Malt με σχιστά μάτια
1.7.2008
Το διοργάνωσε το Whisky Magazine, το κάλυψαν οι Times του Λονδίνου και οι Έλληνες το πληροφορηθήκαμε από αναδημοσίευση του βρετανικού ρεπορτάζ στα Νέα. Σε διαγωνισμό του Whisky Magazine, δεκαέξι «γκουρού» του ουίσκι κλήθηκαν να δοκιμάσουν περί τις διακόσιες ποικιλίες malt υψηλού επιπέδου για να επιλέξουν την κορυφαία: «το καλύτερο malt ουίσκι στον κόσμο».
Μια στάση εδώ, που θα έλεγε ο Μητροπάνος. Αυτός ο υπερθετικός (οριστικό άρθρο και συγκριτικός βαθμός ίσον υπερθετικός, έτσι δεν μαθαίναμε;) εγείρει ήδη ένα ζήτημα. Μπορεί, αλήθεια, να επιλεγεί ένα ουίσκι ως το κάλλιστο; Βάσει ποιων κριτηρίων, για ποια ώρα της ημέρας, ποια περίσταση, ποιο γούστο; Η συγκριτική μανία είναι βέβαια εξηγήσιμη, εισάγει μια παράμετρο συναγωνισμού που ζωντανεύει τα πράγματα, έχει και μια διάσταση χαιρεκακίας με την έννοια ότι, όπου κάποιος αναδεικνύεται ο καλύτερος, κάποιοι άλλοι κρίνονται λιγότερο καλοί, άρα χειρότεροι – losers. Κάπου όμως το παραξηλώνουμε. Εντάξει, ψηφίζουμε το καλύτερο γκολ της αγωνιστικής ή τον πρώτο της Γιουροβίζιον ή την ωραιότερη των καλλιστείων του Πόρτο Ύδρα, αλλά το καλύτερο ουίσκι ή, ακόμη χειρότερα, το καλύτερο λογοτεχνικό έργο στα χρονικά; Έχουν νόημα τέτοια εύσημα; Θυμάμαι προ ετών, σε ένα ερωτηματολόγιο του Observer, λογοτεχνικοί κριτικοί είχαν συμπεριλάβει τον Οδυσσέα του Τζόις στα δέκα καλύτερα αλλά και στα δέκα χειρότερα μεγάλα έργα του εικοστού αιώνα.
Οι ειδικοί του ουίσκι θα ήταν λιγότερο πιθανόν να επαναλάβουν το επίτευγμα των ομολόγων τους στη λογοτεχνία, είναι όμως βέβαιον ότι επιλέγουν συχνότατα να πιουν άλλα ουίσκι από εκείνο που υπερψήφισαν –κι ας έχουν τα χρήματα να αγοράζουν μόνο το τελευταίο. Είναι όπως κάποιος που του αρέσει το Chablis, αλλά φλέγεται κατά καιρούς από την επιθυμία να απολαύσει μπακαλιαράκια με καλή ρετσίνα.
Μια λοιπόν που το κάλλιστο απλώς δεν υπάρχει, μπορεί να μετριασθεί και η οδύνη στη Σκοτία για το γεγονός ότι στο διαγωνισμό του Whisky Magazine νίκησαν οι… Ιάπωνες. Καλύτερο single malt αναδείχθηκε το Yoichi 20 ετών, προϊόν της Nikka, μιας μικρής εταιρείας του Χοκάιντο. Yoichi λέγεται, άλλωστε, η παραλιακή πόλη όπου βρίσκεται το μικρό πέτρινο αποστακτήριο, και το βραβευμένο ουίσκι τιμά προφανώς το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του. Δεν το έχω πιει ποτέ (κάνει, διάβασα, περίπου 190 ευρώ), βεβαιώνω όμως ότι τα ουίσκι με το σήμα Nikka, που υπάρχουν πλέον και στην Αθήνα, έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον –ιδίως το Nikka Black. Έχουν επίσης όμορφα μπουκάλια, μικρά σε ύψος και κυλινδρικά, που θυμίζουν αόριστα χημείο ή παραδοσιακό φαρμακείο.
Και η ποιότητά τους δεν αποτελεί έκπληξη. Μπορεί οι Times να έγραψαν ότι επί χρόνια το γιαπωνέζικο ουίσκι ηχούσε σαν ανέκδοτο, τα παιδιά όμως του ανατέλλοντος ηλίου έχουν ασχοληθεί πολύ –και πολύ σοβαρά– με το malt. Ο ιδρυτής της Nikka είχε σπουδάσει στο Speyside της Σκοτίας αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ το αποστακτήριο του Yamazaki, που ανήκει στη Suntory, τη μεγάλη ιαπωνική φίρμα ουίσκι, λειτουργεί από το 1923, το δε κεντρικό αποστακτήριο της ίδιας εταιρείας στο Hakushu πρέπει να παραμένει το μεγαλύτερο στον κόσμο.
Άλλωστε, στον ίδιο διαγωνισμό κοντά στη Nikka ποτίστηκε και η Suntory. Το Hibiki της ψηφίστηκε το καλύτερο blended malt. Κι άλλος υπερθετικός.
Οι Ιάπωνες σαν να λέμε έκαναν το ένα - δύο.
Έχουν όμως μια απορία. Το κάλλιστο single malt είναι καλύτερο από το κάλλιστο blended malt;
Πώς να συγκρίνεις δύο υπερθετικούς;
