Hubert Robert:Φανταστική άποψη της Grand Gallerie του Λούβρου σαν ερείπιου.

Τί δίνει ομορφιά σε ένα ερείπιο; Το χορτάρι που φυτρώνει στην άκρη του, ανάμεσα στις πεσμένες πέτρες; Ο αέρας που στριμώχνεται σε αδιέξοδα πέτρινα περάσματα και ανταριάζει μέχρι να βρεί κάπου να βγεί; Ή μήπως τα απορημένα πουλιά που προσπαθούν να ξεδιαλύνουν το μυστήριο της παρούσας κατοικίας τους;

Το ερείπιο δεν είναι κουφάρι,δεν είναι σήψη αλλά ζωή αλλιώς. Ίσως να είναι ένα είδος αναχωρητισμού των κτιρίων. Νάναι μιά άδηλη απόφαση γιά μιά νέα, γυμνή ζωή, στερημένη απο τα εφήμερα υλικά -ακόμα κι απ'το σοβά, πούναι το τσίτι κάθε αξιοπρεπώς κατοικήσιμου κτηρίου- μιά βίωση τής πνευματικότητας με μόνη του ύλη τη -μετέωρη κι αυτή και επισφαλή- στατικότητα. Σα το καλόγερο, που μόνη του περιουσία έχει τη μαγκούρα του.

Το ερείπιο είναι ωραίο όταν ζεί μοναχικό και έξω απο τη διαδρομή της προβλεψιμότητας. Είναι ωραίο σαν έκπληξη. Όταν σούρχεται περίπου σα το επόμενο συμβάν στην αλλοπρόσαλλη άφηγηματική ροή που παίρνει το όνειρο. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι στα ερείπια ακριβώς που κατα κύριο λόγο προτιμούν τα όνειρα να κουρνιάζουν. Αλλα και αντίστοιχα τα όνειρα μοιάζουν ναναι το κύριο δομικό στοιχείο του ερειπίου. Και η κουκουβάγια φαίνεται νάναι το κέντρο των κοινών λογισμών τους.

Δε μπορεί να νοηθεί ερείπιο μινιατούρα. Θα γελάσει και το πιτσιρικάκι που μπορεί να παίξει μαζί της. Αλλά δε μπορώ να φανταστώ και το Empire State Building ερείπιο. Το ερείπιο δεν είναι ζόφος. Είναι μυστήριο αλλά δεν είναι ζόφος(μόνο ρηχοί σκηνοθέτες θα βολεύονταν απο τέτοια σκηνογραφική ευκολία). Ένας ουρανοξύστης όμως ερείπιο είναι ζόφος, είναι φρίκη. Έχει κάτι τελεσίδικα αποτροπαϊκό και μάλιστα μ'ενα τρόπο που δεν έχει καθόλου μυστήριο. Είναι εκτός της κλίμακας που θέλουμε να εντάξουμε ακόμα και τα πιό μαύρα όνειρα μας.Τα μαύρα όνειρά μας-όχι οι εφιάλτες μας-που ακόμα κι αυτά εχουν μιά κάποια γλύκα.

=================================================================
 O Hubert Robert δημιούργησε ένα απο τα πιό εντυπωσιακά -ας το πούμε καταχρηστικά- δίπτυχα ,στην ιστορία της τέχνης,ένα είδος "πριν και μετά", δηλαδή μιά φανταστική αναπαράσταση του πώς θα φαίνονταν το Λούβρο σ'ένα κάποιο-μακρινό φαντάζομαι-μέλλον,αφού όμως πρώτα το αναπαρέστησε όπως ήταν στην εποχή του. Είναι το ακριβώς αντίθετο εκείνου που προσπαθούσαν να κάνουν οι αρχαιολόγοι του τέλους του 18ου αιώνα,δηλαδή να αναπαραστήσουν το τότε στο τώρα. Σε μιά σχεδόν προρομαντική πιρουέττα σκέψης,ο Ρομπέρ αντέστρεψε το σκεπτικό κι έστειλε το τώρα στο μέλλον αλλά σαν απομεινάρι απο κάποιο ένδοξο παρελθόν.Και τα δύο έργα στεγάζονται -πού αλλού;-στο Μουσείο του Λούβρου.
 
=================================================================

Καμμιά φορά βλέποντας ένα κτήριο σημερινό προσπαθώ να φανταστώ την εικόνα του σαν ερείπιο. Είναι περίπου σαν μιά μαντεία μιάς μελλοντικής αρχαιότητας. Βλέπω το κτήριο σα νάναι σπαράγματα κάποιου αρχαίου βάζου ή γλυπτού. Αλλά ότι και να φανταστεί κανείς, όσο και να σκηνοθετήσει μιάν αρχαιοφάνεια του σημερινού σ'ενα μακρυνό μέλλον,πάντα ο χρόνος θα δώσει λύσεις ευρηματικότερες. Χώρια ότι δε θάμαστε ζωντανοί γιά να κριτικάρουμε τις επιλογές του. Απλά,παρόλο ότι αγαπώ τη μοντέρνα αρχιτεκτονική, πολύ φοβάμαι ότι το ερείπιο ενός μοντερνικού κτίσματος, υφολογικά δε θάχει κανένα,μα κανένα ενδιαφέρον. Και σκέφτομαι μήπως οι αρχιτέκτονες θάπρεπε να σκέφτονται ακριβώς και αυτή τη φάση ζωής των κτηρίων τους όταν τα σχεδιάζουν μόνο γιά το παρόν και το πεπερασμένο εγγύς μέλλον;