Σιγά μην τρέχει στη Χαβάη
2.5.2008
O Θωμάς ήταν σπίτι. Είχε επιστρέψει το απόγευμα, λίγο μετά τις έξι, και δεν βγήκε μέχρι τα μεσάνυχτα. Το βεβαίωσε ο θυρωρός της πολυκατοικίας, που ήταν όλη την ώρα στη θέση του, πλην διαλείμματος δια φυσική ανάγκη –και τότε όμως άφησε στο πόδι του τη σύζυγο. Ώστε ο Θωμάς δεν ξεμύτισε, ήταν εκεί όλη την ώρα που η Άλκηστις πάλευε να του μιλήσει και έβρισκε τη γραμμή κατειλημμένη.
Επίσης, δεν μιλούσε στο τηλέφωνο. Αξιόπιστη πηγή, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία της –και συγκεκριμένα φοιτητής εφοδιασμένος με τηλεμπάνιστρο (όπως το έλεγε ρέκτης φίλος) που έτυχε να σκοπεύσει το διαμέρισμα του Θωμά επειδή η γειτόνισσα, για την οποία είχε προμηθευθεί τον εξοπλισμό, έλειπε– καταθέτει ότι το αντικείμενο του αλκηστικού πόθου ούτε ζύγωσε την τηλεφωνική συσκευή. Προφανώς την είχε κατεβάσει και είχε βρει έναν τρόπο, μια «μόντα», να μην ακούγεται ότι δεν λειτουργεί προσωρινώς λόγω βλάβης, αλλά να φαίνεται η γραμμή απασχολημένη. Έτσι, θα έβρισκε μετά κάποια δικαιολογία. Κάτι στη δουλειά, ένα πρόβλημα, άσ’ τα, μιλούσα τρεις ώρες γεμάτες…
Δεν είναι τίποτε προσωπικό με την Άλκηστη. Απλώς ο Θωμάς δεν έχει καμιά διάθεση να ακούσει για Χαβάη και φοβάται μήπως η σχετική συζήτηση, ειδικά σήμερα, προκαλέσει έκλυση της ουσίας «σπασαρχιδίνηΟ4» με τα γνωστά επώδυνα συμπτώματα. Η εξήγηση είναι απλή. Ο Θωμάς είναι ήδη κάπου που δεν είχε πάει. Συνομιλεί μ’ ένα Glenfarclas δώδεκα ετών. Αυτό το μολτ, για το οποίο είχε διαβάσει πρώτη φορά σ’ ένα αμερικανικό αστυνομικό και όποτε το είχε αναζητήσει έπαιρνε την απάντηση «δεν εισάγεται», το είχε εντοπίσει πριν χρόνια στη Ρόδο, φτωχομάνα του οινοπνεύματος –αλλά στην Αθήνα, νιετ. Τώρα έρχεται πλέον και στην πρωτεύουσα, αν και οι ελλείψεις είναι συχνές –ιδίως στο δωδεκάρι. Ευκολότερα τελικώς βρίσκεται το «Glenfarclas 105», αλλά αυτό, εκτός από την υψηλότερη τιμή του, είναι cask strength, έχει δηλαδή την περιεκτικότητα σε οινόπνευμα του βαρελιού, 60%. «Σπάει», βέβαια, πολύ ευχάριστα με νερό (σε ίσες δόσεις, κατά τα όσα είπε στον Θωμά φίλος Σκωτσέζος), αλλά το οινόπνευμα ακούγεται, όσο να ’ναι, περισσότερο και το αίσθημα της ζέστης θέλει… χειμώνα.
Των δώδεκα ετών είναι, όμως, διαμάντι. Ήπιο, χωρίς έντονο κάπνισμα, αφήνει στον Θωμά μια βελούδινη γεύση –και για να το ελαφρύνει δεν διστάζει να βάλει δύο παγάκια, δεν τον βλέπει κανείς (εκτός από το φοιτητή με το τηλεμπάνιστρο, αλλά αυτός δεν θα το πει) να του κάνει την παρατήρηση. Ο κατάλογος του αποστακτηρίου, που παραμένει ανεξάρτητο, βεβαιώνει ότι κυκλοφορεί και Glenfarclas δέκα ετών: πρέπει να είναι ενδιαφέρον, αλλά στην Αθήνα ο Θωμάς δεν το έχει εντοπίσει. Δεν πειράζει, αφήνεται στη γεύση της δωδεκαετίας. Με την άνεση του κατεβασμένου τηλεφώνου, ο φίλος μας συνοδεύει το ουίσκι με στεγνές ελιές Θάσου (οι πράσινες που είχε σε νερό και αλάτι τέλειωσαν) και ξεφυλλίζει ένα τεύχος του Τεν Τεν: ο πλοίαρχος Χαντόκ πίνει Λοχ Λόμοντ, αλλά είναι καλή παρέα, δεν θα τα χαλάσουν σε αυτό. Ο Θωμάς είναι άλλωστε άνθρωπος ανεκτικός. Μόνο μην ακούσει τώρα για μοχίτο και λαμπάντα. Όταν πίνεις Glenfarclas, δέχεσαι δύσκολα τη βλασφημία.
