(συνέχεια από το προηγούμενο: Μια φίλη μου έδωσε την εν λόγω διεύθυνση κι από τότε καθημερινά μπαινοβγαίνω έστω και για λίγα λεπτά κάθε φορά που βρίσκομαι δικτυωμένη.)
Η φωτό της Λόρα Φιτζπάτρικ τράβηξε αμέσως την προσοχή μου: μαυρόασπρη, το δικό της πρόσωπο πίσω και μπροστά ένα γλυκό μωρό. Έριξα μια γρήγορη ματιά στο προφίλ της κι ενθουσιάστηκα. Ζει στην αγγλική εξοχή. Οι γονείς της έχουν χωρίσει και ξαναπαντρευτεί, γι’ αυτό έχει μια μεγάλη οικογένεια με εφτά αδέλφια όλων των ηλικιών. Είναι φοιτήτρια στην Οξφόρδη. Ένας φίλος επιμένει πως on the internet nobody knows you ’re a dog, αλλά η ζωή έχει και τα ρίσκα της. Ξανά-μανά τηλεφωνήματα , ξανά ωραίες διαβεβαιώσεις, ώσπου η συμπαθής Λόρα με ένα mail μού ανακοίνωσε ευγενικά ότι θα προτιμήσει μια οικογένεια στην Ιταλία, όπου έχει και συγγενείς.
Οι αρνήσεις, αντί να με πτοήσουν, δυνάμωναν μέσα μου τη θέληση να βρω οπωσδήποτε μια aupair για το καλοκαίρι. Κι έτσι, μετά τη Λόρα ήρθε η Τζέσικα από την Ιρλανδία, που τελευταία στιγμή αποφάσισε ότι η Ελλάδα είναι πολύ μακριά, η Άντι από το Ισραήλ, που δεν απάντησε ποτέ, η Μιράντα, αμερικανίδα φοιτήτρια στην Πράγα, που εξαφανίστηκε, και μετά ήρθε και ο λογαριασμός του κινητού, ο οποίος ξαφνικά ήταν φουσκωμένος σαν μπαλόνι και με προσγείωσε στην ιδέα να κάνουμε ξανά διακοπές ως γονείς-νήπιο και σκύλος χωρίς aupair.
Ε, κι αν αλλάξει γνώμη η Τζέσικα, δεν θα πούμε κι όχι!
Είναι αφιερωμένη σε όλους εμάς που καμιά φορά νομίζουμε ότι έχουμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας και θα το έχουμε για πάντα. (Επίσης, αν έχετε χρόνο, διαβάστε και τις προηγούμενες.)
