Τα ακούσαμε όλα για την αποχή των ευρωεκλογών. Ότι είναι πράξη ανευθυνότητας που πρέπει να απορρίπτεται χωρίς πολλά σχόλια (θα θύμιζα, εν προκειμένω, στον κ. Θ. Πάγκαλο και σε άλλους με την ίδια γνώμη ότι εκείνοι ζητούν την ψήφο των πολιτών, όχι εμείς). Ότι υπήρξε εκδήλωση δυσφορίας των Ελλήνων προς το πολιτικό σύστημα. Ότι είναι ένδειξη απάθειας και απομάκρυνσης από την πολιτική.
Μόνο για δύο πράγματα ακούσαμε πολύ λίγα. Πρώτον, για το ότι τα λευκά δεν διαμορφώνουν το εκλογικό μέτρο, άρα ως επιλογή δεν έχουν διαφορετική λειτουργία από την αποχή: όποιος δεν θέλει να ψηφίσει κάποιον συνδυασμό δεν έχει λόγο να προσέλθει καν στην κάλπη. Δεύτερο και κυριότερο, για τη φύση των εκλογών, το τι ψηφίζουμε και πώς. Ευρωβουλευτές αναδεικνύαμε, remember; Όχι βουλευτές, ούτε πρωθυπουργό. Τι κάνουν αυτοί οι ευρωβουλευτές; Λίγα πράγματα και πάντως σχεδόν τίποτε για τη νομοθετική λειτουργία της Ε.Ε. Σε αντίθεση με όσα ψευδώς εγράφησαν, αυτήν δεν την ασκεί η Ευρωβουλή, αλλά το Συμβούλιο υπουργών και η Κομισιόν με οδηγίες-φετφάδες. Η Ευρωβουλή έχει δικαίωμα αρνησικυρίας για τον προϋπολογισμό και τους επιτρόπους, αλλά λίγα πράγματα –στη δε πράξη ακόμη λιγότερα.
Έστω, όμως, αυτά τα λίγα πώς θα τα συνδιαμόρφωνε η ψήφος μας; Ακούσαμε τίποτε για τη στάση που θα τηρούσαν τα ευρωπαϊκά κόμματα (κοινοβουλευτικές ομάδες, δηλαδή) στο Στρασβούργο, τίποτε για κοινή γραμμή και συγκεκριμένες επιλογές, τίποτε με άλλα λόγια για το τι στο καλό θα κάνουν οι ευρωβουλευτές που αναδεικνύαμε; Μόνο ο Σημίτης και κάποιοι άλλοι λίγοι μίλησαν περί Μπαρόζο και ευρωπαϊκού πρακτέου. Οπότε, όμως, γιατί να πάει κανείς στην κάλπη; Για σφυγμομέτρηση πίεσης προς τον Κωστάκη; Δεν λέω ότι είναι κακό. Και σέβομαι όσους ψήφισαν. Αλλά κατανοώ απόλυτα και όσους επέλεξαν να μην προσέλθουν. Στο κάτω κάτω, το μεν εθνικό μήνυμα τα παλικάρια της κυβέρνησης το συνεκτιμούν μόνο για να δουν πόσο περιθώριο έχουν να συνεχίσουν τα γατομπούκια (και όχι, πάντως, για να ανορθώσουν τώρα τα δημοσιονομικά), το δε ευρωπαϊκό το εκτιμούν μόνο οι εκλεγέντες που θα τα αρχίσουν (τα γατομπούκια). Δυστυχώς, οι πλείστοι εξ ημών δεν ανήκουμε σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. [Βάλτε με σε εκλόγιμη θέση σε ευρωψηφοδέλτιο και αν δεν βραχνιάσω διακηρύσσοντας τη σημασία των ευρωεκλογών, να μη με λένε Μήτσο.]
Εν τω μεταξύ, βρε παιδιά, στην Πελοπόννησο με φιλοξένησαν κάτι εξαιρετικοί άνθρωποι. Και είχε μια θάλασσα… διαμάντι. Την έβλεπες και εκτιμούσες ακόμη περισσότερο το τσίπουρο. Έπινες το τσίπουρο και εκτιμούσες ακόμη περισσότερο τη θάλασσα –ιδίως από τη δέουσα απόσταση. Γόνιμος διάλογος. Ορισμένα μύδια, χταπόδια, γαριδούλες, ου μην αλλά και στείρες (του νερού, εννοώ), συνέβαλαν αποφασιστικά –αν και μάλλον παρά τη θέλησή τους.
Συνέδραμε, όμως, και η παράκτια Ευρώπη. Το βράδυ καθαρίσαμε ένα Clynelish από τα παράλια Highlands. Βελούδο, από αποστακτήριο με θέα τη Βόρεια Θάλασσα. Είχε βέβαια μια αντίφαση. Στη συσκευασία έγραφε 46%, στο μπουκάλι 43%. Σαν το περιθώριο στατιστικού λάθους των σφυγμομετρήσεων. Ήταν, όμως, τονωτικό. Σκέτοι γκουρού σε ηρεμία, είδαμε τις τηλεοπτικές φιλοσοφίες περί εκλογών μια χαρά. Οι γενναιότεροι άντεξαν και Χαρδαβέλλα. Πιστή στον τίτλο της, η εκπομπή ήταν εντελώς ανεξήγητη –περισσότερο και από την αποχή.
