Πολλοί μας προτρέπουν να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο μέσα από τις μικρές χαρές της καθημερινότητας είτε ικανοποιώντας τις μικρές επιθυμίες μας, είτε απολαυάνοντας την κάθε στιγμή χωρίς βιασύνη. Και συμφωνώ.
Το έκανα πράξη στη ζωή μου μέσα από τα ρούχα... δεν πρόκειται τόσο για αυτάρεσκη ματαιοδοξία, αλλά για ένα παιδικό όνειρο πιο πολύ. Όταν ήμουν μικρή, έλεγα στη μητέρα μου πως μου αρέσει πολύ, όταν όλη η οικογένεια φορούσε «τα καλά της» και πήγαινε σε βαπτίσεις, γάμους ή έβγαινε πρώτο κόμμα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (τότε που ήταν σοσιαλιστικό!). Από τότε αποφάσισα πως θα φοράω κάθε μέρα «τα καλά μου» για να φαντάζει γιορτή η κάθε μέρα.
Γι’ αυτό και για το άλλο νιώστε...
Τη χαρά να σου κάνει το παλιό σου ρούχο.
Έχει περάσει καμιά πενταετία από την τελευταία φορά που το καμπάνα τζιν ήταν στη μόδα. Όμως επανήλθε στα στιλιστικά δρώμενα όπως επιστρέφει η Βίσση μετά τα μπότοξ και κάνει κάθε φορά μια νέα αρχή. (Εγώ κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι το παραφουσκωμένο ζυγωματικό με αντιρυτιδικής λειτουργίας ορμόνες να δώσει και μια νέα πνοή στο ρεπερτόριο, αλλά μπουζουκλερί και ποπ αγαπά η κυρία, μπουζουκλερί και ελαφριά τη συγχορδία θα συνθέσω.) Τω όντι φοβισμένη και από του καιρού τα γυρίσματα ανταριασμένη μαυροφόρα σε ελαστικά σαλβάρια, αναρωτιέσαι αν τελικά το πολύ το γαλόπουλο «Μιμίκος» έκανε τη βλάβη του στο εντερικό το σύστημα και ο μεταβολισμός σου τρέχει σαν τα φρουτάκια στο κουλοχέρι. Παίρνεις βαθειά ανάσα και το φοράς. Μπαίνει. Πάμε για το photo finish… βαθειά ανάσα και κουμπίιιιιιιιιι σε τρούπα... focus… κουμπίιιιιιιιι σε τρούπαααααααα! Και ναιιι, κυρίες και κύριοι, ΜΠΗΚΕ! Ευδαιμονία, νιώθω γαρ!
Τη χαρά ενός παλιού ρούχου, που ανακάλυψες όταν κατέβασες τα ρούχα της τρέχουσας σεζόν.
Και εκεί που δίπλωνες αμέριμνη τα περσινά καλοκαιρινά σου σκεπτόμενη πως να βγάλεις το λεκέ από λαδωμένο σολωμό, ώστε να ολοκληρώσεις το χειροποίητο οδηγό «Σπίτι, νοικοκυρά και λάντζα», που θα δόκεις στο στερνοπαίδι σου, βρίσκεις ένα κοφτό λευκό φόρεμα, που αγόρασες στα τελειώματα του καλοκαιριού του 2011 και δεν πρόφτασες να φορέσεις λόγω καιρικών και άλλων γυναικολογικών συνθηκών, ενίοτε. Αμέσως, πας στον καθρέφτη σου και αρχίζεις το αυτο-ξεμάτιασμα, γιατί τέτοια πετυχησιά στιλιστικής ευφυίας ούτε εσύ η ίδια δε μπορείς να αντέξεις. Και εκεί που πάνε και έρχονται τα «φτου σου κοπελάρα μου» συνειδητοποιείς το πόσο γραφική έγινες (όπως εγώ μόλις!), ορκίζεσαι πως δε θα ξαναγίνει, σταυροκοπιέσαι και συνεχίζεις τον αγώνα κατά της τσάκισης στην πιέτα. Μικρό-χαρά το λες, αλλά να’ χουμε να λέμε.
Τη χαρά του φρεσκοπλυμμένου ρούχου.
