Τέτοια εποχή πάντα, γυρίζοντας τους δρόμους τής Αθήνας και φωτογραφίζοντας, παρατηρώ μιά σχετική αύξηση στον αριθμό αυτών που κάνουν την ίδια δουλειά μ'εμένα. Προφανέστατα όλοι αυτοί δεν είναι τουρίστες, είναι ελληνάκια και σαφέστατα δεν φωτογραφίζουν τουριστικές "ατραξιόν". Το παράξενο είναι οτι μεγάλο ποσοστό αυτών τραβούν με αναλογικές μηχανές. Κάποιοι ανάμεσα τους φωτογραφίζουν με εντελώς ερασιτεχνικές κάμερες αλλά έχουν μιά επιμέλεια στο τρόπο που φωτογραφίζουν , μιά συστηματικότητα και πάντα μιά εμμονή μονοθεματική:φωτογραφίζουν μόνο κτήρια και μάλιστα νεοκλασσικά, ερειπωμένα κατά προτίμηση. Με το καιρό έμαθα οτι αυτή η ειδική κατηγορία, είναι φοιτητές τού Πολυτεχνείου, τής Σχολής Αρχιτεκτόνων.
Υπάρχει όμως και μιά άλλη κατηγορία, οι πρωτοετείς φοιτητές τών διαφόρων σχολών φωτογραφίας, που η θεματική τους είναι πιό ποικίλη με προφανή έμφαση όμως στον ανθρωποκεντρισμό. Η σχετική αδεξιότητα τού πρωταρη είναι εμφανής αν και δε λείπουν και οι τολμητίες (συνήθως τα αγόρια) που είναι πιό επιθετικά στο τρόπο τής λήψης και που προσπαθούν να πάρουν τον έλεγχο τής φωτογραφικής κατάστασης στα χέρια τους. Είναι έκδηλος ο ενθουσιασμός τού νεοφώτιστου και αναγνωρίζω στο βλέμα τους τη χαρά τού ηδονοβλέψία καταστάσεων που είναι κάθε φωτογράφος. Κι όμως αυτό το φωτογραφικό πανηγύρι δε κρατάει πάνω απο ένα δίμηνο. Μετά όλοι χάνονται. Σποραδικά μπορείς να δείς κάποιο βαρυεστημένο να σέρνει το αφανάτιστο πιά και χαλαρό του βλέμα πάνω απο τις επιφάνειες που δυνητικά θα γίνουν φωτογραφική του ύλη. Η θέρμη τού πρώτου καιρού σβήνει με τα πρώτα κρύα τού Νοέμβρη. Και να σκεφτεί κανείς οτι μιλάμε για ηλικίες 18 με 20 χρονώ που μπροστά τους ο -έτσι κι αλλιώς ξέπνοος - ελληνικός χειμώνας τρέμει σα γατάκι στο ξεροβόρι. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό αλλά δεν έχω σίγουρες απαντήσεις. Διαισθάνομαι οτι σίγουρα αυτή η δραστηριότητα δεν έχει αυτή τη παλιά αίγλη που κάποτε είχε. Σκέφτηκα οτι ως ένα βαθμό αυτή η αίγλη υποκλάπηκε απο τη βιντεοκάμερα. Αλλά και πάλι ούτε κι αυτό στέκει, γιατί θα βλέπαμε να παράγεται τέτοιο υλικό και να προβάλλεται απ'τα κανάλια (κρα κάνουν για πρωτογενές και πρωτότυπο υλικό,απόσο έχω ακούσει τουλάχιστον).
Αυτή η πρώτη δειλή εξήγηση τής χαμένης αίγλης τού φωτογράφου δρόμου,που όμως καθαγιάστηκε απο την πατριαρχική μορφή τού Henri Cartier-Bresson, σε συνδυασμό με την απαξίωση τής ανθρωπιστικής εικονογραφίας που επήλθε είτε γιατί άλλοτε εκλινε προς το φτηνό σεντιμενταλισμό και άλλοτε προς τη λάμψη και το στάιλινγκ είναι ίσως η πιό πειστική. Το επιχείρημα οτι ο δρόμος έχει ζόρια και αντιξοότητες και ότι ο καθένας προτιμά πιό άνετες και πιό σιγουρατζίδικες καταστάσεις δε στέκει, γιατί θα αντιπροτείνω οτι ο δρόμος έχει αδρεναλίνη και έχει και ποικιλία που σε καμιά ανάθεση δε θα βρείς, αφού εκεί είναι σχεδόν όλα προβλέψιμα και συμβατικά και αναμενόμενα και καθημερινά και ρουτινιέρικα. Αυτό το βλέπει κανείς στη βασανιστικά ανιαρή ομοιομορφία τού φωτορεπορτάζ, ακόμα κι όταν αυτό καταγίνεται με βίαια ή δραματικά γεγονότα. Εκεί βλέπεις οτι το ίδιο το γεγονός ξεπερνά κατα πολύ τη φωτογραφία που το περιγράφει και το εικονογραφεί, ενώ στη φωτογραφία δρόμου καλείσαι να εξυψώσεις το τυχαίο,το απρόβλεπτο, το τετριμμένο,το εφήμερο, σε διαστάσεις γεγονότος αξιοπρόσεκτου, κι αν είσαι και μάγκας, ακόμη και ιστορικού. Κάπως έτσι το πήδημα πάνω απο τα νερά τού δρόμου μπορεί να σε στείλει στην αιωνιότητα τής ιστορίας.
