Ο τηλεοπτικός σταθμός 902, του οποίου το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ (νοσταλγία προκαλούν αυτές οι διατυπώσεις, θυμίζουν ΕΣΣΔ, Γκρομίκο, Ακρομέγιεφ κ.ο.κ.) ανακοίνωσε (και αποφάσισε) τη ληξιαρχική πράξη θανάτου λόγω του μεγάλου κόστους μετάβασης στην ψηφιακή εποχή, ήταν βέβαια κομματική επιχείρηση με προπαγανδιστικό στόχο – ήταν όμως και επιχείρηση εμπορική, με την έννοια ότι αποσκοπούσε να καλύπτει το κόστος της από διαφημίσεις και όχι από χρηματοδότηση του κόμματος ή εισφορές φίλων.
Μέρος της δαπάνης αυτής ήταν και η μισθοδοσία του προσωπικού, αφού και ο συγκεκριμένος σταθμός απασχολούσε αναπόφευκτα προσωπικό, όπως είθισται να συμβαίνει όπου παράγεται κάποιο προϊόν ή υπηρεσία. Και μέρος του κόστους από το κλείσιμο του σταθμού, ίσως το σημαντικότερο, είναι ότι αυτοί οι εργαζόμενοι θα χάσουν τη δουλειά τους, όπως ήδη συνέβη με αρκετούς της Τυποεκδοτικής, της άλλης (εμπορικότερης) επιχείρησης του ΚΚΕ που προσέφυγε στο άρθρο 99 του πτωχευτικού νόμου.
Περιέργως, ενώ στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που κλείνουν, συνηθίζεται τα συνδικάτα και ο τύπος να ζητούν διευκρινίσεις για το ύψος των ζημιών τους και τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι δεν ήταν βιώσιμες, καθώς και ανάλυση για το πόσοι άνθρωποι μένουν άνεργοι, το ΚΚΕ που εκπροσωπεί τον εργατικό κόσμο προτίμησε να μην υπεισέλθει σε λεπτομέρειες του είδους – ούτε πόσοι φεύγουν μάθαμε, ούτε αν θα πάρουν αποζημιώσεις, ούτε άλλα τέτοια τετριμμένα. Καθ’ ο μέρος αφορά τους εργαζόμενους, το κόμμα ανακοίνωσε αόριστα ότι «θα τους στηρίξει» (προσοχή, όχι «θα τους τη ρίξει») και παρέπεμψε την ανακούφισή τους στο μέλλον, όταν αλλάξει το κοινωνικό καθεστώς και εξαλειφθεί η ανεργία. Διαβάστε:
«Κατανοούμε τη δραματική κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι που μένουν χωρίς δουλειά. Θα τους στηρίξουμε όσο μπορούμε περισσότερο. Η προστασία των ανέργων πρέπει να γίνει υπόθεση όλου του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Η εξάλειψη της ανεργίας αποτελεί για το ΚΚΕ κεντρικό πρόβλημα που η λύση του συνδέεται με ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και εξουσίας.» Κατά τα λοιπά η ανακοίνωση ασχολείται με το πώς θα καλυφθεί το κενό στην κομματική προπαγάνδα – για το κενό στον βιοπορισμό των απολυομένων μόνο τα ως άνω ολίγα.
Αν είχα διάθεση κιτρινισμού, θα απορούσα πού είναι το ΠΑΜΕ όταν γίνονται τέτοια πράγματα σε κομματικές επιχειρήσεις ή γιατί η Αλέκα δεν κατήγγειλε ως εκπρόσωπος των εργαζομένων της χώρας τον εαυτό της ως γ.γ. του ΚΚΕ – επιχειρηματία. Η απορία μου είναι, όμως, διαφορετική. Πώς το ΚΚΕ, ενώ κάνει τόσο ρεαλιστική ανάλυση του κόστους μιας επιχείρησής του και την κλείνει ως μη βιώσιμη, σπεύδει να καταγγείλει όποιον κοινό επιχειρηματία κάνει το ίδιο, ακόμη και όποτε προσφέρεται να καταβάλει τις αποζημιώσεις όλου του προσωπικού του στο ακέραιο; Αυτός γιατί υπόκειται σε άλλα μέτρα και σταθμά οικονομικής λογικής – και γιατί του απαγορεύεται να κλείσει αποζημιώνοντας αν δεν πάρει άδεια του υπουργού, που σημαίνει πολύμηνη καθυστέρηση με οικονομική αιμορραγία – εάν τελικά δοθεί; Γιατί το ΚΚΕ κλείνει λόγω ζημιών τον τηλεοπτικό σταθμό, αλλά η ανάλογη εκτίμηση ενός κεφαλαιούχου λογίζεται εκ προοιμίου ψευδής και ανάλγητη;
Σπεύδω να σημειώσω ότι η καχυποψία έναντι των εργοδοτών δεν είναι αδικαιολόγητη. Αφθονούν τα παραδείγματα όσων εκμεταλλεύονται περιόδους κρίσης για να μειώσουν το προσωπικό και τους μισθούς ή να επιβάλουν όρους απασχόλησης κάτεργου (οι κακές γλώσσες λένε π.χ. ότι μερικές από τις «υποδείξεις» της τρόικας για τα εργασιακά είναι ιδέες του ΣΕΒ που απλώς δεν τολμά να τις παραδεχθεί). Συμβαίνει, όμως, και το αντίθετο. Ιδίως στην κρίση, αφθονούν οι επιχειρήσεις που όντως δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν, που οι μέτοχοί τους έχουν χάσει εκατομμύρια και δεν έχουν ή δεν θέλουν (δικαίωμά τους είναι, μήπως άλλωστε είμαστε σίγουροι ότι το ΚΚΕ δεν έχει;) να βάλουν άλλα και οι οποίες δεν μπορούν να κλείσουν ακόμη και αν πληρώνουν αποζημιώσεις στο ακέραιο – πράγμα που ισχύει σε ελάχιστες άλλες χώρες. Αυτό το πρόβλημα δεν μπορούμε να εξακολουθούμε να το προσπερνάμε σαν να μην υπήρχε. Όχι μόνο γιατί είναι άδικο για τους επιχειρηματίες αυτούς. Αλλά –κυρίως– επειδή κάποιοι επενδυτές, όταν ξέρουν πως δεν μπορούν να κλείσουν, προτιμούν να μην …ανοίγουν.
