Φίλος με «πολλά χιλιόμετρα» στην οινοποσία έλεγε τις προάλλες πόσο ένα καλό ποτήρι αποδεικνύεται καταλύτης μιας καλής συζήτησης. Ο διάλογος ανοίγει, τα ζητήματα εναλλάσσονται –και όλα αυτά χωρίς την προδιαγεγραμμένη ακολουθία μιας συνάντησης με προγραμματισμένο θέμα. Προς επιβεβαίωση, μετά τις σκέψεις αυτές συζητήσαμε για τη στρατηγική δεινότητα του Παπαλουκά και ούτε καταλάβαμε πώς βρεθήκαμε να ακούμε από τρίτο παριστάμενο (τσίπουρο έπινε) εμβριθή ανάλυση για τη μάχη του Στάλινγκραντ.
Σιγά το νέο, φυσικά. Ήδη το αρχαιοελληνικό συμπόσιο δεν είχε στόχο να οδηγεί τους συζητητές στο όριο της νηφαλιότητας (αλλά όχι πέρα απ’ αυτήν) για να πυροδοτεί τη συζήτηση; Ευτελείς μικρογραφίες ζούμε συχνά γύρω από ένα τραπέζι –και κάποτε τις ζούσαμε και ιστάμενοι σε μια σοβαρή μπάρα. Δυστυχώς, το τελευταίο σπανίζει πια. Τα μπαρ υιοθετούν όλο και περισσότερο τη δυνατή μουσική, οι αφιθιονάδος της συζήτησης λιγοστεύουν και η κουβέντα στους χώρους αυτούς, ούτως ή άλλως δύσκολη λόγω ντεσιμπέλ, τείνει να περιορίζεται στο χαβαλέ. Και έτσι κάτι λέγεται, βέβαια, αλλά λίγα πράγματα. Θραύσματα…
Ποτό, συζήτηση, μείξη σοβαρότητας και ευδιαθεσίας. Το πρώτο χωρίς τα υπόλοιπα είναι ατελές. Ακόμη και αυτή η στήλη, αν και περί οινοπνεύματος, ξεφεύγει. Γίνεται στήλη με, αλλά όχι για οινόπνευμα. Φυσική εξέλιξη.
Ίσως επειδή στη μνήμη μου οι ιδιαίτερες στιγμές ευωχίας συνδέονται ως επί το πλείστον με εξαιρετικές συζητήσεις, μου αφήνουν μια γεύση απογοήτευσης οι συναντήσεις με ανθρώπους που πίνουν αλλά δεν συζητούν ή, ακόμη χειρότερα, μιλούν μόνο για τον εαυτό τους ή, ακόμη… ακόμη χειρότερα, μιλούν αποκλειστικά για τη σχέση τους με το αλκοόλ. Σε ολιγόλεπτες συναντήσεις η εντύπωση διασκεδάζεται. Με την ώρα, όμως, γίνεται συντριπτική. Λεπτό προς λεπτό προσδοκάς, λες, δεν μπορεί, τώρα θα ξεφύγει, θα το γενικεύσει, θα πάει αλλού, θα μιλήσει για το ντύσιμο και την κακογουστιά, για το χρήμα που ξεπλένεται στο ποδόσφαιρο, για το σκοπιανό, για τον Λιάπη, για τα ψηλά τακούνια, για κάτι! Δεν πειράζει ούτε η επανάληψη που φέρνει η μέθη. Ας τα πει δύο και τρεις φορές, μήτηρ μαθήσεως. Αλλά ας είναι κάτι πέρα από το εγώ και το ποτό, εγώ και οι γκόμενοι (ες), εγώ και η παρέα μου (στα δύο τελευταία με ή χωρίς το ποτό ως τρίτη παράμετρο).
Πόσο αβάσταχτα πνιγηρός αυτός ο περιορισμός. Ακόμη και αν η ομιλούσα είναι καλλίπυγος, πόσο να αντέξεις τη (μη) συζήτηση; Στο σπίτι, αν μη τι άλλο, είναι εγγυημένης ποιότητας το ουίσκι και διαθέσιμη η συνομιλία με έναν Κάφκα. Πρέπει να πηγαίνω, λες, και πληρώνεις στα γρήγορα. Θα ζαλίστηκε, υποθέτουν οι παριστάμενοι. Όντως. Αλλά όχι από το οινόπνευμα.
