«Πριν απ’ την ψήφο λέγαμε με Ντόρα πάμε πρίμα
Τώρα όλοι συγχαίρουμε τον Σαμαρά με ρίμα»
Το ποιηματάκι, πέραν του ότι θυμίζει παλιό ημερολόγιο με αποσπώμενα φύλλα, αποτελεί έμπνευση φίλου νεοδημοκράτη με στόχο να σαρκάσει τον δημόσιο ενθουσιασμό με τον οποίον χαιρέτισαν τον νέο πρόεδρο της Ν.Δ. ορισμένοι που μέχρι τότε διαμήνυαν στα βουβά τη στήριξή τους προς την αντίπαλό του. Η «ρίμα» αναφέρεται, όπως μου εξηγήθηκε, στο γεγονός ότι τα ευχετήρια επί τη αναλήψει της ηγεσίας έχουν συχνά μορφή ποιήματος-συνθήματος.
Στον φίλο μου επισήμανα ότι κινδυνεύει να χαρακτηριστεί στραβόξυλο και τζαναμπέτης, καθώς αυτό που τον ενόχλησε είναι εντελώς ανθρώπινο. Κάποιοι, που δεν μπορούσαν εύκολα να κάνουν το παπί, «έπαιξαν» δημοσία. Όσοι όμως είχαν λόγω θέσης τη δυνατότητα να μην πολυεκδηλωθούν, τι φυσικότερο να κολακεύουν ησύχως τον έναν, που πίστευαν ότι θα κερδίσει, αλλά μετά να επαινούν θορυβωδώς τον άλλον; Δεν είναι, βέβαια, ό,τι θα λέγαμε θάρρος της γνώμης, οι άνθρωποι όμως διακρίνονται πολύ περισσότερο για την επιδίωξη του συμφέροντός τους παρά για την παρρησία τους. Διατί να το κρύψωμεν, άλλωστε;
Και μια που τον θυμηθήκαμε, είδατε τι (είπε ότι) έκανε ο Μητσοτάκης σε σχέση με τον Ράλλη και τον Αβέρωφ. Αντιγράφω από την επιστολή του προς το «Βήμα»: «Ήμασταν (ενν. με τον Αβέρωφ) και οι δύο φιλελεύθερης καταγωγής και προσωπικοί φίλοι. Δυστυχώς όμως ο Ευ. Αβέρωφ επηρεάστηκε από εισηγήσεις φίλων του, οι οποίοι τού είπαν ότι, λόγω των γεγονότων του 1965 (σσ.: προσέξτε τη λέξη- γεγονότα, σαν να τα είχαν κάνει άλλοι ή να ήταν π.χ. ένας σεισμός) η υποστήριξή μου θα τον ζημίωνε και μου έδωσε καθαρά να καταλάβω ότι δεν με ήθελε δίπλα του. Έτσι έδωσα στον Γ. Ράλλη τουλάχιστον επτά ψήφους- τη δική μου, του Π. Βαρδινογιάννη και τουλάχιστον άλλων πέντε κεντρώων-, που του έδωσαν τη νίκη. Είναι βέβαιο ότι ο Γ. Ράλλης μου όφειλε την εκλογή του και ότι ο Ευ. Αβέρωφ έχασε την αρχηγία από την υπερβολική βεβαιότητα και τις κακές εισηγήσεις.
«Όταν μετά την ήττα του στις εκλογές του 1981 ο Γ. Ράλλης έθεσε- παρά τη δική μου έντονη διαφωνία- θέμα ηγεσίας και ζήτησε να τεθεί υπό την κρίση της κοινοβουλευτικής ομάδας, ο Ευ. Αβέρωφ, ο οποίος είχε αντιληφθεί το λάθος του, μου ζήτησε να τον βοηθήσω. Του είπα ότι εγώ θα ψήφιζα πάλι τον Γ. Ράλλη, ως ώφειλα, εάν όμως ο Γ. Ράλλης, όπως εφαίνετο πιθανό, έχανε, θα βρισκόμουν στο πλευρό του. Του ζήτησα μόνο να με ορίσει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, κάτι που απεδέχθη. Έτσι υποστήριξα στην εκλογή που ακολούθησε τον Ευ. Αβέρωφ και συνεργάστηκα μαζί του αρμονικά σε όλη τη διάρκεια της αρχηγίας του».
Ο άνθρωπος τα λέει με το όνομά τους. Η διαπραγμάτευση με τον Αβέρωφ δεν βγήκε, οπότε, παρότι είχαν συγγενή ιδεολογία και προσωπική φιλία, ψήφισε τον αντίπαλο. Στην επόμενη φάση, δήλωσε ότι θα επέμενε στον Ράλλη, επειδή όμως έβλεπε ότι θα χάσει, διαπραγματεύτηκε εκ προοιμίου με τον Αβέρωφ και τη στήριξη και την ανταπόδοση. Ανθρώπινα πράγματα. Όπως έλεγε και ο Μαρξ, ο άνθρωπος είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων.
Κατανοητές συμπεριφορές. Συγχωρητέες. Δεν αρμόζει η αυστηρότητα.
Ξέρετε πού αρμόζει; Τι είναι πραγματικά ασυγχώρητο;
Να προκύπτει στον κ. Τζιμ Μάρεϊ, που βγάζει τη «Βίβλο του Ουϊσκι», ότι το καλύτερο, λέει, ουίσκι στον κόσμο (ανάμεσα σε 3.850 ετικέτες) είναι πλέον το αμερικανικό Sazerac Rye, δηλαδή ουίσκι από σίκαλη, και εμείς αμέσως να το δημοσιεύσουμε σε εφημερίδες και περιοδικά ως αναντίρρητη διαπίστωση, πρόθυμοι να εκθρονίσουμε το malt από τον θρόνο του.
Όχι, κύριοι, όπως θα έλεγε κουνώντας το δάχτυλο και ο πρώην της Ναυτιλίας. Τέτοια «γεγονότα», τέτοιες αποστασίες δεν δικαιολογούνται. Εκεί κραυγάζεις «Unforgiven» και καλείς τον Κλιντ Ίστγουντ να έρθει να καθαρίσει τους βέβηλους. Στη ζωή όλα έχουν όρια. Με κάθε σεβασμό προς τον νέο αρχηγό, ακόμη και αν τυχόν έπινε Sazerac, επειδή το έμαθε στο Άμχερστ, εμείς θα μέναμε πιστοί στο μολτ.
Δεν είναι πρόεδρος το ποτό, να αλλάζουμε επτά σε 35 χρόνια.
