Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν έχει σημασία, μια που, ούτως ή άλλως, όσα γράφω έχουν ήδη (ξανα)γραφτεί και ειπωθεί.
Ξαναγραμμένο ή όχι, λοιπόν, γεγονός είναι ότι προ μηνών το Βήμα έδινε την Κυριακή βιβλία που χάραξαν τη σκέψη (δεν λέω την «ανθρώπινη», γιατί είναι αυτονόητο – τη σκυλίσια δεν την καταλαβαίνουμε τόσο) και ταυτοχρόνως dvd, έτυχε δε να έχει το ίδιο φύλλο μια ταινία του Φελίνι και την «Καταγωγή των Ειδών» του Δαρβίνου. Και έτυχε ακόμη να μου τηλεφωνήσει φίλος Άγγλος μόλις είχα γυρίσει από το περίπτερο και έβαζα το πρώτο τσίπουρο για να αντέξω την ανάγνωση (όχι του Δαρβίνου). Σίγουρος ότι θα «του έριχνα κόμπλεξ» (δεν το ξέρετε αυτό, μειράκια, μόνο το «δεν υπάαρχει» λέτε), του είπα τι προσφορές είχε η εφημερίδα. Με ρώτησε μήπως ήταν κάποιο έντυπο πολύ ειδικό, για θαυμαστές του Λεβί Στρος ή τύπους που νανουρίζουν το παιδί τους με την «Αποικία των τιμωρημένων» του Κάφκα. Τον διαβεβαίωσα πως όχι, μιλούσα για εφημερίδα ευρύτατης κυκλοφορίας.
«Πεντάλεπτο δελτίο ειδήσεων για τους έχοντες προβλήματα ακοής ο κύριος», όπως θα έλεγε ο Χάρυ Κλυνν. Τρελάθηκε ο Άγγλος, πίστεψε πως η κουλτούρα τρέχει από τα μπατζάκια μας, πως όπου να ’ναι θα εμφανιστούν πέντε νέοι Πλάτωνες και δύο Θουκυδίδηδες να πάρουν τα σώβρακα σύμπασας της Εσπερίας.
Μεγάλα επλανήθη ο Βρετανός.
Μαγική εικόνα.
Η μαγικότερη, όμως, δεν είναι ο Δαρβίνος ή ο Φελίνι, αλλά η μαγειρική. Ριάλιτι με σεφ, περιοδικά γκουρμέ εν αφθονία και μόλις πας σε σπίτι σε επίσκεψη φιλική πέφτει κατά 94,9682% ντελίβερι οφ δε χορνάς (δηλονότι του κερατά): αν είναι επίσημη πρόσκληση, το ντελίβερι αντικαθίσταται με κέτερινγκ. [Τέτοια βλέποντας φίλος σπίτι του, είπε πως κακώς έδωσε χρήματα να ανακαινίσει την κουζίνα, αρκούσε ένα τραπέζι και ένα τηλέφωνο.] Αλλά η τηλεθέαση μια χαρά και οι κυκλοφορίες άψογες (με συνταγές για κάτι πρόχειρο: φιλέτο γλώσσας μαριναρισμένο με χυμό μελιτζάνας επί όση ώρα κάνει ο Γιωργάκης με το κανό από Ερμιόνη προς Ύδρα, συνοδευόμενο από Σαρντονέ από πεδινή περιοχή, ανοιγμένο δύο ώρες πριν ο Σαμαράς μηδενίσει το έλλειμμα – άρα από νερό).
Ομολογώ ότι ξέρω πολλούς που επισκέπτονται το Homefood για να εκτελέσουν συνταγές (Κική, μήπως ξεχάστηκες στην Κεφαλονιά; Έχεις καιρό να μας κάνεις τραπέζι), νομίζω όμως πως η γενικότερη ροπή προς το σεφιλίκι αντανακλά πολύ περισσότερο από την Drangnach Δαρβίνος, δηλαδή από την υποτιθέμενη ορμή προς τη μελέτη, το ότι γινόμαστε μια κοινωνία με ισχυρή τάση προς το απροκάλυπτο ψέμα.
Ζώδια διαβάζουμε οι περισσότεροι Έλληνες, όχι Δαρβίνο. Ελάχιστα γνωρίζουμε από την αρχαιότητα, στην οποία ομνύουμε. Με άνεση δηλώνουμε πως χρόνια τώρα μας μαστίζει όλους η φτώχεια, ενώ είχαμε ξεσκιστεί στις αγορές αυτοκινήτων. Ανερυθρίαστα βεβαιώνουμε πως οι καθηγητές τα δίνουν όλα στη δημόσια εκπαίδευση, ενώ πλείστοι τρέχουν κάθιδροι για τα ιδιαίτερα ή τα κοινοτικά προγράμματα – ανάλογα το αν είναι στη δευτεροβάθμια ή «πανεπιστημιακοί δάσκαλοι». Και ο Πετσάλνικος -με τους γενναίους υπαλλήλους του- πρότυπο «αδικημένου», που λησμονεί να μας εξηγήσει γιατί τριπλασιάστηκαν οι λειτουργοί αυτοί (όχι μέσω ΑΣΕΠ, εξ όσων ενθυμούμαι) μέσα σε λιγότερο από δύο δεκαετίες.
Κι από κοντά (
αυτό σίγουρα το έχω ξαναγράψει:
Παλαιώνουν οι αδαείς), ο παραγωγός που παρέβαλλε το τσίπουρο με το κονιάκ και πήγε να διδάξει τους Γάλλους γιατί το Bisquit XO στα 140 ευρώ είναι απάτη, μια που η δική μας απόσταξη κάνει 3,5 ευρώ το κιλό.
Μέσα σ’ αυτήν τη μαγική εικόνα, δεν ξέρουμε καν πόσοι είναι αληθινοί δημιουργοί αδικημένοι από τις περιστάσεις ή μερεμετατζήδες, πόσοι όντως πλήττονται από τη φτώχεια (και είναι πολλοί), πόσοι αγωνιούν πραγματικά – και πόσοι διεκτραγωδούν την πενία τους, για να εμφανιστούν την επαύριο με ένα Z3.
Ή μήπως κάνω λάθος και είναι Ζ4;