Οι διαφημίσεις λένε την αλήθεια. Καλά... όχι και αυτές που μιλάνε και για χαμηλότερο επιτόκιο και για καλό διευθυντή τράπεζας και χαμογελαστούς υπαλλήλους και σίγουρα όχι αυτές που δείχνουν μοντέλα να τσακίζουν μπισκοτολιχουδιές και να είναι από τα κόκκαλα ξαντεριασμένες... και τώρα που το σκέφτομαι και for sure όχι αυτές που δείχνουν συσκευασμένα γλυκά να πετυχαίνουν σε τέτοιο βαθμό λες και ο Παρλιάλος τα έχει ευλογήσει. Τελικά, οι διαφημίσεις δε λένε αλήθεια. Αλλά αυτές που δείχνουν τα μοσχομυριστά σεντόνια να προκαλούν ευχαριστημένα ρουθουνίσματα από τη μυρωδιά ζουμερού αβοκάντο και φρεσκοκομμένης πιπερόριζας με μια νότα γιασεμιού, είναι αλήθεια. Καλά... μπορεί να μην μυρίζουν και όλα τα παραπανω σε ευδιάκριτο βαθμό, αλλά δεν είχα και στο χωριό μου αβοκάντο για να γνωρίζω πως πρωταρχικά μύριζε το τροπικό φρούτο πριν τη μαζική παραγωγή σε θερμοκήπια. Υποθετικά μιλώντας πάντα εξωτικά ευωδιάζει. Εν τέλει, καθαριότητα δεν μυρίζουν; ΜΥΡΙΖΟΥΝ! Και η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Η άλλη μισή είναι το Cayenne. Tι χαρά και αυτή σήμερα!!!!!!
Τη χαρά που προκαλεί ένα ρούχο- δώρο σε αυτόν που στο έχει αγοράσει.
Σου αγόρασαν φόρμα ολόσωμη με τη κουνελομάνα και τα οχτώ κουνελόπαιδα να τρέχουν στο λιβάδι στα δεκαπέντε και αναγκάστηκες να το βάλεις; Σου αγόρασαν ένα εφαρμοστό φόρεμα στα τριακοστά γενέθλια σου φίλοι που έχουν να σε δουν από τα είκοσι σου χρόνια, ενώ εσύ έχεις παχύνει και πρέπει να το βάλεις; Σου έπλεξε η γιαγιά κασκόλ με νήματα προπολεμικά,μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά από το χρονοντούλαπο και πρέπει να το φορέσεις; Για όλες αυτές τις περιπτώσεις και για άλλες πολλές, κάνε το μυαλό σου σπογγώδες, τη καρδιά σου πέτρα και το ήπαρ σου ευάερο και φορεσέ το... κάνεις πως χαίρεσαι κιόλας και μετά το κόβεις σε ωραία ισομετρικά πετσετάκια απορροφητικότατα για καθαρισμό εμαγιέ επιφανειών και ξύλινων από οξιά μονάχα. Να χαρούν, να σκάσουν!
Τη χαρά του καινούριου ρούχου.
Έβαλες το καινούριο σου το φόρεμα και αυτό είναι ένα γεγονός, που μπορεί να σε ανεβάσει τοσο ψηλά όσο του γλουτιαίους σου δεκάλεπτη καθημερινή προπόνηση απάνου στο step. Έβαλες το νέο σου το απόκτημα και φωνάζεις «Kαμαρώστε με!». Ντιανταντιρλάνταντα!
Μπορεί να είναι ένα φθηνό μπλουζάκι μέχρι ένα νέο χρώμα lip-gloss... ικανό να φτιάξει τη διάθεση σας κατά τέτοιο τρόπο, ώστε δε μπορείτε να το φανταστείτε. Χαρείτε το ανεύθυνα και κατά το δοκούν.
Έχω και άλλες χαρές και τρομάρες να σας διηγηθώ. Αλλά το καλύτερο σας το φυλάω για το τέλος... «Εθνικό μορατόριουμ «για να σωθεί η Ελλάδα».», διαβάζω σε τίτλο εφημερίδας. Μπήκαν και αυτάκια. Με τις υγείες μας.
Υ.Γ. πρώτον: Μα είναι δυνατόν, να βάζουν τα βαριόμοιρα τα μοντέλα μέσα στο κατακαλόκαιρο να φωτογραφίζονται σε θάλασσες, παραλίες και σκαρφαλωμένες σε σκάλες πισινών φορώντας μπανιερό ανύπαρκτο και τζάκετ ψιλό μολοταύτα, αλλά βελεντζά ολοσδιόλου και να πιστεύουν πως τοιουτοτρόπως δίνουν λύσεις-προτάσεις καλοκαιρινής μόδας;
Υ.Γ. δεύτερον: Και εγώ να το φάω μονομπουκιά διερχόμενο ταχύτητα μέσω οισοφάγου προς διάσπασην με το υδροχλωρικό οξύ ότι ένα μπουφανάκι χρειάζεται για τη βραδινή δροσούλα εις τα πέριξ, αλλά που να το βάλω η βαριόμοιρη (σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας βαριόμοιρος!) που βάζω ακόμη και μέσα στο σουτιέν (στο σημείο εναπόθεσης μαστού) τα μανό για να εξοικονομίσω χώρο στη βαλιτσούλα.
Υ.Γ. τρίτον: Δε θέλω να ξέρω τι θα γίνει, όταν θα σπάσουν τα βερνίκια...
Υ.Γ. τέταρτον: Το CD του “Kill Bill” έγινε διώκτης περιστεριών... δεμένο σε κλωστή στο μπαλκόνι να σφαδάζει κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουνίου η Ούμα Θέρμαν με τη μαχαίρα... Α ρε Ταραντίνο τι σου’ μελλε να πάθεις;!
