Με το βίντεό της, όαση μέσα στη θλίψη για τα μέτρα-φωτιά της κυβέρνησης (και ισχυρή ένδειξη του πού έχουμε το νου μας οι Έλληνες), η Τζούλια τάραξε τα νερά στους μεγάλους οίκους της Καμπανίας. «Ρε ανέμπνευστοι», λέγεται ότι κατσάδιασε το διαφημιστικό του τημ ο διευθύνων σύμβουλος της Piper Heidsieck, «τι πληρώσαμε τον Λουμπουτέν να σχεδιάσει γόβα στιλέτο (σ.σ. ίδετε φωτογραφία) για τη σαμπάνιά μας – είδατε την Τζούλια τι ομορφιά έκανε (ξέρει και από Πανταζή ο διευθύνων) με τη φιάλη του ανταγωνιστή μας;»
Δυστυχώς το αδιαμφισβήτητο (από εμένα τον ίδιο) ήθος μου και κάποιοι κοντόφθαλμοι νόμοι δεν μου επιτρέπουν να παραθέσω φωτογραφία με την ομορφιά που έκανε η Τζούλια, οπότε καταφεύγω σε σεμνότερο σαμπανιζέ στιγμιότυπό της από το παρελθόν. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις έχει τον ειλικρινή θαυμασμό μου: πάντα εκτιμούσα τις γυναίκες που αγαπούν το καλό οινόπνευμα – και τα μπουκάλια του.
Από το απόθεμα των γνώσεών μου για κινηματογραφικές ταινίες υψηλής αισθητικής, συνήθως με πρωταγωνίστριες που φέρουν επώνυμα πιο «μπητάτα» από το Αλεξανδράτου, όπως Foxx, Foxxx, Coxx κλπ, είμαι πάντως σε θέση να διαβεβαιώσω ότι η θέση της σαμπάνιας στο βίντεο της Τζούλιας δεν αποτελεί μείζονα πρωτοτυπία, έστω και αν ο καμπανίτης χρησιμοποιείται συχνότερα για να λούζεται η αγάπη - ήτοι η πρωταγωνίστρια- (στον Γουαδαλκιβίρ) και να αναλάβουν ακολούθως το στέγνωμα γλωσσομαθείς, τρόπος του λέγειν, παρεπιδημούντες αμφοτέρων των φύλων.
Εκεί είναι που με πιάνει το παράπονο. Πραγματικά, στα σχετικά σενάρια κυριαρχεί η σαμπάνια, ενώ δεύτερο σε προτιμήσεις φαίνεται να είναι το κόκκινο κρασί, ιδίως μεταξύ γυναικών – το ερυθρό χρώμα γεννά , φαίνεται, έναν συναισθηματισμό που πυροδοτεί μια σεκάνς περαιτέρω ορεκτικών προσεγγίσεων. Ουίσκι, όμως, δεν έχω δει παρά σπανιότατα- και σε τρίτο ρόλο. Θυμάμαι, ας πούμε, ένα τέτοιο έργο της έβδομης τέχνης όπου η πρωταγωνίστρια περιφερόταν με ένα μπουκάλι Τζακ Ντάνιελς, αλλά λίγο μετά είχε λησμονήσει και το Τζακ και το μπουκάλι (για να πούμε του στραβού το δίκιο, ως φιάλη δεν είναι ό,τι καλύτερο για τέτοια δουλειά).
Γιατί, βρε κορίτσια; Γιατί Τζούλια, ψυχή μου; Χάθηκε ένα Μακάλαν, ένα Λαγκαβούλιν Ντιστίλερς, άντε ένα Τζόνι πράσινο; Μόνο σαμπάνια; Στη Σκωτία, δηλαδή, δεν είναι κι αυτοί άνθρωποι να τιμήσουμε το έργο τους;
