Ο... άλλος έλεγχος
Σε ένα από τα κατηγορητήρια για τη Ζήμενς και το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων (ξέρετε, αυτήν την υπόθεση που διέφευγαν οι κατηγορούμενοι αλλά προφυλακίζονταν οι γυναίκες και οι κόρες τους) είχα διαβάσει ότι κατά την άποψη του ανακριτή, επειδή τα παραδοθέντα υποσυστήματα δεν ήταν πλήρως διαλειτουργικά (δεν συντονίζονταν πλήρως μεταξύ τους), το Δημόσιο υπέστη ζημία ισόποση προς όλο το τίμημα του συστήματος. Παρέλαβε, δηλαδή, το Δημόσιο κινητά τηλέφωνα, ραντάρ, σταθμούς, αντένες και δεν ξέρω τι άλλο εν λειτουργία, επειδή όμως αυτά δεν συντονίζονται πλήρως μεταξύ τους, ο ανακριτής έκρινε ότι η ζημία του Δημοσίου είναι τέτοια που δεν πρέπει να πληρώσει ούτε αυτά που παρέλαβε - ότι πρέπει, δηλαδή, όχι να μην τα πληρώσει και να τα επιστρέψει, αλλά να τα κρατήσει τζάμπα.
Κατά τα φαινόμενα, πρόκειται για διαδεδομένη νοοτροπία, τουλάχιστον αν κρίνει κανείς με βάση όσα λέγονται και γράφονται επ’ αφορμή του χρέους καθώς και οικονομικών τινων σκανδάλων. Επειδή, λόγου χάριν, άργησε η παραλαβή του υποβρυχίου «Παπανικολής» μέχρι να αποκατασταθούν οι γνωστές ατέλειες και επειδή έχει διαπιστωθεί ότι μέρος του τιμήματος πληρώθηκε σε μίζες, ορισμένοι φαίνεται να υποστηρίζουν πως το σύνολο της δαπάνης ήταν καθαρή ζημία - αλλά το υποβρύχιο το έχουμε και οι ίδιοι που μιλάνε για ολική φύρα δεν προτείνουν να το επιστρέψουμε.
Ομοίως για το χρέος. Πού πήγανε, λέει, τα λεφτά, δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους, κάποιοι τα κλέψανε, τα δε «μαζί τα φάγαμε» είναι αθλιότητες που πάνε να ενοχοποιήσουν τον απλό πολίτη που λιμοκτονεί. Προσπερνώ (αφήνοντάς το για επόμενο σχόλιο) το ότι παραμένει αμφίβολο ποιοί και πόσο λιμοκτονούμε - όσο τουλάχιστον τρέφουμε 1,5 εκ. μετανάστες, για να σταθώ στο ότι όσοι τα λένε αυτά μάλλον κάνουν τον μ .... (ενώ δεν είναι). Τι εννοώ; Όχι προφανώς ότι δεν έφαγαν κάποιοι μίζες, ούτε ότι κάποιοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες δεν αποκόμισαν υπερκέρδη από συνεννοημένες πανάκριβες χρεώσεις, αλλά ότι το άθροισμα αυτών προδήλως δεν φτάνει το χρέος: τα δανεικά, όπως και το προϊόν των φόρων, έγιναν και μετρό και τραμ και δρόμοι και τελετές ολυμπιακών αγώνων και παλατάκια αθλημάτων -με ντόπα ή άνευ (τότε, θυμάμαι, που γράφαμε εναντίον αυτών των δαπανών στην Καθημερινή, οι αναγνώστες μας έλεγαν μικρόψυχους, όχι σώφρονες) και πραγματικές αυξήσεις μισθών μεγαλύτερες απ‘ ό,τι στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Έγιναν, δηλαδή, και πράγματα με τα δανεικά, ώστε, αν κάποιος λέει ότι θα έπρεπε να μην πληρώσουμε τίποτε απ’ όσα χρωστάμε, θα ήταν σαν να λέει πως ό,τι έγινε (συγκοινωνίες, τελετές και μισθούς) πρέπει να το κρατήσουμε τζάμπα - ή, ακριβέστερα, με τα έξοδα να έχουν καλυφθεί από κάποιους τρίτους με το προϊόν των δικών τους αποταμιεύσεων που τότε μας το δάνειζαν φτηνά.
Επειδή προσωπικά αυτή η λογική μου διαφεύγει, θα ήθελα να παρακαλέσω όσους αξιώνουν λογιστικό έλεγχο του χρέους να προσθέσουν από κοντά -και κατά προτεραιότητα- έναν έλεγχο των δαπανών. Να μάθουμε πόσα περιττά παλατάκια φτιάξαμε, πόσες τελετές εθνικής υπερηφάνειας χρηματοδοτήσαμε, αλλά και πόσες αυξήσεις μισθών και προσωπικού έγιναν στο Δημόσιο με τα δανεικά που συνεχώς αυξάνονταν, Α ναι, και εξάπαντος πόσοι συμβασιούχοι μονιμοποιούνταν κάθε χρόνο - και πόσο αυγάταινε τότε το μισθολόγιο του «Αθήνα 984». Τα συμπεράσματα μπορεί να μην αποδειχθούν πολύ «προοδευτικά», έχω όμως την υπόνοια ότι θα είναι διδακτικότατα...
