Έχω ένα ελάττωμα. Δηλαδή έχω πολλά, αλλά σε ένα θα αναφερθώ. Με την πρώτη ανάγνωση καταλαβαίνω ενίοτε άλλο από το όντως γραμμένο. Καμιά φορά διαβάζω και άλλο από το αναγραφόμενο. Διαφήμιζε, για παράδειγμα, αθηναϊκό κοσμηματοπωλείο το γούρι για την πρωτοχρονιά και διάβασα, με κεφαλαία ήταν, στην καταχώριση: «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΓΟΥΡΙ ΜΑΣΤΟΥ 200...». Το θεώρησα ευφυή πρωτοτυπία, αν και λίγο της ταλαιπωρίας, γούρι μαστού σκέφτηκα δεν μπορεί να είναι κρεμαστό, θα προϋποθέτει piercing, το οποίο προφανώς θα πρέπει να αλλάζεις κάθε χρόνο, άσε που θα είναι θέαμα δι’ ολίγους –εκτός αν κάνεις τόπλες στους δρόμους. Όλος αυτός ο συλλογισμός κατέρρευσε στη δεύτερη ανάγνωση. Δεν είχα δει ένα μικρό κενό, ήταν «ΤΟ ΓΟΥΡΙ ΜΑΣ ΤΟΥ 200...». Πολύ πεζότερο, πάλι όμως σκέφτηκα ότι αυτοί οι τύποι μάς πουλούσαν το δικό τους γούρι, αυτό που φέρνει καλοτυχία σε κείνους, όχι σε μας. Και τους το πληρώναμε κι από πάνω.
Ανάλογο ατυχηματάκι έπαθα προσφάτως διαβάζοντας στο Βήμα τη διαφήμιση της προσφοράς (πολύ καλής, όντως) βιβλίων νεοελληνικής λογοτεχνίας με το ημερήσιο φύλλο της εφημερίδας. Διάβασα: «Η ζωή και ο θάνατος του Χαρδαβέλλα». Τρελάθηκα. Ο Κώστας, σκέφτηκα, έχει για τα καλά διαβεί τις πύλες του ανεξήγητου και βλέπει όχι μόνο το μέλλον, αλλά και το επέκεινα. Με παραξένεψε, ωστόσο, που το Βήμα μοίραζε τέτοιο βιβλίο και ξανακοίταξα. Ήταν Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα του Κων/νου Θεοτόκη. Πολύ καλό, αλλά απολύτως γήινο. (Και διδακτικό: Ο Καραβέλας δίνει την περιουσία του για τη χυμώδη γειτόνισσα, αλλά μένει με το όργανο στο χέρι και αυτοκτονεί δυστυχής.)
Τέλος πάντων, έχοντας αυτή τη βλάψη ήταν απολύτως φυσικό, όταν άκουσα κτηνίατρο αναφερόμενη στην πρώτη ελληνίδα τρελή (αγελάδα, εννοείται) να λέει «όσο δεν γίνονταν έλεγχοι, δεν υπήρχε πρόβλημα», να μου εντυπωθεί η φράση ανεξίτηλα. Η γυναίκα, βεβαίως, εννοούσε ότι πρέπει να γίνονται έλεγχοι. Προσωπικά, όμως, κατάλαβα το αντίθετο. Όσο αρχίζεις να σκαλίζεις, τόσο βγαίνουν προβλήματα κι αρχίζουν οι έγνοιες και οι σφαγές αρρώστων ζώων και οι ποινικές διαδικασίες και οι προανακριτικές επιτροπές και οι ελέγχοντες που καλούν σε απολογία κατά το πώς βολεύει (τη διαδικασία ντε, όχι την κυβέρνηση, ποιος είπε τέτοιο πράγμα). Ενώ άνευ ελέγχου δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι άγονες γραμμές μοιράζονται όπως και με έλεγχο, το μαύρο χρήμα ομοίως και δεν έχεις καν το πρόβλημα της ουδετερότητας και του ανεπηρέαστου των ελεγκτών. Ενώ με τον έλεγχο και γίνεται αντιληπτό το πρόβλημα και δεν λύνεταικαι γεννιέται δεύτερο πρόβλημα για την ακεραιότητα εκείνων που ερευνούν το πρώτο.
Καθώς οι περί το αλκοόλ ασχολούμενοι δεν είναι άτομα τυχαίας αντίληψης (ίσως μόνο κάπως ιδιόρρυθμης), το κατάλαβαν με την πρώτη. Πήγαν, θυμάμαι, το καλοκαίρι του 2005 συνεργεία του ΣΔΟΕ και του Γενικού Χημείου σε καμιά σαρανταριά κέντρα διασκέδασης και διαπίστωσαν ότι είχαν όλα μπόμπες. Ειδικά στην τεκίλα, βρέθηκαν νοθευμένα όλα τα δείγματα. Αξιοσημείωτη επίδοση, ούτε ο Διαμαντίδης στις βολές. Πέσανε φυσικά κάτι προστίματα, αλλά οι άνθρωποι το φιλοσόφησαν. Τι να κάνουμε, σου λέει, να τρελάνουμε τον κόσμο; Οπότε το κόψανε. Τον έλεγχο, δηλαδή. Οι μπόμπες υπάρχουν (και με έλεγχο αλά ελληνικά πάλι θα υπήρχαν), αλλά έπαψε η φασαρία.
Η σοφή κτηνίατρος το είχε δει από παλιά. Κι ας μην καταλάβαινε τότε τι μεγάλη κουβέντα έλεγε.
