Μία από τις σκηνές που με συγκινούν (που λέει ο λόγος) στις αμερικανικές δικαστικές ταινίες είναι όταν ο δικηγόρος της υπεράσπισης βηματίζει στο ακροατήριο και στρεφόμενος σε δικαστές και ενόρκους λέει «I call your attention to Exhibit number χ». Σκέφτομαι να πει δικηγόρος σε ελληνικό δικαστήριο –με ανάλογο ύφος- «εφιστώ την προσοχή σας στο αναγνωστέο έγγραφο αριθμός τάδε»: μάλλον ο πρόεδρος θα σκεφτεί από μέσα του «άσε, βρε λεχρίτη, που θα μας πεις τι να προσέξουμε» και θα δηλώσει -απέξω του- «συντομεύετε κύριε συνήγορε»...
Παρά ταύτα. Εφιστώ την προσοχή σας στους στίχους της τρίτης στροφής του αντάρτικου άσματος «Τι τα θέλουμε τα όπλα (τα κανόνια τα σπαθιά)», η οποία διερωτάται και προτρέπει: « Τι τον θέλουν τον “Αβέρωφ”/ Τι το θέλουν το “Κιλκίς”/ Να τα κάνουμε τραχτέρια/ Να οργώνουμε τη γης». Πρόκειται, όπως έχει από χρόνια αποδειχθεί, για λαθεμένη αντίληψη, για εσφαλμένη προϋπόθεση του συλλογισμού, όπως θα έλεγαν και στα Δικαστήρια. Τα τραχτέρια δεν είναι για να οργώνουμε τη γης. Επειδή οι αληθινοί αγρότες είναι λίγοι και οι κλήροι μικροί, τα τραχτέρια, που έχουν αυγατίσει σε αριθμό περισσότερο και από τους Ινδούς, τον περισσότερο καιρό θα κάθονταν – εξ ου και οι ιδιοκτήτες τους τα έστρεψαν σε άλλες δραστηριότητες: στον αποκλεισμό των εθνικών οδών. Αλλαγή στίχου: «Τι το θέλουν το “Κιλκίς”/ Να τα κάνουμε τραχτέρια/ Να μπλοκάρει η εθνικής». (Το «ς» στο «εθνικής» σβηστό, ασπιρέ - εκ του γαλλικού.)
Μέσα, όμως, στον αέναο κύκλο της ζωής, στη διεργασία δράση-αντίδραση και τα τοιαύτα, αυτά τα ίδια τα μπλόκα θα οδηγήσουν την αγροτιά να ξαναθυμηθεί την καλλιέργεια της γης και τον προορισμό των τραχτεριώνε. Εξηγούμαι. Οι αγρότες θα ήθελαν, φυσικά, να στέλνουν Αλβανούς να κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ και οι ίδιοι να πηγαίνουν στο καφενείο, να μη χάσουν τη συνήθεια. Δεν μπορούν, όμως. Δεν θα ήταν πολιτικώς ορθό να πηγαίνουν τα κανάλια και να βλέπουν τρακτέρ σκέτα ούτε μόνο με μετανάστες, πρέπει να υπάρχει και το αγριεμένο δια το Δίκαιον ελληνικό δίποδο στοιχείο. Αναγκάζονται, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες των τρακτέρ να μένουν κάποιες ώρες επί τόπου. Και, επειδή είναι χειμώνας, κρυώνουν. Και, επειδή κρυώνουν, πίνουν – παραπάνω απ’ ό,τι στα καφενεία.
Και τότε θυμούνται γιατί καλλιεργούμε τη γη. Δεν το λέω εγώ, για να το αντιπαρέλθετε ως κουβέντες ενός αλκοολικού. Το είπε ο αρχαιολόγος (ειδήμων σε εφαρμογές μοριακής βιολογίας) Πάτρικ ΜακΓκόβερν του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. Οι μελέτες του για τα αρχαία αλκοολούχα ποτά τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι δοκίμασαν κάποιο σπόρο που είχε τυχαία ζυμωθεί σε νερό, ενθουσιάστηκαν, τους μπήκε το σαράκι να φτιάχνουν πολλούς τέτοιους σπόρους – και έτσι άρχισαν να καλλιεργούν τη γη. Για το αλκοόλ –και δη για τη μπύρα- γεννήθηκε η γεωργία.
Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διεκδικεί τη σοβαρότητα του προϊστορικού, ώστε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Υπάρχει, όμως, ελπίδα. Κάποτε μέσα στη διαδρομή μπλόκο-καφενείο, θα δουν οι αγρότες ότι μπορεί να τελειώσει το τσίπουρο ή το κρασί και θα σκεφτούν να ξανακαλλιεργήσουν (εφόσον, εννοείται, δεν τους έχουν δοθεί γενναίες επιδοτήσεις – γιατί τότε απλώς θα πίνουν εισαγόμενα). Και τότε, εκείνη την κορυφαία στιγμή, κάποιος θα κοιτάξει το τρακτέρ του και θα αναφωνήσει: έλα Παναγιά μου, ετούτος ο διάολος κάνει και γι’ αυτή τη δουλειά.
