Η τηλεόραση δεν είναι εικόνα .-
27.12.2008 - 7:57:59 PM
Όπως εξάλλου δεν είναι και λόγος. Η τηλεόραση πέρα απ'το γεγονός οτι δεν είναι τίποτε - όντας απολύτως κυρίαρχη, δηλαδή όντας τα πάντα - δεν είναι τίποτε απο εικόνα, δεν είναι τίποτε από λόγο. Είναι αυτό το πελώριο τίποτε που μπορεί να περιέχει τα επιφαινόμενα τών πάντων και όμως να παραμένει πεισματικά και απαρασάλευτα προς τη μεριά τού πιό αδειου κενού.
Η εικόνα έχει μιά ακεραιότητα χαρακτήρα, έχει μιά προσωπικότητα αυτάρκη, έχει μιά υπόσταση που τρέφεται απο τη δημιουργική μόνωση. Ακόμα και το πιό αδέξιο σκιτσάκι ενός πιτσιρικιού διαθέτει περισσότερο κύρος και μιά οντότητα πολλαπλάσιας βαρύτητας απόσο και η καλύτερων προθέσεων και η θηριωδέστερων διαστάσεων παραγωγή τής τηλέόρασης. Το πιτσιρικάκι που παράγει το σκιτσάκι του, ρουφώντας τη μυτούλα του, ενσταλάζει στο ζωγραφικό του δοκίμιο περισσότερη σοβαρότητα απόσο η συνασπισμένη πολυδύναμη παραγωγή τής τηλεόρασης. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Και γιατί τού κινηματογράφου η παραγωγή να είναι διαφορετική απ'τής τηλεόρασης ;
Η τηλεόραση είναι η παραδουλεύτρα τής διασκέδασης μας, την έχουμε στο σπίτι μας για να μάς ξεσκονίζει τη πεσμένη διάθεση τις ράθυμες ώρες τής σχόλης. Κι ενώ τη προσλάβαμε γι'αυτή τη πολύ συγκεκριμμένη δουλειά, με το καιρό τής αναθέσαμε πρόσθετα καθήκοντα που πολύ τη χαροποίησαν. Άρχισε να συλλέγει τα νέα τής γειτονιάς και φυσικά να μάς τα μεταφέρει με τον ακαταμάχητο τρόπο τών υπηρετριών: δηλαδή να τα μουσκεύει στη πικάντικη, στη καρυκευμένη σάλτσα τής σκοπιμότητας. Μπήκε στη κουζίνα κι εκεί που ως τώρα τη καθάριζε, άρχισε ν'απλώνει φύλο, έχοντας εν τω μεταξύ προμηθευτεί τα υλικά της απο τις αγορές τής αβιταμίνωσης και τής χοληστερίνης. Έκανε και μπέιμπι σίτινγκ, διαβάζοντας τα σαββατόβραδα στα πιτσιρίκια μας αποσπάσματα απο τη Βίβλο τού λάιφ-στάιλ όπως το βιώνουν τα σκυλιά στα πλαστικοσιδερογυάλινα μαντριά.
Τί σχέση μπορεί νάχουν όλα αυτά με την ήθική ακόμα και τής αισχρότερης εικόνας; Μιά εικόνα στέκει εκεί, απέναντί σου, γεγυμνωμένη και μόνη, εκτεθειμένη και απροσποίητη ακόμα και στη δολιότερη της προσποίηση. Τί έχει να αντιτείνει σα δύναμη στη καταλυτικότητα τής υπερδύναμης που είναι το ωκεάνειων διαστάσεων-αλλά και ερημώδους υφής και πενίας- τοπίο τής τηλεοπτικής χωματερής; Απο τί μπορεί να απειληθεί αλλά και τί μπορεί να απειλήσει η χρυσοκέντητη εικόνα τού επιτάφιου,μόνη αυτή, όταν η εκφορά του στη μικρή οθόνη επικρέμαται στο γυαλισμένο μάτι τού τηλεσκηνοθέτη που θα ρίξει τη διαφήμιση; Μπορεί να γίνει καμιά σύγκριση ανάμεσα σ'αυτά τα δυό;
Δείτε τώρα τη σύγκριση με το σινεμά. Ακόμα και το πιό φτωχικό,το πιό μίζερο σινεμαδάκι σε κάποιο σκοτεινό παραδρόμι τής πολύβουης Βομβάης,ακόμη και το πιό βρωμερό και ελεεινό σεξοσινεμά τής Μπανγκόγκ, προσφέρουν υψηλότερης ποιότητας βίωμα θέασης απότι και το πιό σοφιστικέ σαλόνι ενός -έστω και αισθαντικού - πολυδισεκατομμυριούχου. Γιατί; Γιατί πάντα ένα σινεμά θα είναι εκκλησία και πάντα ένα σπίτι θάναι κουζίνα,κρεβατοκάμαρα,τουαλέτα. Ακόμα και αν στο σινεμά τής Βομβάης παίζεται το ίδιο έργο που προβάλλεται στη τηλεόραση τού Νεοϋορκέζικου διαμερίσματος, η μέθεξη θα βιωθεί στη Βομβάη εντονότερα, εναργέστερα, βαθύτερα, παρόλο οτι και οι δύο χώροι διαθέτουν τουαλέτα.
Η τηλεόραση δεν είναι εικόνα. Είναι ένα άλιεν που παρήγαγε ο πολιτισμός τού 20ου αιώνα και με το οποίο είναι καταδικασμένος να πορευτεί απο δώ και πέρα μέχρι την εξαφάνισή του. Δεν υπάρχει επιστροφή πιά. Θα μεγαλώνει αυτό το τερατάκι δίπλα στη κούνια τών πιτσιρικιών μας, θα αλλοιώνει και θα αλιεύει ψυχές και σώματα βυθίζοντάς τα στην αδράνεια τής ψευδοσαγήνης της. Καίει σα λυχνία ακοίμητος στα σαλόνια και στίς κρεβατοκάμαρες,δημιουργώντας μας νωθρούς και τεμπέλικους εφιάλτες.
