρέος και το έλλειμμα λόγω της πολιτικής της αδράνειας αλλά που δεν μας τιμά με την άποψή του για όλ’ αυτά – μόνο με τις ανακολουθίες του για το Βατοπέδι. Εκεί και οι θεοί αδειάζουν μπουκάλι.

Το δεύτερο (μπουκάλι) το ανοίγουν με τον διάδοχο του προηγουμένου. Με αυτόν που πέτυχε το ακατόρθωτο, να μη βρει τα χρήματα που υπήρχαν και να παίρνει το ένα μέτρο μετά το άλλο αλλά οι δανειστές μας να μην πιστεύουν τίποτε. Από αυτόν, όμως, δεν είχαμε μεγάλες προσδοκίες. Δεν περιμένεις πολλά από άνθρωπο που δεν πίνει.

Υ.Γ. Καθότι εφημεριδικώς ανέστιος τελευταία, λέω πέραν της τακτικής κατά Τρίτη στήλης να προσθέτω στη διάρκεια της εβδομάδας ένια σχόλια επί …γενικών θεμάτων. Εκτός αν πέφτει πολλή δουλειά και δεν προλαβαίνω να πιω.