Δεν έχω κάνει φυλακή (ευτυχώς), άρα δεν έχει χρειαστεί να τα μιλήσουμε με τον Καπετανάκη που ΄ χει Ντούγκλας το μουστάκι για να μην ξανακάνω. Το παρελθόν, βέβαια, δεν προεξοφλεί το μέλλον και ο Καπετανάκης δεν μπορεί να ωφελήσει – με τον Παπακωνσταντίνου πρέπει πλέον να τα μιλήσει κανείς, που έχει γυαλίσει το μάτι του να στείλει κόσμο μέσα. Και όχι τίποτ’ άλλο, αλλά το επώνυμό του δεν βοηθάει στην ομοιοκαταληξία (το Γιωργάκης θα πήγαινε, αλλά θα έπρεπε να αφήσει μουστάκι - και τότε θα τον μπερδεύαμε με τον πρωθυπουργό).
Δεν έχω κάνει φυλακή λοιπόν, αλλά, επειδή από τις μεγαλύτερες γενιές έχουν κάνει στην Ελλάδα ουκ ολίγοι (και για μόνο λόγο ότι έλεγαν τη γνώμη τους), τη συνταγή επιβίωσης των πολιτικών κρατουμένων την έχω ακούσει: «αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου και διάβαζε πολύ».
Το να μεταφέρει κανείς τις οδηγίες αντοχής της αληθινής δυστυχίας στο σήμερα της άνετης διαβίωσης είναι, βέβαια, ύβρις. Η συνταγή όμως, προσαρμοσμένη, έχει κάτι να διδάξει για την αντοχή στην επερχόμενη λιτότητα που κατά τα φαινόμενα θα αγγίξει πολύ κόσμο και δείχνει ότι έχει ήδη αρχίσει να επηρεάζει τη διάθεση ακόμη και ανθρώπων που ούτε φτώχυναν, ούτε προβλέπεται να μείνουν φτωχοί με την έννοια της δυσπραγίας, θα αναγκαστούν όμως πιθανότατα να περικόψουν δαπάνες που είχαν μάθει να θεωρούν βασικές. [Ε, ομολογημένη η αμαρτία της στήλης, για μερικούς ανεύθυνους πολίτες οι δαπάνες αυτές λέγονται μπαρ - και μη σπεύσετε να βγάλετε μαχαίρια, διότι είδατε τι φόρους πληρώνουμε οι πίνοντες και καπνίζοντες.]
Έστιν μεθερμηνευόμενον. Αγάπα το σπίτι σου. Φτιάχνε κανένα μεζέ (θησαυρός οι homefoodικές συνταγές), άνοιγε κανένα μπουκάλι με φίλους και με τη δική σου καλή μουσική αντί του θορύβου που επιλέγουν διάφοροι ερασιτέχνες με κακό γούστο και περισπούδαστο ύφος. Και – η τρίτη οδηγία δεν χρειάζεται μεταφορά- διάβαζε πολύ. Πολύ, δηλαδή τρίχες. Διάβαζε κάτι. Κατά προτίμηση κάτι πέραν των ειδήσεων για το διαζύγιο της Μενεγάκη. Δεν είναι δυσεύρετο το κάτι άλλο, δεν χρειάζεται καν να πάει κανείς σε βιβλιοπωλείο και να κινδυνεύσει από την οσμή του χαρτιού. Τώρα πλέον έχουν και τα περίπτερα αξιόλογα βιβλία. Δεν εννοώ το πρωτότυπο της θεωρίας της σχετικότητας που έδωσε το Βήμα και μας έπεσαν τα μαλλιά όλα μόλις αντικρίσαμε την πρώτη εξίσωση. Αλλά, π.χ., τα βιβλία της ρωσικής λογοτεχνίας ή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Δεν προκαλούν αναφυλαξία, είναι ευχάριστα, έχουν μία γοητεία που σε απορροφά. Αρκεί να τολμήσει κανείς να τα ανοίξει. Και οι Έλληνες είμαστε λαός θαρραλέος. Και φιλοπερίεργος. Έτσι δεν λέμε;
Δεν υποτιμώ την υλική ευμάρεια, κάθε άλλο – γι’ αυτό άλλωστε δείχνω κατανόηση στους αμετανόητους κομμουνιστές που αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα και στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία. Επίσης δεν υποτιμώ ότι κάποιοι στην Ελλάδα κινδυνεύουν να περάσουν αληθινά δύσκολες ώρες και πιστεύω ότι πρέπει να στηριχθούν. Όμως την εκ προοιμίου δυσφορία ορισμένων που ως βασικό πλήγμα θα βιώσουν το μικρότερο αυτοκίνητο ή την αδυναμία να επισκέπτονται τακτικά τα μπουζούκια και τα καλά εστιατόρια δεν τη συμμερίζομαι. Γι’ αυτούς η κάποια περιστολή δαπάνης μπορεί να είναι και μία ευκαιρία να το δουν αλλιώς. Όσο για τους καταστηματάρχες, κάποια προσγείωση δεν θα βλάψει.
Ενδέχεται, βέβαια, να κάνω λάθος. Ίσως με έχει επηρεάσει ότι γράφω ακούγοντας Diana Krall συνοδεία τσίπουρου και γαύρου μαριναρισμένου σε λεμόνι αλά Σικελία. Ενώ παραδίπλα στο μπαράκι θα έπινα «φωτιστικό» κρασί από πεντάλιτρο της πλάκας αντί 5 ευρώ το ποτήρι υπό τα ντεσιμπέλ κάποιου ντι τζέι σφόδρα ικανοποιημένου από τον εαυτό του. Τόσο σφόδρα, που ούτε δύο όμορφες γάμπες δεν θα αρκούσαν να σβήσουν τη γεύση και τον ήχο.
