Φέτος το Πάσχα επιβεβαιώθηκε η άποψη ότι με τα παιδιά δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι ιδιαίτερο για να περάσεις καλά. Αρκεί να είσαι μαζί τους και να κάνεις …οτιδήποτε. Αφήνοντας πίσω σχέδια για κοντινές ή μακρινές αποδράσεις, αφήσαμε τις μέρες να κυλήσουν με ιδέες της τελευταίας στιγμής και ακολουθήσαμε ρυθμό και διάθεση.
Ο σχεδόν τρίχρονος, όλο γλύκες. Και πάρτι γενεθλίων συμμαθητή, και παιδικό εργαστήρι Μηρό, και χαζομάρες με τα χώματα στον κήπο της γιαγιάς, και απόπειρα τσουρεκιού (που βγήκε σχεδόν μαύρο απ το φούρνο, αλλά σίγουρα δεν φταίει το παιδί γι’αυτό), και ημερήσια εκδρομή σε σπίτι φίλων στην Αττική, και αναπάντεχη μέρα σε ξενοδοχείο με σούπερ πρωινό και θέα.
Το αγαπημένο του όμως προέκυψε σχεδόν κατά τύχη. Κατεβαίνουμε Πειραιά –από τις σπάνιες φορές- για δουλειά το απογευματάκι. Και μετά την δουλειά, πάμε να δούμε τα ιστιοπλοϊκά στο Μικρολίμανο.
Το καλύτερο λοιπόν που προέκυψε απολύτως τυχαία αλλά το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ήταν νυχτερινό πικ νικ μέσα στην μαρίνα. Ακριβώς απέναντι από το περίπτερο, στο ύψος του πάρκινγκ (5 ευρώ όση ώρα κι να παρκάρεις) δίπλα στο ΝΟΕ, υπάρχουν δυο ξύλινα παγκάκια. Είσαι ανάμεσα στα σκάφη, ακούς το τρίξιμο των κάβων και την ησυχία. Αξέχαστη εμπειρία. Τον πήρα σχεδόν με το ζόρι να φύγουμε κατά τις 9.
Κι αυτή θα ήταν νομίζω η ωραιότερη εικόνα στο άλμπουμ αναμνήσεων του πιτσιρίκου εάν έλλειπε ο …Επιτάφιος!
Για κάποιο λόγο, ίσως το δικό μας το βόλεμα ο μικρός μέχρι φέτος δεν είχε καμμία παράσταση θρησκευτικού Πάσχα. Φέτος λοιπόν αποφασίσαμε να τον ξεβολέψουμε από τα ωράρια-σωστής-ανάπτυξης-του-παιδιού, και να τον σύρουμε στην εκκλησία της γειτονιάς με δόλωμα ένα ωραίο κερί (από κερί μέλισσας όπως μου είπε η κοπελιά στην Σελήνη) με μια μικρή μωβ κορδελίτσα.
Αυτό ήταν πράγματι μια εμπειρία και για τη μαμά οφείλω να ομολογήσω πως είχα χρόνια να στριμωχτώ μέσα σε εκκλησία για last minute προσκύνημα του Επιταφίου λίγο πριν εξέλθει της Εκκλησίας. Εννοείτε πως το κερί μέλισσας ήταν σβηστό. Ολη την άλλη ώρα όμως ήταν αναμμένο και ο σχεδόν τρίχρονος το κρατούσε με καμάρι, «σαν μεγάλος».
Και αφού ξεκίνησε η πομπή, αργοπορημένα κατά τις 11 σχεδόν, τον σέρναμε σχεδόν στο δρόμο της επιστροφής.
Αντε, και του χρόνου θα δει και την Ανάσταση (μαζί του ελπίζουμε κι εμείς!).
