Αναισθησιολόγος, την οποία είχαμε προ ετών (τότε που το τσιγάρο δεν ήταν ακόμη
τόσο εις το πυρ το εξώτερον) ρωτήσει πόσο επιβαρυντικό είναι το κάπνισμα σε περίπτωση χειρουργικής επέμβασης, έλεγε ότι ασφαλώς είναι και μάλιστα ότι αυξάνει τον κίνδυνο κατά πολύ. Είχε, όμως, χαμογελάσει. Της είχε τύχει, είπε, μία περίπτωση, στην οποία πίστεψε ότι ο άρρωστος είχε επιβιώσει
χάρη στην εξάρτησή του από το τσιγάρο. Μετά την επέμβαση ο άνθρωπος δεν είχε μπορέσει να συνέλθει. Πέρασαν πάρα πολλές ώρες, οι γιατροί είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι επρόκειτο για κώμα χωρίς επιστροφή, όταν ξαφνικά ο ασθενής ανέκτησε τις αισθήσεις του και, εντελώς, εξαντλημένος ζήτησε με την πρώτη του λέξη ένα τσιγάρο. Πριν συνέλθει, είπε μετά, ένιωθε πιεστική την επιθυμία να καπνίσει. Και η γιατρός σκεπτόταν, μισοαστεία – μισοσοβαρά, ότι αυτή η επιθυμία ίσως τον έσωσε..
Ο πλοίαρχος Χαντόκ, για ευνόητους λόγους σύμβολο της στήλης, το είχε όχι πει, αλλά κάνει χρόνια πριν. Στο τεύχος του Τεν Τεν «Βήματα στη Σελήνη», ο πύραυλος-διαστημόπλοιο του καθηγητή Τουρνεσόλ επιστρέφει από το φεγγάρι με έλλειμμα οξυγόνου. Οι επιβαίνοντες ανασύρονται λιπόθυμοι και τους χορηγείται αμέσως οξυγόνο. Συνέρχονται όλοι πλην του Χαντόκ. «Η κατάσταση είναι δύσκολη», λέει ο γιατρός, «ο σφυγμός του πολύ ασθενής, τι περιμένετε, άκουσα ότι ήταν μέγας πότης ουίσκι». Όπου ο Χαντόκ πετάει τη μάσκα και λέει τρελαμένος «Ποιος μίλησε για ουίσκι;» και, μόλις τον πληροφορούν ότι όλοι είναι καλά, επανέρχεται: «Εκείνο το ουίσκι που λέγαμε;».
Καμιά φορά σώζει ζωές το άτιμο – άλλο αν άλλες τις καταστρέφει. Και μια που είναι γιορτές, προτείνω να δείτε την καλή πλευρά. Ξεσκονίστε τον Τεν Τεν σας και τα παλιά μπλουζ του Alois Milburn και των συναδέλφων του, αφήστε το αυτοκίνητο στη θέση του, πηγαίνετε σε ένα φιλόξενο μπαρ και παραγγείλτε:
One scotch, one bourbon, one beer
Please, Mr. Bartender, listen here
I ain’t here for trouble, so have no fear
One scotch, one bourbon, one beer
I don’t want soda up, bubble gum
You got what it takes, now give me some!
Προσωπικά θα παρέλειπα το μπέρμπον, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου. Βέβαιο είναι ότι με τον δεύτερο γύρο θα έχετε ξεχάσει για λίγο τη Φιτς και τη Μούντις – και τα Χριστούγεννα θα είναι καλά. Ακόμη και αν αργήσετε πολύ και ο/η σύζυγος βάλει τις φωνές, υπάρχει η δικαιολογία: δεν μπορούσατε να θυμηθείτε τι σας είπε – να πιείτε δύο και να γυρίσετε στις δέκα ή να πιείτε δέκα και να γυρίσετε στις δύο;
Bad, bad whisky you made me lose my happy home…
