Πολυπλαστικοχειρουργοφωτογραφημένοι
12.10.2008 - 2:14:51 PM
Στη φύση δεν υπάρχει ασκήμια και αυτό που, συμβατικά, αντιλάμβανόμαστε σαν ασκήμια, δεν είναι παρά μιά εκδοχή αντισυμβατικής ομορφιάς. Αντίθετα η ασκήμια κατοικεί εκεί όπου η ανθρώπινη μικρόνοια επιχειρεί να διορθώσει αυτήν την άλλη εκδοχή ομορφιάς τής φύσης.
Τρείς είναι οι εκφάνσεις αυτής τής μικρονοϊκής διορθωτικής επέμβασης. 1) Η υπερψιμυθίωση, 2) η μη λειτουργική πλαστική χειρουργική και, 3) η πιό ανώδυνη αλλά όχι λιγότερο τερατική, ψηφιακή επεξεργασία, που θα μπορούσαμε να τη πούμε και εικονική πλαστική χειρουργική. Για τίς δυό πρώτες περιπτώσεις μπορούμε μόνο να εκφράσουμε,έτσι γενικά και αόριστα,την απαρέσκεια μας. Εκ τών πραγμάτων δε μπορεί να μάς πέφτει λόγος. Για τη τρίτη περίπτωση όμως, κάτι παραπάνω μπορούμε να πούμε.
Η εφαρμογή τής ψηφιακής επεξεργασίας έχει πιά γενικευτεί σχεδόν σε κάθε έντυπο. Δε χωρά αμφιβολία οτι είναι μιά κατάκτηση. Εχει λύσει τα χέρια τών δημιουργών τής εικόνας και συμπυκνώνει σε μιά τις λειτουργίες τής γόμας και τού μολυβιού (άντε και τού πινέλου!). Αυτή είναι η θετική πλευρά αυτής τής κατάκτησης. Υπάρχουν όμως και οι παρεκκλίσεις, οι διαστροφές στη χρήση αυτού τού εργαλείου που λέγεται ψηφιακή επεξεργασία, που οδηγεί σε απίστευτες εικονιστικές τερατογενέσεις.
Κορυφαία λοιπόν τέτοια εικονιστική παρεκτροπή θεωρώ τα λογής εξώφυλλα τών λάιφ-στάιλ περιοδικών με πορτραίτα διασημοτήτων, όπως και τίς γιαγαντοαφίσες με ανάλογου εκτοπίσματος προσωπικότητες-τραγουδιστές, ηθοποιούς, τηλεοπτικές περσόνες, αθλητές και -το κερασάκι στη τούρτα,κυρίως τη περίοδο τών εκλογών- πολιτικούς! Είναι τόσο μαζική, τόσο εκτεταμένη και τόσο χονδροειδής η επέμβαση, τόσο αλλοπρόσαλλη, τόσο αθεμελίωτη και τόσο υπερβολική, που πολλές φορές χρειάζεσαι κάποιο χρόνο για να αναγνωρίσεις το πρόσωπο που απεικονίζεται. Κι εδώ ο φόβος τού κενού λειτουργεί εντελώς αντίστροφα δημιουργώντας κενό. Για παράδειγμα είναι τέτοιας οξύτητας και έντασης οι επεμβάσεις στο δέρμα τών απεικονιζόμενων προσώπων, ώστε στη θέση τής πορώδους επιφάνειας τού προσώπου μπαίνει το κενό! Εχεις την εντύπωση οτι βλέπεις ψυχρά, παγερά νεοκλασσικά μπούστα στο στύλ τού Κανόβα ή ακόμα χειρότερα οτι βλέπεις μεγεθύνσεις κεραμεικών τού Μάϊσεν. Μιά επίπεδη ,κρύα επιφάνεια, στιλβωμένη σα τίς πορσελάνινες φιγούρες τού Φαλκονέ. Με τη διαφορά βέβαια οτι οι άνθρωποι δεν είναι πορσελάνες. Όλη αυτή η κοσμετολογικής αντίληψης επέμβαση, στο βαθύ της πυρήνα , πέρα απ΄την προφανή ανασφάλεια τών απεικονιζόμενων, με την εντολή τών οποίων εξάλλου γίνεται, καταλήγει σ'ένα βαθύ αισθητικό και ηθικό φιάσκο. Είναι τόσο εξώφθαλμα απωθητικό και παράξενο το αποτέλεσμα και που όμως γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν βλέπεις τήν αδράνεια τών ιθυνόντων γι'αυτά τα εκτρωματικά εγχειρήματα που συμπεραίνεις οτι τελικά δεν είναι κάτι άλλο παρά μιά κρυφή ,διαστροφική χαρά τών ανώτερων κλιμακίων τής διασημοτητας που εσύ,αμέτοχος και μακρινός,ποτέ δε θα μπορέσεις να γευτείς. Δε μπορεί, κάποια δόλια χαρά πρέπει να κρύβεται πίσω απ'αυτό το τοξικό νταβαντούρι τής νέας εικονοποιίας.
Υπάρχει η φήμη οτι το κιτς είναι προϊόν τών κατώτερων τάξεων.Λάθος μέγα. Το κιτς γεννήθηκε και ανδρώθηκε(; πόσο μπορεί να ανδρωθεί ένα μάλλον θηλυκό στυλ;) στα πιό συμβατικά σαλόνια τής μεγαλοσύνης,στα παλάτια. Όλες αυτές οι περιώνυμες τσουλάρες τών διαφόρων Λουδοβίκων, κάποιες "κυρίες" Πομπαδούρ,ντύ Μπαρύ και κάποιες Μαρίες Αντουανέτες είναι υπευθυνες για τις τερατογενέσεις τής κοσμετικής κάθε μορφής. Η ψηφιακή επεξεργασία-όπως και τα καλλυντικά , οι πλαστικές και τα μπότοξ -είναι οι ακραίες συνέπειες τής επίθεσης τού κιτς στο πιό βαθύ πυρήνα τού εξωτερικού μας κόσμου,που υπάρχει πιθανότητα να είναι και πυρήνας τού εσωτερικού,στο πρόσωπό μας.
