Η ωραιότερη δήλωση κόπωσης που έχω ακούσει ήταν εκείνη της τηλεοπτικής Μάρμως Πανθέου (ενσαρκωμένης από την Κάτια Δανδουλάκη), όταν μετά από συνάντηση με τον εραστή ήθελε να αποφύγει τις προς τον σύζυγο εξηγήσεις, πολλώ μάλλον το μετά του συζύγου σεξ: «Αντρέα μου, είμαι πολύ κουρασμένη». Ουδείς αμφέβαλλε ότι τη γυναίκα την είχε όντως λιώσει ο κάματος.
Μπροστά στης Μάρμως η ομολογία κούρασης του πρωθυπουργού είναι μάλλον πεζότερη. Πράγμα που δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι ανειλικρινής. Για την ακρίβεια, και μόνον το προφίλ ορισμένων υπουργών και οι τοποθετήσεις κάποιων βουλευτών θα αρκούσαν να κάνουν ράκος έναν πρωθυπουργό, όσες διαφυγές και αν έβρισκε στα ματς του Παναθηναϊκού (αν και πολλά απ’ αυτά θα επιδείνωναν την κατάσταση) και σε ενδιαφέροντα dvd. Μην το γελάτε. Σκεφθείτε να έχετε ξυπνήσει φρέσκος και ευδιάθετος και την ώρα που απολαμβάνετε τον καφέ σας ή ένα προμεσημβρινό ουζάκι να σας ενημερώνουν «έγραψε ο Πέτρος πάλι στο μπλογκ του» ή «αποκαλύφθηκε και άλλο ακίνητο του Γιώργου». Οι απλοί άνθρωποι γινόμαστε σμπαράλια με πολύ λιγότερα.
Μάρμω και πρωθυπουργός έχουν, ωστόσο, μια ελαφρά περί τον κάματο ομοιότητα. Ευθύνονται γι’ αυτήν. Η Μάρμω καταπονούνταν με την ερωτική της γυμναστική, ο πρωθυπουργός με τα έργα εκείνων που ο ίδιος επέλεξε και διευθύνει. Δεν είναι σαν τον Βύρωνα που δεν ήθελε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, αλλά τον έστειλαν εκεί υποχρεωτικά να κάνει την ποινή του. Εδώ έχουμε «οικείον πταίσμα» που λένε στα νομικά.
Υπάρχει όμως κι άλλη ομοιότητα. Όπως η Μάρμω καταπονούμενη κούραζε με τη συμπεριφορά της και τον άντρα της, έτσι και ο πρωθυπουργός ενδέχεται να κουράζει τους πολίτες. Γενικά, όποτε επικαλείται κανείς τη δική του κόπωση, είναι καλό να σκέφτεται μήπως προκαλεί κόπωση στους άλλους. Ακόμη περισσότερο πρέπει να σκέφτεται μήπως η κόπωση του ηγέτη επιτείνει την κόπωση του συστήματος και συμβάλλει να γίνονται όλα ξέφραγο αμπέλι. Από δε ξέφραγο αμπέλι δεν βγαίνει όχι Chablis, αλλά ούτε ρετσίνα .
Το μόνο καλό για τους κουρασμένους που έχουν τον τρόπο τους (και οι υψηλά ιστάμενοι συνήθως τον έχουν) είναι ότι, σε αντίθεση με μας τους πληβείους, μπορούν να επιλέξουν την ξεκούραση. Μπορούν μάλιστα να τη συνδυάσουν και με πολύ ενδιαφέρουσα απασχόληση. Πέφτει λίγο μακριά, είναι αλήθεια, στο Τενεσί των ΗΠΑ. Εκεί στα αποστακτήρια του Τζακ Ντάνιελς ψάχνουν πάντα κάποιους να παίζουν με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας υπομονετικά να παλιώσει το ουίσκι. Το μόνο κακό είναι ότι στο συγκεκριμένο χωριό όπου παράγεται το Τζακ ισχύει ποτοαπαγόρευση. Αλλά δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα σε αυτή τη ζωή.
