Ακούσατε - ακούσατε, αντιαλκοολικοί, φρεσκοχυμολάτρες, αλογομούρηδες και επενδυτές, τι λέει ο άνδρας ο σοφός που ακούει στο όνομα Μάρτιν Γκρην :
«Το ουίσκι είναι είδος εξαιρετικά πολύτιμο και συλλεκτικό και είναι καλύτερο από το να αφήνει κανείς χρήματα στην τράπεζα.»
Κάπου στο δεύτερο μισό της φράσης έγινε η παρανόηση. Διότι χρόνια το λέγαμε κι εμείς ότι το ουίσκι είναι ανεκτίμητο και είναι προτιμότερο να αγοράζει κανείς ένα malt παρά να αφήνει τα λεφτά στην τράπεζα, αλλά αυτό το τελευταίο το καταλαβαίναμε υπό την έννοια «τα ψάρια και τα λεφτά τρώγονται φρέσκα». Αδειάζαμε, λοιπόν, τους λογαριασμούς μας, που δεν θέλουν και πολύ να το πάθουν αυτό, και συλλέγαμε το ουίσκι στο στομάχι μας. Ζήτημα είναι αν κρατούσαμε για σουβενίρ μερικά καλά μπουκάλια – κενά. Ο Γκρην όμως δεν εννοούσε αυτό. Εννοούσε να αγοράζεις ουίσκι, να το φυλάς και να το πουλάς μετά από χρόνια, όταν ανέβει η τιμή του.
Και είχε λόγο που το είπε. Η δήλωσή του έγινε στον οίκο δημοπρασιών ουίσκι Bonhams στις 18 Νοεμβρίου στο Εδιμβούργο, ενώ εμείς στην Αθήνα ασχολούμασταν με το αν έγιναν σωστά ή λάθος οι προσαγωγές μετά την πορεία του Πολυτεχνείου. Και έγινε επειδή μόλις νωρίτερα είχε πουληθεί ένα μπουκάλι Dalmore Oculus 141 ετών (!) αντί 27.600 λιρών Αγγλίας – περίπου 31.000 ευρώ ή δέκα εκατομμυριάκια και κάτι σε παλιές δραχμές. Οι δημοπρασίες ουίσκι πάνε φίνα όλη τη χρονιά, πρόσθεσε ο Γκρην. Είναι ένα από τα ελάχιστα είδη των οποίων οι τιμές έχουν ανέβει το 2009 παρά την ύφεση. Και χωρίς μέτρα ρευστότητας από το κράτος για να στηριχθούν οι ουισκο-τράπεζες. Ακόμη και η μεγαλύτερη συλλογή μεμονωμένου συλλέκτη, 3.000 μπουκάλια ενός αμερικανού αφιθιονάδο που απεδήμησε πέρυσι, πουλήθηκε εν όλω αποφέροντας συνολικά 150.000 λίρες.
Ουίσκι αντί για ομόλογα και ρέπος, λοιπόν. Δεν αυξάνει το spread, δεν απειλεί ο Τρισέ του αλκοόλ να κόψει τη χαμηλότοκη δανειοδότηση σε cask strength (ήτοι 59-65% οινόπνευμα), δεν μπορούν εύκολα να τα βρουν οι φοροκυνηγοί που θέλουν πόθεν έσχες παντού, για να έχουν μπόλικα να αργομισθοδοτούν τους κομματικούς των σταζ. Δεν είναι τόσο νέα επενδυτική συμβουλή, όσο ακούγεται. Στη Γαλλία πέρυσι ορισμένοι αγελαδοτρόφοι, βλέποντας ότι οι τιμές των κοπαδιών αντέχουν, έκαναν ένα είδος αμοιβαίου κεφαλαίου (!) σε γελάδια, ώστε να μπορεί ο πάσα αποταμιευτής να παίρνει μερίδια με απόδοση σε …νέα «κεφάλια». (Μα το Θεό.)
Υπάρχει, όμως, ένα θεματάκι. Ότι η κλεψύδρα αδειάζει. Όταν συλλέγεις τα ουίσκι όχι στο στομάχι αλλά στην κάβα, κινδυνεύεις να την πάθεις όπως ο αμερικανός συλλέκτης με τις 3000 εκλεκτές ετικέτες. Εσύ κοιτάζεις τα μπουκάλια να αβγατίζουν, αίφνης όμως δημοσιεύεται η τελευταία αγγελία που σε αφορά υπογεγραμμένη από τους τεθλιμμένους συγγενείς, τα δε μπουκάλια τα πίνουν αυτοί οι τελευταίοι - και μάλιστα ενίοτε ούτε καν αυτουσίως αλλά εις χρήμα. Τα πουλάνε οι άτιμοι..
Ήγουν. Αν έχει τα δίκια του ο Μίστερ Γκρην, τα είχε πάντως και ο Σερ Γρηγόρης Μπιθικώτσης: «Ενθάδε κείται ο μπατίρης ο Λουκάς/ που είπε τούτη την κουβέντα τη μεγάλη,/ πως τα λεφτά σου όσο ζεις αν δεν τα φας,/ όταν πεθάνεις θα τα φάνε κάποιοι άλλοι». Εν προκειμένω και για την ακρίβεια, θα τα πιουν.
