Σε προ ετών αθλητική μετάδοση ο παρουσιαστής ήθελε να πει ότι η διοργάνωση (κάτι ιδιόρρυθμο του τύπου τρίαθλο με γουότερ πόλο, μαραθώνιο και μπαρμπούτι) γινόταν για τεσσαρακοστή τρίτη φορά. Είναι, είπε, «η τρι… τετρα, εεε, τέλος πάντων επειδή υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα αριθμητικά, η διοργάνωση αυτή έχει γίνει άλλες 42 φορές».
Σε άλλη εκπομπή, πολιτική αυτή, εξίσου παλιά, προσκεκλημένος είχε δηλώσει: «γίνονται τρομερά σκάνδαλα, δεν μπορείτε να διανοηθείτε, βέβαια δεν μπορώ να πω ονόματα». Ο παρουσιαστής, μπλαζέ, ρωτάει εντελώς αδιάφορα «γιατί όχι;». Οπότε ο καλεσμένος, σε ετοιμότητα τριών δευτερολέπτων, απαντά: «Καλά, αφού με πιέζετε, θα πω και ονόματα».
Συνδυασμός των ως άνω. Διάβαζα την περασμένη εβδομάδα σε αθλητικές σελίδες εφημερίδας, δεν λέω ποιας, καλά αφού με πιέζετε στα «Νέα» ήταν, περίληψη τηλεοπτικής συνέντευξης του προπονητή της Γιουνάιτεντ σερ Άλεξ Φέργκιουσον, γνωστού και ως «ο τσίχλας». Οι ατζέντηδες των ποδοσφαιριστών, είπε, είναι απίστευτα θρασείς και «υποδαυλίζουν το ποδόσφαιρο με τη συμπεριφορά τους.»
Μη ρωτήσετε γιατί, αλλά έχω τη βεβαιότητα ότι το «υποδαυλίζουν» δεν το είπε ο σερ Άλεξ, το έγραψε ο συνάδελφος συντάκτης. Εφ ω και, για να επιστρέψουμε στην αθλητική μετάδοση του προλόγου, μπορεί κανείς να διατυπώσει ευρύτερη της δικής του γραμματολογική παρατήρηση: Επειδή εκτός από τα αριθμητικά υπάρχει πρόβλημα και με τα σύνθετα και δη με τα «υπο-», «περι-» και τα τοιαύτα, αφήστε λέξεις όπως υποδαυλίζω, υποβλέπω, υποσκάπτω, υπολανθάνω και πείτε ένα σκέτο «με αυτή τη συμπεριφορά βλάπτουν το ποδόσφαιρο»: κλισέ του κερατά, φυσικά, αλλά αποφεύγεις την πατάτα.
Ο σερ Άλεξ, πάντως, αν δεν είπε το «υποδαυλίζω», πρέπει όντως να είπε το αμέσως στη συνέχεια του δημοσιεύματος γραφέν: «Το πιο σημαντικό άτομο στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ο προπονητής της. Τη στιγμή που ο παίκτης θα γίνει πιο δυνατός από τον προπονητή της ομάδας, τότε θα τελειώσει ο σύλλογος. Δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος.» Κρατώντας μία επιφύλαξη ως προς το πόσο ο προπονητής της Μάντσεστερ είναι σημαντικότερο πρόσωπο από τους ιδιοκτήτες της, πρέπει να πω ότι ο Τσίχλας εδώ μας τα μπέρδεψε κάπως. Διότι δεν μας εξήγησε τελικά τι από τα δύο θα συμβεί, αν ένας παίκτης γίνει ισχυρότερος του προπονητή (ο Ρούνεϊ, πάντως, τα κονόμησε περαιτέρω ό,τι κι αν έλεγε ο σερ): θα τελειώσει ο σύλλογος ή θα αλλάξει;
Μπορεί, βέβαια, ο σερ Άλεξ να αναφερόταν στη ρήση του Βιτγκενστάιν (πρόταση 6.431 του «Τρακτάτους») ότι «με τον θάνατο ο κόσμος δεν αλλάζει, τελειώνει». Αυτό, όμως, ισχύει για τον θνήσκοντα, γι’ αυτόν τελειώνει ο κόσμος, για τους άλλους δεν τελειώνει καθόλου – και υποθέτει κανείς ότι, αν ένας παίκτης κατισχύσει του Τσίχλα, μπορεί ο τελευταίος να πάει περίπατο, μπορεί η Γιουνάιτεντ να αλλάξει, μπορεί να αλλάξει προς το χειρότερο, αλλά πλην συγκλονιστικού απροόπτου μάλλον δεν θα τελειώσει παρά μόνο για τον συγκεκριμένο προπονητή της.
Ισχύει, ίσως, το ίδιο και για τα γύρω μας. Πολλά απ’ όσα συμβαίνουν μας γεννούν το αίσθημα ότι ένας κόσμος (με την έννοια μιας κατάστασης πραγμάτων) τελειώνει, ότι ο «σύλλογος» -η χώρα, η κοινωνία κλπ- θα καταρρεύσει αν γίνουν τέτοιες αλλαγές, ενώ ίσως δεν συμβαίνει αυτό, αλλά μονάχα ότι ένας άλλος σερ Άλεξ (εμείς) χάνει την πρωτοκαθεδρία του. Μπορεί να είναι μόνο μία αλλαγή, αλλά κανένα τέλος.
Πράγμα που, φυσικά, δεν εμποδίζει η αλλαγή να είναι για κακό. Όποιος είχε πει πρώτος το «no news, good news» δεν ήταν κανένας ανόητος.
