Τον μη εκτελεστικό πρόεδρο, φίλαθλο, λάλο αγορητή και Άνθρωπο Ανδρέα Βγενόπουλο τον φιλοτέχνησε –όπως και τον πολιτικό, πάσχοντα για τον λαό, λάλο αγορητή και Άνθρωπο Αλέξη Τσίπρα- ο Γιάννης Βαρβάκης (
Η φτώχια που υφίσταται) και δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Μετά τις δηλώσεις του περί Παναθηναϊκού και Βαρδινογιάννη, όμως, έχω κάποια απορία για το τι ακριβώς πρεσβεύει ο Βγενόπουλος – και πολλοί άλλοι για να λέμε την αλήθεια- ως προς τη δραστηριότητα που ονομάζεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Απ’ όσο γνωρίζω το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι επιχείρηση, εξ ου άλλωστε και οι ομάδες είναι οργανωμένες σε ανώνυμες εταιρείες, εμπορικές και κερδοσκοπικές. Ακούγονται, βέβαια, διάφορα ηρωικά για τη φανέλα, την ιστορία και το ευγενές φρόνημα των οπαδών (ακόμη και όταν πρόκειται για βάρβαρους, σαν αυτούς που έκαναν αρένα την πλατεία της Νέας Σμύρνης προ εβδομάδος), κανένας όμως δεν έχει υποστηρίξει στα σοβαρά ότι στόχος των ΠΑΕ είναι να βρεθεί κάποιος ιδιόρρυθμος να τους δίνει εις το διηνεκές εκατομμύρια για να οδεύουν στις τσέπες των ποδοσφαιριστών και να φχαριστιούνται οι φίλαθλοι. Το πολύ που λέγεται είναι πως, αν βρεθούν κάποιοι παθιασμένοι λεφτάδες, μπορεί να τους «αξιωθεί» να διαθέσουν ένα αρχικό κεφάλαιο χωρίς ελπίδες μεγάλης απόδοσης και ταχείας απόσβεσης της επένδυσης – μετά όμως η εταιρεία-ομάδα πρέπει, αν μη τι άλλο, να βγάζει τα έξοδά της.
Με τις θέσεις του κατά Βαρδινογιάννη (λιγότερες από 95 ευτυχώς, γιατί θα τον μπερδεύαμε με τον Λούθηρο) ο φίλαθλος-τραπεζίτης- Άνθρωπος εμφανίστηκε αφενός να υποστηρίζει ότι δεν γίνεται ο Παναθηναϊκός να έχει έλλειμμα και ταυτόχρονα να έχει θετική αξία (αλήθεια;- προσωπικά είχα πέρυσι έξοδα 3.οοο ευρώ πάνω από τα έσοδά μου, άρα ισόποσο έλλειμμα, έχω όμως ένα διαμέρισμα και μια καταθεσούλα), αφετέρου να κηρύσσει ότι είναι αθλιότητα του Βαρδινογιάννη να προκαλεί τους αντιπάλους του να αγοράσουν τις μετοχές του με …λεφτά. Θα έπρεπε, κατά Βγενόπουλο, ή να τις χαρίσει ή, καλύτερα, να ζητάει τα λεφτά να μπουν στην ομάδα – ίσον οι μετοχές για τον Βαρδινογιάννη να λογίζονται στοιχείο μηδενικής αξίας.
Είναι ενδεικτικό των καιρών –γιατί ανάλογες μπαρούφες ακούμε παντού στην ελληνική οικονομία και πολιτική- ότι ο Τζίγκερ δεν τόλμησε να πει στον Βγενόπουλο να μην κάνει το δραγάτη στην τσέπη αλλωνών, αλλά απάντησε ότι θα δώσει τα λεφτά στον ερασιτέχνη ή δεν ξέρω που.
Άντε τώρα, όταν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες συνδιαλέγονται έτσι, παρασιωπώντας το αυτονόητο (ότι δηλαδή αν ο Βαρδινογιάννης ήθελε να χαρίσει λεφτά θα ήταν λογικότερο να το κάνει στην Ελπίδα ή στο Χαμόγελο του Παιδιού παρά σε μία επαγγελματική ομάδα), να αξιώσουμε στέρεη οικονομική λογική στις τοποθετήσεις των πολιτικών και των πολιτών.
Εκτός αν εγώ τα βλέπω στραβά. Τότε, όμως, παρακαλώ να μου το πείτε. Γιατί ξέρετε τι θα κάνω; Θα πάρω τους μετόχους του Famous Grouse και θα τους πω να ρίξουν μερικά εκατομμυριάκια στην παραγωγή, ώστε το Famous να γίνει όμοιο στη γεύση με το Black Grouse (δεύτερη ανάμειξη του Famous με μολτ, που τιμάται 70% παραπάνω από το απλό). Χωρίς, εννοείται, να αυξήσουν την τιμή. Γιατί τότε θα τους καταγγείλει ο Βγενόπουλος ότι πάνε να βγάλουν λεφτά εις υγείαν των κορόιδων.
