Είχα πάντοτε την απορία αν τα δύο τεριέ του Black & White είναι αδέσποτα ή οικόσιτα. Έχουν αφεντικό που τα ταΐζει, τα περιποιείται και τα πηγαίνει στο γιατρό ή διάγουν βίο πλάνητα και βγάζουν πού και πού ένα καλό μεροκάματο με φωτογραφίσεις για διαφημιστικές αφίσες; Νομίζω ότι κάτι ενδιάμεσο συμβαίνει. Τα τεριέ έχουν μια γωνιά, ένα πιάτο φαΐ και ένα χάδι στο αποστακτήριο, κάνουν όμως και τη ζωή τους ελεύθερα, εξ ου και, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, πίνουν το ουισκάκι τους στο μπαρ (Black & White, εννοείται), κανονίζουν τα βραδινά τους ραντεβού και σαρκάζουν με γνήσιο βρετανικό –και αντρικό– ύφος.
Στην Αθήνα δεν έχω δει σκύλους μόνους σε μπαρ, έχω όμως δει αδέσποτους της πλατείας Συντάγματος να προσέρχονται αυτοβούλως στο ουζερί της Όθωνος 10, όπου τους σερβίρουν (αν και έξω από τη σάλα), ενώ υπάρχουν άλλες κορυφαίες φυσιογνωμίες που χρησιμοποιούν τον ηλεκτρικό και τουλάχιστον ένας που παίρνει το τραμ από τη Νέα Σμύρνη: όποιος τον χαϊδέψει, την έβαψε, του «τρίβεται» μέχρι να κατεβεί (βέβαια δεν είναι πολύ, τρεις στάσεις το πολύ: το σκυλί κατεβαίνει συνήθως στον Νέο Κόσμο - σπανιότερα, όταν έχει παράνομο ραντεβού, στην Μπακνανά).
Όταν γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 και είχε εξαπολυθεί το κυνηγητό κατά των αδέσποτων, είχα διαβάσει υμνητική για την Αθήνα ανταπόκριση αμερικανικής εφημερίδας στην οποία ο δημοσιογράφος σημείωνε ως μόνα αρνητικά την καπνιστική μανία των Ελλήνων και την «παράδοξη εγγύτητά τους προς τα αδέσποτα σκυλιά» (δεν είχε μάθει για τους τενεκέδες που τα δηλητηριάζουν). Μου είχε προκαλέσει κάποια απορία. Καταλαβαίνουμε, ασφαλώς, ότι τα αδέσποτα συνιστούν καμιά φορά πρόβλημα –είτε λόγω ασθενειών είτε όταν οι αγέλες τους αναπτύσσουν επιθετικότητα. Δεν είναι συνηθισμένο, όμως, το τελευταίο και οι αρρώστιες μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Αξίζει κιόλας. Τα αδέσποτα –ή μήπως απλώς «ανεξάρτητα»;– σκυλιά και γάτες είναι η βασική παρουσία στην πόλη (μαζί με τα περιστέρια και τις από ουρανών ακαθαρσίες τους) που θυμίζει ότι ο άνθρωπος δεν είναι ο μόνος κάτοικός της, με όλους τους άλλους κτήματά του ή «εχθρούς» του (γιατί, βέβαια, και τα κουνούπια, οι κατσαρίδες και τα ποντίκια κάτοικοι της πόλης είναι, αλλά μάλλον δεν το χαιρόμαστε). Θα ήταν κάποια απώλεια αν όλα τα σκυλιά είχαν αφεντικό, λουρί και φίμωτρο, υπαγόμενα από νομική έννοια στην κατηγορία του πράγματος που επιδέχεται ιδιοκτησία, όσο και αν απολαμβάνει κάποια ειδική προστασία. Και αυτά τα «δεσποζόμενα» ζώα είναι, φυσικά, ένας πλούτος. Στην πολυκατοικία όπου μένω χάσαμε μέσα σε δύο μήνες και τα τρία σκυλιά που υπήρχαν, από γηρατειά και ασθένεια, όχι από φόλα. Ξαφνικά, φτώχυνε ο τόπος. Χωρίς τα αδέσποτα, θα φτωχύνουν ανάλογα και οι δρόμοι. Ενώ, αν βρεθεί η χρυσή τομή, έχει πάντα κανείς την ελπίδα ότι στο μπαρ της Νέας Σμύρνης θα δει τα δύο τεριέ δίπλα δίπλα στην μπάρα να πίνουν το Black & White τους και να κανονίζουν τα ραντεβού τους. Τα κορίτσια μπορεί να είναι στον Νέο Κόσμο, αλλά κανένα πρόβλημα. Υπάρχει το τραμ. Αρκεί να έχουν υπομονή. Γαϊδουρινή –η σκυλίσια δεν φτάνει πάντα.
