Τα δάκρυα τών εικόνων
8.10.2008 - 10:10:02 PM
Η συχνή αναφορά στη συγκινησιακή -πολλές φορές μέχρι δακρύων-δύναμη τής εικόνας, μοιάζει να είναι ένα απο τα πιό δυνατά κλισέ τής εικονογραφικής φιλολογίας. Ανήκω στη κατηγορία τών ανθρώπων που ποτέ η- όποια- συγκίνηση του μπροστά σε μιά εικόνα δεν έφτασε να σωματοποιηθεί σε δάκρυ. Θα το θεωρούσα ασυγχώρητο συναισθηματικό εξτρεμισμό. Δε θέλω όμως νάμαι δογματικός κι έτσι δε θέλω ν'αποκλείσω εκ προοιμίου να συμβαίνει πράγματι σε κάποιους η συγκίνηση τους στη θέα τής εικόνας να φτάνει μέχρι την αλμυρή σταλαγματιά.
Τι μ'έκανε ν'αλλάξω γνώμη; Συνειδητοποίησα ότι όραση και δάκρυ έχουν τη κοινή τους πηγή στο μάτι. Κι ενώ το δικό μου θυμικό είναι οχυρωμένο πίσω απόνα σκληρό, ψυχρό,αντικειμενικό και απόμακρο ρασιοναλισμό, τί μπορεί να εμποδίσει μιάν απλή καρδιά να σπαράξει μπροστά σ'αυτό που εγώ θεωρώ διαρρύθμιση χρωμάτων ,γραμμών και επιπέδων ενώ εκείνη το βλέπει σαν συμπυκνωμένη βίωση συγκινήσεων, αισθημάτων και ομορφιάς;
