Η Πέρμα είναι η μαία μου. Τελικά γέννησα με καισαρική, αλλά η φιλία μας δυνάμωσε όταν μου έκανε μαθήματα ανώδυνου. Σ αυτήν οφείλω το ότι θήλασα (άρα και την φωτό που συνοδεύει το προφίλ μου).
Ηταν μαζί μου στο χειρουργείο του «Αλεξάνδρα», το πρωί της 15 Μαΐου 2007 όταν γεννήθηκε ο δυομισάχρονος. Με σκέπασε μια κουβερτούλα για να μην κρυώνω και μου έλεγε ανέκδοτα για να μην ‘πέσω’. Στην διπλανή αίθουσα μια γυναίκα λίγο πολύ στην ηλικία μου είναι «κυοφορούσε» έναν τεράστιο όγκο, θυμάμαι τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που αναγκαστικά μπαινοέβγαιναν μέσα από την αίθουσα που ήμουν (ήταν και μέρα απεργίας και έπρεπε πρώτα να δουν το υπέρ επείγον περιστατικό και μετά την γέννα) και σχολίαζαν πως ο όγκος ξεκινούσε από τον θώρακα και κάλυπτε ολόκληρη την κοιλιακή χώρα, η γυναίκα –τελικά πέθανε- δεν μπορούσε να αναπνεύσει κι όμως ουδείς το κατάλαβε, τις έλεγαν ότι πάχυνε…
Η Πέρμα λοιπόν μου έλεγε τις προάλλες για τα εγκαταλειμμένα μωρά του «Αλεξάνδρα». Σήμερα είναι έξι. Εχουν περάσει όμως εποχές που ο αριθμός των εγκαταλειμμένων βρεφών έφτασε και τα 50! Μου είπε ότι ένα βρέφος το κράτησαν στο νοσοκομείο μέχρι που έγινε ενάμιση χρονών. Το θέμα το ανέδειξε με ρεπορτάζ του ο Σταύρος Θεοδωράκης κι όπως μου είπε η φίλη μου προκάλεσε μεγάλη κινητοποίηση. Όμως, όπως μου εξήγησε, ασφαλώς το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) οι πάνες και τα ρουχαλάκια. Το πρόβλημα παραμένει η γραφειοκρατία στο σύστημα των υιοθεσιών.
Το επίσημο σύστημα στο Κέντρο Βρεφών Μητέρα προωθεί τα μεγάλα παιδιά –και καλά κάνει ασφαλώς- και απορρρίπτει τραινάροντας ζευγάρια που εκλιπαρούν για ένα μωρό.
Το αποτέλεσμα είναι ότι τα μωράκια γίνονται κι αυτά μεγάλα, περιμένοντας…
Και τα ζευγάρια που θέλουν απεγνωσμένα μωρά κινούνται προς Αλβανία (κυρίως) για να βρουν μωρά ακόμα και στην ‘μαύρη αγορά’ χωρίς ξεκαθαρισμένο γενεαλογικό δέντρο, ούτε την συγκατάθεση (που απαιτείται) των γονιών.
