Όταν ήμουν στην τρίτη γυμνασίου (χάλια… γυαλιά-σπυράκια-με έλεγαν φυτό), γνώρισα ένα αγόρι. Εκείνος όποτε με έβλεπε στα διαλλείματα μεταξύ χημείας και αρχαίων (το τονίζω λόγω της ανάλογης διάθεσης, που μπορεί να έχει κάποιος δεκατετράχρονος έχοντας υποστεί τη σαρανταπεντάλεπτη πιπιλίαση αυτιών για τις ενώσεις του κοβαλτίου με το αργό και αναμένοντας την επίσης σαρανταπεντάλεπτη ακρόαση ανιαρών λεπτομερειών για την κλίση του αορίστου β’), μου τραβούσε τα κορδόνια της κουκούλας του άσπρου φούτερ μου και εγώ νόμιζα πως είχα βρει ένα ομιλόν σκαμπό σπαστό για να μη λερώνω το αναφερθέν λευκό φούτερ καθούμενη στα βρώμικα σκαλιά έξω από το κυλικείο (μηδενική βιωσιμότητα!). Έτσι, αγάπησα τα κορδόνια στα φούτερ, τα φούτερ με τα κορδόνια και εκείνο το αγόρι. Όποτε τραβούσε το κορδόνι της κουκούλας από τη δεξιά μεριά, ζάρωνε από την αριστερή και εγώ χαμογελούσα και το έστρωνα. Εκείνος, τότε, νόμιζε πως με ενοχλούσε, αλλά εγώ το έφτιαχνα για να μου το ξαναχαλάσει. Όταν πια βαρέθηκα το αγόρι αυτό, σταμάτησα να φοράω φούτερ και το έλαβε το μήνυμα…
Το έγραψα όλο αυτό για να εκφράσω την αντίθεσή μου προς την υπάρχουσα θέση για τη μονογαμία…
ΌΧΙ! Ψέματα (ποτέ δε θα κοροϊδέψω τη νοοτροπία ζωής μου… δε θα αυτο-ακυρωθώ κιόλας!)...
Το έγραψα για να λοιδορήσω το απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας…
ΌΧΙ! Ψέματα (ποτέ δε θα κοροϊδέψω την κυρία με το μεγάλο μέτωπο-οικόπεδο τεφαρίκι στα Ανώγια Αιτωλοακαρνανίας!)…
Το έγραψα, γιατί τις προάλλες μπήκα στη χρονοβόρα διαδικασία ξεσκαρταρίσματος της ντουλάπας και έπεσα πάνω σε ρούχα φορτισμένα με εικόνες, λέξεις ξεχασμένες, μυρωδιές και συναισθήματα πανταχού απόντα… τελικά.
Στο αμέσως επόμενο συρτάρι βρήκα ένα τζιν αγορασμένο από την πάντα cult αγορά του Μοναστηρακίου. Είχε γίνει δεύτερο δέρμα πάνω μου. Δευτέρα λυκείου… εφηβεία και εκκεντρικότητα… ένα τζιν με τεράστια καμπάνα, που σερνόταν μαζί μου σε όλο το προαύλιο του σχολείου και έκρυβε τα παραπάνω κιλά, που είχα πάρει από τη μανιώδη κατανάλωση μακεδονικού χαλβά με επίστρωση σοκολάτας υγείας. Αυτό μου θύμισε σκασιαρχείο από το μάθημα το σαββατιάτικο του φροντιστηρίου (μπλιαχ!!!!!!!). Δε γίνεται να φορεθεί ξανά από κανέναν, γι’ αυτό πέταμα… ίσως.
Τέτοια ρούχα, λοιπόν, θέλουν πέταμα. Αλλά αυτά που θέλουν κάψιμο είναι τα ρούχα του πρώτου ραντεβού ειδικότερα με πρώην, που προσπαθήσεις να ξεχάσεις ακόμα και το πρώτο βλέμμα, που είχες ρίξει πάνω του (δε στραβωνόμουν καλύτερα… και χρόνο χαμένο θα είχα κερδίσει και χρήμα, αφού δε θα το σπαταλούσα σε φακούς επαφής… η μύωψ! ). Το γκρι φόρεμα εκείνο με τα τρία τέταρτα μανίκι το’ χω κάνει πιτζαμάκι εδώ και καιρό και ούτε μπορεί να φανταστεί κανείς ότι με εκείνο το φόρεμα εγώ έκανα θραύση! «Στην πυρά/ στην πυρά/ με τους διασαλευτές», κατά το «βισσικό» άσμα με την κατάλληλη τροποποίηση.
Στο τελευταίο συρτάρι, όμως, οι τάσεις πυρομανίας εξαλείφτηκαν εξαιτίας της μπλούζας με ένα κάψιμο νααααααααα(!), που αντίκρισα. Η παραγόμενη θερμότητα από συσκευές με εστίες είχε προκαλέσει ετούτο τον όλεθρο στη μεταξωτή μου μπλουζίτσα και μου είχε χαλάσει τότε τη διάθεση για έξοδο και ξεσάλωμα, ενώ μου έμαθε πως δε παίζουν με τη φωτιά (και με τα σίδερα!). Πρέπει να την πετάξω! Δεν πρόκειται να ξαναγίνει όπως ήταν, όσο καιρό και να την αφήσω μέσα στη ντουλάπα. Καιρός να το πάρω απόφαση, όπως και ότι το Νext Τop Model δε θα αλλάξει ώρα προβολής, επειδή εγώ δουλεύω την Τρίτη το βράδυ υπερωρίες. Δύσκολη ζωή!!!
Μέσα από αυτό το παραλήρημα, θέλω δια της καθέτου οδού(!) να σας παροτρύνω να πετάξετε τα παλιά ρούχα σας. Πιάνουν χώρο και δώστε κάπου επιτέλους το προπέρσινο skinny jeans σε κάποιον, που θα το χρειάζεται περισσότερο από εσάς. Αφού δεν το φοράτε μωρέ…. Έτσι, απλά. Γιατί τα πάντα ένα καθάρισμα το χρειάζονται. Εδώ, ολόκληρος Θεός άφησε ως «κάβα»-απειλή να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων το ξεσκαρτάρισμα της Δευτέρας Παρουσίας.
Υ.Γ. πρώτον: Το μελαχρινό αγόρι με το αξύριστο μούσι έχει καταντήσει αδιασάλευτο βάσανο της φθοράς και της αφθαρσίας μου.
Υ.Γ. δεύτερον: Ζήτω για την ανακοίνωση που ενημερώνει το επιβατικό κοινό του μετρό ότι απαγορεύεται η κατανάλωση φαγητού και ποτού στους χώρους αναμονής, γιατί με αποτρέπει να ανοίξω τη σακούλα με τον αμυγδαλωτό μπακλαβά, που πάω για επίσκεψη στη θειά μου την Αμερσούδα και να τον τσακίσω εν ριπή οφθαλμού (τσακ-μπαμ!).
Υ.Γ. τρίτον: Να με συγχωράτε για την ροπή μου προς τη χρήση συγκεκριμένου σημείου στίξεως (βλέπε θαυμαστικό). Είναι επειδή είμαι ενθουσιώδης ως άνθρωπος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υ.Γ. τέταρτον: Ο παλιός, εν τέλει, δεν είναι αλλιώς, αλλά θέλει πέταμα. (Το κείμενο είναι μία παρότρυνση προς όλες τις γυναίκες με ασφυκτικά γεμάτες ντουλάπες.)
Υ.Γ. πέμπτον: Ταρατατζούμ.-
