Πριν από μερικά χρόνια ένας γνωστός μου οδηγούσε στην εθνική κοντά στην Κατερίνη. Όσο έβλεπε το μάτι του, ζήτημα είναι αν φαίνονταν άλλα πέντε αυτοκίνητα. Άδειος ο δρόμος, σκέτο αεροδρόμιο, πήγαιναν όλοι με εύλογη ταχύτητα – μεταξύ 170 και 210 χλμ την ώρα. Η αστυνομία τους έπιασε όλους. «Όταν μας λένε να κόψουμε κλήσεις, εδώ ερχόμαστε, όλοι τρέχουν εδώ», είπε ο επικεφαλής. Ειλικρινής ο άνθρωπος, αλλά μικρό το καλό – παραπέμφθηκαν όλοι για πλημμέλημα.
Μετά από δύο χρόνια, βρέθηκαν και οι πέντε στο ακροατήριο. Παραθέτω την αφήγηση του γνωστού μου: «Το τι άκουσα από τους άλλους κατηγορουμένους δεν περιγράφεται. Τι έγκυες γυναίκες τους περίμεναν, τι άρρωστες πεθερές (ναι, πεθερές- ούτε καν μητέρες να είναι κάπως πειστικό), τι αεροπλάνα που πέταγαν για το εξωτερικό – συγκατένευε ο εισαγγελέας, δεν πίστευε βέβαια, 150 ευρώ ταρίφα το πρόστιμο. Με τις προσαυξήσεις 320. Φτάνει και η δική μου σειρά, λέω ναι, έτρεχα, γιατί ο δρόμος ήταν σαν την πίστα της Κωνσταντινούπολης και άδειος. Σας τιμά η ειλικρίνειά σας, μου λέει ο εισαγγελέας, μπράβο. 150 ευρώ. Μα, λέω, κύριε εισαγγελεύ, το ίδιο με τους ανειλικρινείς; Το σκέφτηκε ο άνθρωπος και είπε τη μεγάλη κουβέντα: “Η ειλικρίνεια είναι τιμητική. Αλλά δεν βοηθάει πάντα.”»
Το θυμήθηκα προ ημερών, όταν διάβασα ότι στη Νέα Ζηλανδία ένας οδηγός που έχασε τον έλεγχο λόγω μέθης με αποτέλεσμα να καταλήξει σε έναν φράχτη, παγιδευμένος στο αυτοκίνητό του μέχρι να έρθουν αστυνομία και πυροσβέστες, είπε ότι περιμένοντας ήπιε μία ακόμη μπύρα. Περίμενε, όπως είπε, την αστυνομία, να βγει δεν μπορούσε, η πλαφονιέρα δεν άναβε να διαβάσει κάτι, τι να κάνει, ήπιε μια μπύρα.
Γιατί αγόρι μου, γιατί πότη μου αξιοσέβαστε; Γιατί ούτε εσύ σκέφτηκες πως η ειλικρίνεια δεν βοηθάει πάντα; Χάθηκε να πεις ότι περίμενες ώρα ατέλειωτη, δεν είχες φως – και τότε ήπιες έξι μπύρες ενώ πριν που οδηγούσες ήσουν θεόστεγνος; Δεν λέω να συμπεριφερόσουν σαν στέλεχος του ΠΑΜΕ ή ρεπόρτερ ελληνικού δικτύου – τότε θα κατήγγελλες την αστυνομία που άργησε και σε έσπρωξε στο αλκοόλ, το οποίο δεν είχες ποτέ δοκιμάσει με εξαίρεση μια φορά έφηβος για να πάρεις κουράγιο να μπεις σε μπορντέλο. Όχι, δεν λέω τόσο σκληρή γραμμή, μόνο ένα παράπονο για την αστυνομική καθυστέρηση – και έναν ύμνο στη μπυρίτσα που σου έδωσε κουράγιο μέσα στο σκοτάδι.
Ενώ τώρα, αδελφέ εν ειλικρινεία Νεοζηλανδέ (αντιλαμβάνεσθε ήδη ότι είπα ψέματα στην αρχή, ο Έλλην «γρήγορος» δεν ήταν γνωστός μου - διότι ποιός γνωρίζει τον εαυτό του;), άρπαξες 630 ευρώ πρόστιμο και δέκα μήνες αφαίρεση αδείας, μένοντας με την ικανοποίηση ότι είπες την αλήθεια. Γιατί, παιδί μου; Θα σου κακόπεφτε μια αθώωση και εν συνεχεία μία αγωγή αποζημίωσης κατά της αστυνομίας επειδή άργησε να φτάσει -για να μην πω για την ηθική βλάβη που αναγκάστηκες να πιεις ζεστή τη μπύρα, επειδή το καπιταλιστικό σύστημα δεν σου είχε δώσει τη δυνατότητα να έχεις αυτοκίνητο με ψυγείο και κρυστάλλινα ποτήρια;
Τι κατάλαβες κι εσύ με την ειλικρίνεια, λεβέντη μου;
