Η Ε., φίλη αγαπητή, κατέχει τον τίτλο της αρχόντισσας των ποσοστών. Όπως κάθε λογικός άνθρωπος, κατανοεί τα πράγματα μέσα από συγκρίσεις. Αλλά συγκρίσεις χωρίς ποσοστά είναι για κείνη σαν πρώτο τραπέζι πίστα χωρίς Dimple. Τη συναντάς, επί παραδείγματι, στο δρόμο και, καθώς ανήκει στις λίγες εξαιρετικά καλοντυμένες, λες ότι σου αρέσει η φούστα της. Δεν είναι σίγουρη, σου απαντάει, νομίζει ότι το κίτρινο δεν είναι πετυχημένο, της θυμίζει ταξί. Μα πώς, διαφωνείς, εσύ δεν έλεγες πόσο ωραία ήταν η κίτρινη φούστα της Δ.; Ήταν λιγότερο έντονη, επιμένει. Έλα τώρα, συνεχίζεις, αμελητέα η διαφορά. Εκεί έρχεται το κρίσιμο: «Δηλαδή, πόσο τοις εκατό;»
Το ίδιο σε όλα. Πόσο τοις εκατό έχεις αδυνατίσει, πόσο τοις εκατό πιο άχρηστος είναι ο τάδε υπουργός από τον δείνα, πόσο τοις εκατό χυδαιότερος ο ένας τηλεσχολιαστής από τον άλλον. Πρόκειται, όπως έχω διαπιστώσει, για διαφωτιστική επιμονή. Οδηγεί σε εντοπισμό αποχρώσεων που αλλιώς μας διαφεύγουν μέσα σε γενικότητες του τύπου μαλάκας ο ένας, μαλάκας κι ο άλλος. Μόνο που σε εμποδίζει να κατασταλάξεις στο μαλάκα, τον αρχετυπικό, που θα αποτελέσει το μέτρο και θα φυλάσσεται, όπως αρμόζει, στο Μουσείο των Σεβρών μαζί με το άλλο μέτρο, το κανονικό.
Παραδόξως, η Ε. δεν είναι γιατρός. Και όχι μόνο αυτό. Χλευάζει τις ιατρικές έρευνες ‒ή μάλλον εκείνες τις ιατρικές έρευνες που δημοσιεύονται στον Τύπο. Γιατί όμως; Η ιατρική εντρυφεί στα ποσοστά. Οι δε δημοσιευόμενες έρευνες έχουν απ’ αυτά περισσότερα κι από τις οικονομικές σελίδες. Ιδού, προ ημερών: Ακόμη κι ένα ποτήρι κρασί την ημέρα μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο καρκίνου του λάρυγγα κατά 168%. Και «η χαμηλή έως μέτρια κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να είναι υπαίτια σχεδόν για το 13% όλων των καρκίνων του ήπατος, του ορθού κλπ.».
Τις προάλλες την έφερα (την Ε., όχι την έρευνα) αντιμέτωπη με τις αντιφάσεις της. «Είδες την έρευνα για το κρασί;», τη ρώτησα. Με κοίταξε σαν να ήμουν αμοιβάδα –εκτός αν οι αμοιβάδες ήταν έξυπνες. «Είναι ποσοστά αυτά;», μου είπε απογοητευμένη. «Μπορεί να αυξήσει; Σχεδόν για το 13%; Ρωτάω εγώ ποτέ αν η ποσοστιαία διαφορά του χρώματος της φούστας μου είναι περίπου ή σχεδόν; Αλλά έστω. Αφού μπορεί και σχεδόν, πώς φτάσανε στο 168% και το 13% και δεν είπανε περίπου 170% ή 10-15%; Και γιατί δεν μας λένε απόλυτους αριθμούς και ηλικίες; Δεν έχει σημασία πότε και πόσων ετών παθαίνεις κάτι; Και, αφού το κόκκινο κρασί κάνει αποδεδειγμένα καλό στην καρδιά, δεν θα έπρεπε να μας πουν και σε τι ποσοστό κινδυνεύεις, αν δεν πίνεις, να έχεις πεθάνει από καρδιά πολύ πριν πάθεις καρκίνο από το ποτό;»
«Αρχόντισσα», αναφώνησα, «φέρεις επάξια τον τίτλο». Ατσαλωμένος, γύρισα σπίτι. Άνοιξα ένα Βιβλία Χώρα. Αργά το βράδυ, τύλιξα το άδειο μπουκάλι με την εφημερίδα που είχε δημοσιεύσει την έρευνα και τα πέταξα αγκαλιασμένα στην ανακύκλωση.
