Για τις συνδικαλιστικές κινήσεις τύπου ΓΕΝΟΠ –ή τύπου Φωτόπουλου, αν προτιμάτε– έχουν γραφεί πολλά, με επίκεντρο από τη μία την έλλειψη νομιμοποίησης των συνδικάτων να παρεμποδίζουν την εφαρμογή κυβερνητικών αποφάσεων και από την άλλη την αιτίαση ότι τα φιλολαϊκά συνθήματα χρησιμοποιούνται από τα συνδικάτα ως προπέτασμα εντυπώσεων για την προώθηση συντεχνιακών συμφερόντων. Σ’ αυτά δεν θα ήθελα να αναφερθώ εδώ παρά μόνο με δύο σημειώσεις. Πρώτη: όταν μιλάμε για πολιτική δράση, το νομικό επίπεδο δεν εξαντλεί το θέμα – ο πολιτικός αγώνας μπορεί να στρέφεται και εναντίον νόμων, στις δε εξάρσεις του και εναντίον Συνταγμάτων. Η κρίση ότι η τάδε συμπεριφορά παραβιάζει μία κείμενη διάταξη είναι νομική, ενδέχεται όμως ο ίδιος «παρατηρητής» που την εκφέρει να αποτιμά τη συμπεριφορά αυτή θετικά από άποψη πολιτικής ρήξης. Πρέπει να είναι κανείς πιο θετικιστής και από τον… Κέλσεν για να ταυτίζει το δίκαιο με τον νόμο. Δεύτερη: το λαϊκιστικό προπέτασμα δόξα τω Θεώ ανθεί στις τοποθετήσεις και των κυβερνήσεων και των κομμάτων τόσο, ώστε να μην είναι αποκλειστικό αμάρτημα των συνδικάτων.
Ας τα αφήσουμε, όμως, αυτά προσώρας, για κάτι άλλο που δεν έχουμε ίσως σημειώσει επαρκώς. Ότι ο κ. Φωτόπουλος υπερασπίζεται στην πράξη, αν και ακούσια (ή μάλλον… παράπλευρα), ορισμένες βασικές αρχές του καπιταλισμού, ξεχασμένες στην αυταρχική πελατειακή δεσποτεία της Ελλάδας. Και μάλιστα τα υπερασπίζεται σε τέτοιο βαθμό που, αν οι μέτοχοι της ΔΕΗ έχουν ευαισθησία, οφείλουν να είναι αύριο Τετάρτη στο δικαστήριο και να τον στηρίξουν με πάθος ανάλογο των συνδικαλιστών.
Πρώτη αρχή- ότι το χρήμα είναι… ίδιο, είτε το χρωστάμε στο Δημόσιο, είτε το χρωστάει εκείνο. Για την ακρίβεια, μπορεί το πρώτο να είναι «ακριβότερο» γιατί το ποριζόμαστε εργαζόμενοι ενώ το Δημόσιο παίρνει μερίδιο όχι με ανταπόδοση συγκεκριμένης παροχής, αλλά με πολιτικές αποφάσεις επιβολής φόρων και με το προνόμιο του κρατικού μονοπωλίου της βίας στην εφαρμογή τους. Ακόμη, όμως, και αν οι εκατέρωθεν χρηματικές αξιώσεις είναι ίσης «αξίας», υπάρχει ασφαλώς ζήτημα όταν το Δημόσιο χρωστάει τα κέρατά του σε αξία ρεύματος αλλά εξακολουθεί να ηλεκτροδοτείται, αξιώνει όμως να καταδικάζεται στο σκοτάδι κάποιος που –σε αντίθετη με το ίδιο– πληρώνει το ρεύμα του, αλλά δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να πληρώσει ένα φόρο που ουδεμία έχει σχέση με την ανταπόδοση της ηλεκτροδότησης.
Το τελευταίο μας φέρνει στη δεύτερη καπιταλιστική «αρχή» , εκείνη όπου ο κ. Φωτόπουλος αναδεικνύεται σε –άκοντα έστω– σύμμαχο των μετόχων. Ως γνωστόν, η ΔΕΗ είναι ανώνυμη εταιρεία, εισηγμένη στο χρηματιστήριο. Σκοπός της είναι να παράγει ρεύμα και να το πουλάει επί κέρδει. Με αυτόν τον εταιρικό σκοπό καλεί το κοινό να αγοράζει μετοχές της. Ποτέ δεν είπε «αγοράστε μετοχές για να πιέζεται ο κόσμος να πληρώνει την ΕΡΤ ή τα δημοτικά τέλη του κάθε δημάρχου ή τις εισφορές του κάθε Βενιζέλου». Έστω, λοιπόν, ότι κάποιος αγόρασε μετοχές. Τι ακούει τώρα; Ότι στον καλό πελάτη της εταιρείας του (εκείνης της οποίας είναι μέτοχος), σ’ αυτόν που πληρώνει ακριβόχρονα το ρεύμα που καταναλώνει, σ’ αυτόν που στηρίζει την κερδοφορία της εταιρείας, σ’ αυτόν θα κόβεται το ρεύμα –και άρα θα μειώνονται τα έσοδα της εταιρείας– επειδή δεν πληρώνει κάτι άλλο, άσχετο με την ηλεκτροδότηση και ξένο προς την Α.Ε. που πήρε τα λεφτάκια του (του μετόχου), αλλά σχετικό με τις επιλογές –ή την ανικανότητα– κάποιας πολιτικής ηγεσίας.
Ποιος συμπλέει με τα συμφέροντα αυτού του θιγόμενου μετόχου; Ο κ. Φωτόπουλος, ο οποίος ζητάει, αν και για άλλο λόγο, να μην κόβεται το ρεύμα και στηρίζει έτσι τον εταιρικό τζίρο. Τι αρμόζει, λοιπόν, στους μετόχους; Πρώτον, να είναι δίπλα του στο δικαστήριο. Δεύτερον, να συγκρίνουν στοιχεία τζίρου και κερδοφορίας και να πλακώσουν στις αγωγές και μηνύσεις για απιστία όποια διοίκηση της ανώνυμης εταιρείας βλάπτει τα συμφέροντά τους για αλλότριους σκοπούς.
«Τρελό»; Ναι. Αλλά μόνο στη χώρα όπου οι κυβερνήσεις «βαφτίζουν» μετοχικές εταιρείες επιχειρηματικά σχήματα τα οποία στο μυαλό τους εξακολουθούν να τα αντιμετωπίζουν ως εισπρακτικά οχήματα για την κάλυψη των αναγκών –και της ανεπάρκειάς– τους.
