 |
Για αυτούς με μνήμη χρυσόψαρου, ένας τέως πρωθυπουργός δικάστηκε και αθωώθηκε για κατηγορίες που στράφηκαν εναντίον του το 1989, αλλά κανένας δε θυμάται τις κατηγορίες. Θυμάται μόνον την προσφυή έκφραση «βρόμικο '89», από έναν αρθρογράφο που γράφει και σήμερα, και σήμαινε πολύ απλά ότι, ανεξάρτητα από την ενοχή ή όχι ενός πολιτικού, δεν τον στοχοποιείς εφόσον καταλαβαίνεις πως παραμένει ισχυρός. Ο Ανδρέας όχι μόνον αθωώθηκε, αλλά έγινε πάλι πρωθυπουργός. Ποτέ μια παράταξη που κινδύνεψε να χαθεί δε γλίτωσε τόσο θριαμβευτικά. Και τώρα, η μνεία του πρωθυπουργού σε μια αναφορά που εξέτασε ένας εισαγγελέας και έκρινε ότι πρέπει να τη στείλει αμελλητί στη Βουλή, ξυπνάει (ως φάρσα, φυσικά) ανάλογες μνήμες. Αραγε οι αντιδράσεις του κόσμου θα είναι ίδιες; Οι περισσότεροι αναλυτές απαντούν «δεν υπάρχει περίπτωση». Και να παραπεμφθεί από τη Βουλή, δεν είναι άγνωστη η ποδηγέτηση των ελληνικών στατιστικών από τις κυβερνητικές ελληνικές καλένδες. Αραγε πού σταματάει ο κατήφορος; Από την εποχή της πρώτης ένταξης, εκεί, κατά το 1979, θυμάμαι έναν ταλαιπωρημένον Παπαληγούρα να πασχίζει να αποδείξει πόσο λίγοι είναι οι αγρότες μας. Κι αν κάποια στιγμή καταλήξαμε στον αριθμό τους, είμαι βέβαιος πως οι Ευρωπαίοι έχουν μαθησιακές δυσκολίες για το πόσα λιόδεντρα διαθέτουμε και πόσοι Ελληνες εκπαιδεύτηκαν στην Κοινωνία της Πληροφορίας.
Τζίφος, λοιπόν. Με τη θηριώδη πλειοψηφία 250 βουλευτών, οι εκπρόσωποί μας κακοψήφισαν κατά καιρούς είτε τα ολιγόσπερμα στοιχεία της Νέας Δημοκρατίας είτε τα εξογκωμένα του ΠΑΣΟΚ. Επιπλέον οι ξύπνιοι εκ των «πρασίνων» κατάλαβαν πως, αν υποστηρίξουν Γιώργο Παπανδρέου σε αυτήν την ντρίπλα, θα βελτιώσουν τα ψηφαλάκια τους πολύ κοντά στην προεκτιμώμενη άνοδο της Νέας Δημοκρατίας. Διότι τη διαδικασία εξέλιξης ενός αποτυχημένου πολιτικού στην Ελλάδα την έχουμε σταθερή: πρώτα απορούμε και τραβάμε τις κοτσίδες μας, έπειτα πέφτει άγριο ξεκατίνιασμα, ειρωνείες και προσθήκη πολλής σάλτσας, μετά εξαγριωνόμαστε όταν παρατηρούμε πως το άτομο δρα ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα θέλαμε εμείς να δράσει, αλλ' έτσι και απειληθούν Κορυδαλλοί ή δικαστήρια, η πανελλήνια αγωνιώδης κραυγή «το καημένο το παιδί» θα κυριαρχήσει πάνω στην κατακραυγή του «δε σε θέλει ο λαός», ακολουθούμενη από μια σύσταση προς τη μάνα του. Η Νέα Δημοκρατία, που φλερτάρει μερικές φορές με την πολιτική της γκιλοτίνας, αποκλείεται να μην καταλάβει ότι θα κινδυνέψει να χάσει την πρωτιά από τις εκλογές, επειδή θα συγκρουστεί με τον πόνο της μανούλας, επομένως θα τη γλιτώσει με καμία ψήφο κατά συνείδηση ή με χαλαρή ψήφο. Το τμήμα του ΠΑΣΟΚ που θα αποπειραθεί να «καθαρίσει» από τον ΓΑΠ μέσω τέτοιου τύπου καταφρόνιας, θα βοηθήσει απλώς στην ανάδειξη των «προεδρικών» του ως μειζόνων προσωπικοτήτων που νίκησαν τους δολοφόνους του Καίσαρα στους Φιλίππους. Το κατάλαβε ο Λοβέρδος την τελευταία στιγμή και ζητά, με «ειδικές δηλώσεις», να πείσει ότι κατάλαβε το είδος της μάχης. Αλλά αυτό δεν αρκεί: πρέπει είτε ο Λούκιος Μπεγκλίττι είτε ο Ταρκύνιος Ρέππα να του παραχωρήσουν ένα λιβάδι να βάλει τη λεγεώνα του…
