Προ αμνημονεύτων ετών, όταν το χρηματιστήριο πήγαινε σφαίρα, στην εφημερίδα, όπου εργαζόμουν, μου είχαν «περάσει» αργά το βράδυ, ελλείψει άλλου διαθέσιμου συντάκτη βάρδιας, τηλεφώνημα αναγνώστη. Μου ζήτησε να πάρω τις οικονομικές σελίδες του φύλλου μας εκείνης της ημέρας και να διαβάσω συγκεκριμένο αφιέρωμα. Ολοσέλιδο, αφορούσε τις προοπτικές της εταιρείας «Καρδασιλάρης». Ο αναγνώστης περίμενε υπομονετικά στη γραμμή να τελειώσω την ανάγνωση. «Προσέξατε κάτι;», με ρώτησε. Δεν ήταν δύσκολο, αλλά είχα κάνει το βλάκα. Ακολούθησε -ευγενής- καταιγισμός σχολίων για τη δημοσιογραφική ανεπάρκειά μας. Σε ολόκληρη σελίδα, μέσα σε διάφορα θριαμβικά σχόλια και προβλέψεις, το ρεπορτάζ δεν έγραφε καθόλου με τι σκ... ασχολούνταν η συγκεκριμένη εταιρεία. Έβγαζε εφημερίδες, σαπούνια, προφυλακτικά - ή μήπως ξηρούς καρπούς;
Το θυμάμαι συνεχώς έκτοτε και έχω την εντύπωση ότι το φαινόμενο επιτείνεται. Διάβαζα τις προάλλες αφιέρωμα στις εξαγωγές ελληνικών κρασιών. Στον τίτλο έλεγε ότι αυξάνονται, στον υπότιτλο βεβαίωνε ότι «τα κέρδη ανήλθαν σε 61 εκ. έναντι 65,7 πέρυσι» - άρα είχαν ...μειωθεί. Από το κείμενο προέκυπτε ότι τα «κέρδη» ήταν στην πραγματικότητα ο τζίρος, ότι το 65,7 ήταν 56,7, ότι το «πέρυσι» εννοούσε το 2010 και όχι το 2011.Στο ίδιο το κείμενο απουσίαζαν κρίσιμα στοιχεία, με αποτέλεσμα το ρεπορτάζ να αφήνει περισσότερες απορίες απ’ όσες έλυνε, ενώ γενικώς, πέραν δύο παραγράφων, ο αναγνώστης, αντί στοιχείων, διάβαζε ευχάριστες γενικότητες.
Αν τα πιο πάνω παραδείγματα αφήνουν να εννοηθεί ότι οι προχειρογραφίες του είδους αφθονούν στο οικονομικό ρεπορτάζ, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου (απλώς στα οικονομικά έχει αριθμούς και η έλλειψή τους στα ρεπορτάζ φαίνεται περισσότερο). Οι πολιτικές ειδήσεις πνίγονται στην αναπαραγωγή των κενολογιών των Βενιζέλου, Λοβέρδου και Σια, οι ερωτήσεις προς τους πολιτικούς αποφεύγουν όχι μόνο το τι θα κάνουν με τις αποταμιεύσεις των ασφαλιστικών ταμείων και των ομολογιούχων που κατάκλεψαν, αλλά ακόμη και το γιατί στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία που τα στέλνουν ενώ μας πουλάνε φούμαρα για τη δημόσια εκπαίδευση. Στις δε αθλητικές μεταδόσεις, που εξελίσσονται σε πρότυπο της σχετικής παθολογίας, επί μεγάλα διαστήματα οι σπορτσκάστερ απλώς ...δεν περιγράφουν, αλλά λένε τι έκανε ο χ παίκτης όταν ήταν έφηβος και είδε στην τηλεόραση τον Μαραντόνα, πόσο ομάδα με τα όλα της είναι ο γαύρος ή ο βάζελος κι ας χάνουν εκείνη την ώρα, τι μπορεί να είπε ο προπονητής στον βοηθό του και δεν πρόλαβε να ακούσει ο ρεπόρτερ πάγκου. Στις αθλητικές σελίδες των εφημερίδων, μπορεί να βρει κανείς ακόμη και ρεπορτάζ για αγώνες στα οποία δεν αναφέρεται το τελικό αποτέλεσμα, καμιά φορά ούτε καν ο αντίπαλος της «πρωταγωνίστριας» ομάδας!
Προσφυγή στην προχειρότητα ελλείψει χρόνου και (οικονομικού ή άλλου) κινήτρου; Αίσθημα παραίτησης από τη βεβαιότητα ότι το «παραπάνω» όχι μόνο δεν πληρώνεται, δεν ενδιαφέρει και δεν συγκινεί κανέναν; Συντονισμός στην κενή περιεχομένου γενικολογία της εποχής; Δεν έχω την απάντηση, ούτε ξέρω αν έκανε η κότα το αυγό ή αντίστροφα, ίσον αν φταίμε εμείς που γράφουμε / μιλάμε έτσι ή οι αναγνώστες / ακροατές που δεν αποζητούν μεγαλύτερη συγκρότηση. Νομίζω, ωστόσο, ότι όλ’ αυτά μας συνηθίζουν στη μπαρούφα, ώστε να μην πολυ-αντιδρούμε ούτε όταν, καθημερινά, την ακούμε από τους πολιτικούς ή τους συνδικαλιστές μας..
