Ανεβαίνει κόσμος αυτές τις μέρες στη Σαλονίκη. Τα κομπιούτερ στο τρίγωνο της Έκθεσης παίρνουν φωτιά. Φωτιά όμως παίρνουν κι οι κατσαρόλες και τα τηγάνια στα μαγέρικα (σικάτα ή όχι). Το ίδιο και οι σουμιέδες αστραποβολούν πιό δραστήρια και πιό φωτεινά πριν γαληνέψουν με υγρά πυροτεχνήματα. Πού μυαλό γιά κουλτούρα...
Κι όμως η πρόταση της στήλης έχει και ερωτισμό και τσιμπούσι -με μπόλικο κρασί εξυπακούεται- και από σπόντα μιά στάλα ευτυχισμένο,κατά πάσα πιθανότητα,θάνατο.
Δεν υπάρχει πιό ανιαρό πράγμα όταν σε φορτώνουν να επισκεφθείς ένα μουσείο, να πρέπει να περάσεις από όλες τις αίθουσες, να πρέπει να δείς όλα τα εκθέματα και να έχεις να διαχειριστείς με μυαλό, μάτια και θυμικό σωρεία πληροφοριών και εικόνων που στο τέλος το αμυντικό σύστημα του εγκεφάλου θα απορρίψει προκειμένου να κρατήσει την ισορροπία του ανθρώπου σε ικανοποιητικά επίπεδα. Θέλω να πώ ότι, αν δεν έχεις χρόνο ή αν δε θέλεις να τον διαθέσεις αλλά τέλος πάντων βρίσκεσαι στο χώρο ενός μουσείου,επικέντρωσε το ενδιαφέρον σου σε ένα έκθεμα, χάζεψε το όσο σου τραβάει η όρεξή σου και έχοντας απόλυτα ήσυχη τη συνείδηση σου αποχώρησε σα κύριος που επιτέλεσε το καθήκον του γιά σπονδή στη λατρεία της τέχνης. Η πρότασή μας λοιπόν γιά όσους βρεθούν στη Θεσσαλονίκη αυτές τής μέρες είναι γιά τον -ασυζητητί το ωραιότερο έκθεμα του μουσείου- δίκαια θρυλικό "Κρατήρα τού Δερβενιού" που στεγάζεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Αυτό το περίφημο μεταλλικό αγγείο- ένα κράμα μπρούντζου και κασσίτερου- που ο σοφός υπολογισμός των αναλογιών των μετάλλων τούδωσε αυτό το χρυσαφένιο χρώμα και που το κάνει διπλά ελκυστικό σαν έκθεμα, είχε μιά πολύ συγκεκριμμένη λειτουργικότητα: ήταν ένα χρηστικό αγγείο στο οποίο αποθηκεύονταν κρασί. Η παρουσία του στη γιορτή είχε έναν εκτάκτως πανηγυρικό χαρακτήρα. Οι ίδιες οι διαστασεις του -σχεδόν ένα μέτρο ύψος- ο μαγνητισμός που ασκούσε στα φιλήδονα γιά υψηλή τέχνη μάτια το απαράμιλλης ομορφιάς αυτό κομψοτέχνημα , η ερωτική θεματική που αναπτύσσεται στο κορμό του αγγείου- ο γάμος του Διόνυσου με την Αριάδνη και ο χορός των μαινάδων και των σιληνών που πλαισιώνει με τον πρόσχαρο και γιορταστικό διονυσιασμό της το ευτυχές γεγονός και φυσικά το ίδιο το περιεχόμενο του κρατήρα -το κρασί!- το κέντρο κάθε γιορτής, η κρυφή αιτία και αφορμή γιά κάθε γλέντι, το καθιστούσαν το πιό λαμπερό εργαλείο, το σήμα κατατεθέν κάθε γιορτής, κάθε χαράς.
Φαντάζομαι κάθε καινούργιο επισκέπτη του ευτυχισμένου και, σίγουρα ανοιχτόκαρδου, κάτοχου αυτού του θησαυρού, να πλησιάζει και να περιεργάζεται αυτό το λαμπερό έργο τέχνης με θαυμασμό πηγαίο, να σχολιάζει ιλαρά τα τεκταινόμενα στη ράχη του αγγείου,να επικαλείται την άδεια απο κρασί κούπα του γιά να δώσει άλλη μιά κλεφτή, ζηλόφθονη ματιά πάνω στον χρυσόφαντο πειρασμό. Λέγεται ότι ιδιοκτήτης αυτού του περίφημου αγγείου ήταν κάποιος Θεσσαλός στρατηγός που υπηρετούσε τη Μακεδονική δυναστεία στη περίοδο τής απόλυτης ακμής της, δηλαδή του Βασιλιά Φίλιππου του Β' και του Μεγαλέξαντρου. Ο κρατήρας αυτός είναι ένα δείγμα του τρόπου ζωής ενός κορυφαίου αυλικού της εποχής εκείνης. Μιά διάθεση γιά επίδειξη, μεγαλείο, πολυτέλεια αδιανόητη για μιά πολιτεία του νότου της Ελλάδας με την ολότελα διαφορετική πολιτειακή αντίληψη. Και όμως αυτό το χρηστικό αντικείμενο πολυτελείας είναι έργο των εργαστηρίων του νότου.(συνεχίζεται)
