Τώρα με τη νέα κυβέρνηση ελπίζω να μας απασχολήσει επιτέλους ο εκφυλισμός της ελληνικής γλώσσας - ή μάλλον της ελληνικής κοινωνίας, αφού το πως μιλάμε δείχνει πως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, όπως είχε πει ο Βιτγκενστάιν - ή μήπως ήταν ο Λαζόπουλος; Η κατάσταση είναι απελπιστική. Τη σκέπτομαι όποτε πίνω, δηλαδή συνεχώς. Και μόλις τη σκεφτώ, πίνω για να την ξεχάσω, οπότε πάλι τη σκέπτομαι -και τελικά πίνω εις το άπειρον χωρίς αποτέλεσμα.
Πρόκειται για εφιάλτη. Μην ακούτε τον Τσίπρα και διάφορους άλλους αμούστακους που εκθειάζουν τους νέους, επειδή είναι νέοι οι ίδιοι (οι άτιμοι), και λένε ότι δεν τρέχει τίποτε. Η παρακμή είναι ασύλληπτη. Και την έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει που δεν τη συνειδητοποιούμε.
Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι στα βιβλία νεοελληνικής λογοτεχνίας που διαβάζαμε υποχρεωτικά στο σχολείο (διότι προαιρετικά ξεκοκαλίζαμε μόνο Λένιν και Λούκυ Λουκ) ήταν σαφές: διεφθαρμένη ήταν η γυναίκα που πήγαινε το γράμμα, «τη διέφθειρε» σήμαινε ότι κάποιος είχε πείσει κάποιαν να του δώσει το ποθούμενο και να αφήσει τις φιλοσοφίες του τύπου «αγάλι αγάλι το φιλί για να ΄ χει νοστιμάδα» και γενικώς η λέξη διαφθορά έφερνε στο νου μέρη σκοτεινά, ρούχα πεσμένα, χέρια να κινούνται προς τον απαγορευμένο καρπό. Σήμερα ή λέξη διαφθορά υποδηλώνει χέρια στο ταμείο, αλλοιωμένες λογιστικές καταστάσεις και υπουργούς (ή μη) με εξωχώριες εταιρείες. Από τον Καραγάτση και τον Γιούγκερμαν στην Τσουδερού και τη «Διεθνή Διαφάνεια». Βράστα.
Θέλετε κι άλλα; Έγραφε ο Παπαδιαμάντης ότι η τάδε ήταν πια στα είκοσι και «είχε τις εργολαβίες της», κοινώς ψαχνόταν «γι’ αυτήν τη δουλειά», ξέρετε την περί το χτυποκάρδι και το υπογάστριο, Σήμερα αν πεις εργολαβία, σκέφτονται όλοι ή το πατρικό τους που το έδωσαν αντιπαροχή ή την Ελληνική Τεχνοδομική και την ΑΤΤΙΚΑΤ. Με τον Καραμανλή χάθηκε ακόμη και η αίγλη των νταβατζήδων - αντί για αγαπητικούς μας παραπέμπει πλέον σε μπετατζήδες. Μέχρι και οι αντιεξουσιαστές (μη χέσω) των Εξαρχείων έβαλαν το χέρι τους στο κατάντημα. Κουκουλοφόροι ξέραμε ότι ήταν οι ελεεινοί προδότες που κατέδιδαν πατριώτες στους Γερμανούς, όχι τύποι που καίνε αυτοκίνητα και σπάνε μαγαζιά, αλλά μόλις τους την πέσουν οι μπάτσοι αρχίζουν να απαγγέλλουν απέξω όλη την «αστική» ποινική δικονομία.
Το πιο οδυνηρό, όμως, το αίσχος, το αληθινά ειδεχθές είναι άλλο. Ότι ξαφνικά, επηρεασμένοι από κάτι Αμερικανούς αθλητές με εβδομήντα τατουάζ, αρχίσαμε να λέμε ότι είμαστε «πεινασμένοι» για τίτλους, για διακρίσεις, για εξουσία. Ο Παπανδρέου, διάβασα, «μοιάζει πεινασμένος για διακυβέρνηση» (!!). Τί πεινασμένοι, κύριοι; Διψασμένοι, λέγαμε στο Ελλάντα. Και πολύ καλά το λέγαμε. Η δίψα είναι η εντονότερη επιθυμία, χωρίς νερό δεν ζεις παρά μέρες ελάχιστες - ενώ χωρίς φαγητό αντέχεις κάμποσο, μέσα στις θαλασσινές σπηλιές υπάρχει μια δίψα, μία αγάπη, μία έκσταση - όχι μία πείνα! Και παρότι η ανθρώπινη μαγειρική έχει διακριθεί σε εμπνεύσεις, δεν έχω ποτέ φάει κριθάρι ή σταφύλι παλαιωμένο δώδεκα χρόνια και βάλε, ενώ για τα μολτ και τα σατό και τις σαμπάνιες έχουν οι άνθρωποι εξαντλήσει τα περιθώρια της υπομονής και της καινοτομίας.
Καταλαβαίνετε, πιστεύω, πόσο εξοργιστική, πόσο μειωτική για τη στήλη είναι αυτή η αντικατάσταση της δίψας από την πείνα. Δηλαδή, τι θα λέμε τώρα; Αντί για «νερό της ζωής» θα μιλάμε για «ζωογόνο πατσά»; Αντί για Singleton θα ποθούμε πλευρώτους; Παρακαλώ να επιληφθεί άμεσα η νέα κυβέρνηση. Και ιδίως οι γυναίκες υπουργοί. Αλλά και οι βουλευτίνες όλων των κομμάτων. Σ’ αυτές ελπίζω. Τί θα έλεγε η Διαμαντοπούλου, η Μπιρμπίλη, η Ράπτη, αν τις καλούσε κάποιος έξω (και δέχονταν), για να αντικρίσουν όχι ένα κρασί ρουμπίνι, όχι ένα μολτ στο χρώμα του μελιού, αλλά μια φρέσκια σφυρίδα ξεροσφύρι;
Αντισταθείτε, κορίτσια. Εκτός αν προτιμάτε αντί για χυμώδεις να σας παινεύουν πλέον ως εύσαρκες.
