...ήρθε και σε μένα. Όχι σαν αυτές που κρατούν οι φοιτητές και ξεσκίζει ο χαφιές, όχι δηλαδή του Τσε που πάθιαζε τα νιάτα και ίσως τα παθιάζει ακόμη, σίγουρα όμως σήμερα διακοσμεί και γραφεία και σπίτια ευπόρων μεσηλίκων που δήθεν δεν έχουν λησμονήσει τι πρέσβευαν -ή τι νόμιζαν ή τι έλεγαν ότι πρέσβευαν- προ 35ετίας, δηλαδή σε χρονικά σημεία από τα οποία μας χωρίζει μία περίοδος αρκετή για πλήρη σύνταξη.
Όχι, δεν εννοώ τέτοιες φωτογραφίες, απλώς ένα μικρό ποτ-πουρί από άσχετα στιγμιότυπα, των οποίων η ελαφρότης δεν αναιρεί, γιατί να το κρύψομε άλλωστε, τη σημασία για φλέγοντα θέματα της ζωής.
Απορούσαμε, λόγου χάριν, σε έναν από τους συλλόγους φίλων του Βασίλη Κικίλια (προσοχή: «φίλων» δεν σημαίνει και ψηφοφόρων), του οποίου είμαι μέλος, πώς στο καλό επικράτησε ο Σγουρός. Η απάντηση απαιτεί αρκετό Φρόιντ, αλλά δεν θα σας μπλέξω με λεπτομέρειες. Μονολεκτικά, θα έλεγα ότι εστιάζεται στο σεξ απήλ του νικητού. Ιδού, προς απόδειξη, φωτογραφημένο από δικαστικό αντιπρόσωπο, με τι χαρτονάκι ήταν κλεισμένα τα πακέτα με τα ψηφοδέλτια Σγουρού που έφτασαν σε αρκετά εκλογικά τμήματα της Αθήνας.
Του Κικίλια, αντιθέτως, ήταν τυλιγμένα μέσα σε προσεγμένο γκρίζο – δείγμα της σοβαρότητος που εκτιμάμε στον άνδρα οι σύλλογοι φίλων του. Τι να σου κάνει, όμως, η σοβαρότητα μπροστά στη λίμπιντο; Ο αγώνας είχε χαθεί από τα αποδυτήρια – ακριβέστερα από το τυπογραφείο…
Απογοητευμένο το ίνδαλμά μας, λένε, είπε να το ρίξει λίγο στο ποτό, να συνέλθει και από την ξενερωσιά που είχε υποστεί επί κοντά ένα δίμηνο – και αναζήτησε κάτι καλό. Του πρότειναν την τεκίλα που εικονίζεται παρακάτω, μοντέλο ολοκαίνουριο.
Το μπουκάλι, του εξήγησαν, απευθύνεται σε άνδρες ευσταλείς, καθότι πρέπει να φτάνει τα οκτώ κιλά βάρος. Έμπειρος ο Βασίλης παρατήρησε ότι δεν το έβλεπε να χωράει και πολύ, για να συνέλθεις μετά από ήττα χρειάζεσαι δυό τέτοια και βάλε. Δεν είναι από το περιεχόμενο το βάρος, του είπαν, αλλά από την πρώτη ύλη, καθόσον η φιάλη έχει πάνω της 2,8 κιλά πλατίνα και 4.100 διαμαντάκια – ε, μέσα έχει και λίγη τεκίλα. Εξ ου και εκτός από ευσταλής, ο ενδιαφερόμενος πρέπει και να το φυσάει – η τιμή φτάνει τα 3,.5 εκατ. δολάρια. «Α να χαθείτε, νεόπλουτοι», αναφώνησε ο Βασίλης, «στο αλκοόλ, μπρε, μετράει το περιεχόμενο. Δεν δίνω καλύτερα το ένα χιλιοστό απ’ αυτά τα λεφτά να πάρω δύο Σατό Λαφίτ και να κλείσω και ένα από τα κορίτσια του τυπογράφου του Σγουρού να τα χαρούμε;»
Επειδή, όμως, ο Βασίλης είναι άνθρωπος σοβαρός (εξ ου και η ήττα, το είπαμε, αλλά και η εκτίμηση των φίλων του), δεν το έκανε ούτε αυτό. Σαν αληθινός μερακλής λένε ότι αναζήτησε μια οικιακή απόσταξη για τσίπουρο νουβό σε περιβάλλον φίλων. Και κατά τις πληροφορίες τη βρήκε:
Μαζί με το τσίπουρο, μάλιστα, θα είχε και την ευκαιρία να δει τη μετεξέλιξη του ελληνικού εργασιακού ήθους λόγω της ύφεσης. Πάλι τρεις κοιτάζουν και ένας δουλεύει. Επειδή όμως λεφτά για εργάτες δεν υπάρχουν, το φτυάρι δεν το κρατάει πλέον Αλβανός, αλλά η σύζυγος κάποιου από τους επιβλέποντες, ενώ σύμπαντες οι παριστάμενοι τραγουδούν:
« Φτυάριζε, κυρά μου, στην πένα στο καντίνι/ να ζήσει κι ο λεβέντης/ ο λεβέντης που σε ντύνει».
