Ένας ανοιχτοχέρης λοιπόν Θεσσαλός στρατηγός, που ζεί όμως στην ακμάζουσα Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου, λειτουργεί σαν γέφυρα πολιτισμού, παραγγέλοντας απο ένα Αθηναϊκό εργαστήρι αυτό το εξαίσιο τεχνούργημα, γιά να στολίζει το σπίτι του και να ευφραίνει με το γλυκόπιοτο περιεχόμενο του τα γλέντια του. Πώς νομίζετε σφυρηλατείται ο πολιτισμός ενός έθνους; με προγραμματικές διακηρύξεις; ή μήπως με εκπολιτιστικές εκστρατείες; Ο μισός πολιτισμός ενός λαού διαμορφώνεται γύρω απ'το τραπέζι και ο άλλος μισός γύρω απ'το νεκροκρέβατο.
Αυτό το νεκροκρέβατο ακριβώς δίνει αφορμή στο μπρούτζινο δοχείο να ζήσει μιά δεύτερη ζωή και που συνακόλουθα οδήγησε στη σημερινή λαμπερή τρίτη:αυτή της φωτεινής προθήκης στη κεντρική αίθουσα ενός μουσείου. Μετά τη καύση του σώματος του, η στάχτη του νεκρού πιά στρατηγού και τα ενεπομείναντα λείψανα -αφού πλύθηκαν στο ίδιο κρασί που τού εύφραινε το στόμα και τη ψυχούλα και τώρα πότισε με το άρωμα του και το γυμνό κι εκτεθειμένο του μεδούλι- τοποθετήθηκαν ευλαβικά τυλιγμένα σε πολύτιμο ύφασμα, μέσα στο τεράστιο κρατήρα, που λειτούργησε σα τεφροδόχος. Δέστε πόσο όμορφη είναι μιά τέτοια αλλόκοτη συστοιχία: το ίδιο σκεύος να λειτουργεί και σαν εργαλείο έντασης ζωής,που είναι το γλέντι αλλά εξίσου πειστικά και σαν τέτοιο της αδράνειας του θανάτου.
Απο τα φώτα της γιορτής με τους δαυλούς να τού φωτίζουν την λαμπερή επιφάνεια, με τις αυλητρίδες, τους οινοχόους και τους ακάματους γλεντοκόπους να το περιβάλλουν με την γιορτινή τους ταραχή, στη σκιά του τάφου στο ανήλιαγο βύθος του ανεξύπνητου ύπνου. Οι μαρμάρινες πλάκες έχουν μιά τελεσιδικία απαράγραπτη. Κι εκεί που ο σκαλισμένος ύμνος του έρωτα δέχονταν τα φώτα και τη προσοχή των ανθρώπων, τώρα ακτινοβολούσε αυτός τη λάμψη του μετάλλου του στην υγρή μοναξιά του τάφου. Φύλαγε στοργικά τον ύπνο του γλετζέ στρατηγού και φώτιζε τρυφερά τα σκαθαράκια ή τα σκουληκάκια που ξεμύτιζαν απ'τις ρωγμές της σπασμένης μαρμαρόπλακας.
Μιά ερωτική γιορτή ήταν το κιβούρι γιά ένα-σίγουρα γαλαντόμο- στρατηγό. Ένα κιβούρι όχι πένθιμο,κλαψιάρικο, χριστιανικό αλλά παγανιστικά πρόσχαρο,ελπιδοφόρο και δυνάμει αναστάσιμο αφού εικονογραφεί τον έρωτα και τη δυναμική του που δεν είναι άλλη απο τη τεκνοποιία. Και σκεφθείτε ότι λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά απο αυτό το φωταυγές μνημείο έχει το επισκοπικό του ανάκτορο ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης!
