Ο ταξιτζής ήταν κάθετος. Σε διαβάζω, μου λέει, και δε με νοιάζει που δε σε καταλαβαίνω, επειδή το στρίβεις το μαντίλι ώσπου να γίνει κόθρος, αλλά στεναχωριέμαι που δεν έχεις πάρει χαμπάρι πού το πάει η θεια μου. Η θεια μου, που λες, ξεκίνησε από αντάρτικα και Γοργοπόταμο, έσκασε με το Μακεδονικό, έκλαψε που ξωπέταξαν τον Σαμαρά, δε χώνευε τον Σημίτη, αλλά νομίζω πως κόλλησε σε κάτι δάνεια. Τώρα, την έπιασα να εξομολογείται στον καφέ με την κολλητή της, άλλη θεία, ότι στο εκλογικό τμήμα θα βγάλει και θα πετάξει στον κάλαθο τα ψηφοδέλτια των γνωστών κομμάτων και θα ρίξει ένα άλλο, άγνωστό της, κουτουράδα. Και η φιληνάδα της, το επιβεβαίωνε. Μαρίκα, της έλεγε, κι εγώ το σκέφτηκα αυτό. Γι' αυτό και θα δουμε σε αυτές τις εκλογές σαράντα το βερίκοκο, ρίκο, ρίκο ρίκοκο. Κανένας δεν προδίνεται. Ραδιουργίες. Θέλουν να εκδικηθούν.
Του απαντώ πως έχει ένα δίκιο, αλλά δεν πρόλαβα να αποσώσω μισή πρόταση και είδε το γερμανικό προξενείο και του άναψαν τα λαμπάκια.
«Γιατί», με ρωτάει, «αφού ξέραμε τα χάλια μας, έπρεπε να καλέσουμε το δουνουτού και όλους αυτούς;». Του εξήγησα, αλλά κόντεψε να με πετάξει έξω από το ταξί αφρίζοντας. «Θα μας τα πάρουν όλα», μου είπε στο τέλος. «Τα μέταλλα, το ουράνιο, τα διαμάντια, τα πετρέλαια. Αυτά θέλουν και να μας έχουν ψαρωμένους».
Πήγα να τον κόψω. «Σε τόσα και τόσα ανακαλύπτουμε την Αμερική», του λέγω, «αλλά το ζήτημα είναι να μην ψάχνουμε για νερό στον πλανήτη Αρη. Εχει νερό και στην Καπουτζήδα. Ο κόσμος, σύμφωνοι, απέδειξε πως δε θέλει να ακούει δυσάρεστες ειδήσεις σε προεκλογική περίοδο. Θυμάσαι τον Καραμανλή που τόλμησε να πει πως θα παγώσει δυο χρόνια τους μισθούς και ξέμεινε δέκα πόντους από τον άλλον που έλεγε πως υπάρχουν λεφτά; Πες μου, ταξιτζή, ξέρεις κανέναν που τονε ψήφισαν, επειδή τους έταξε θυσίες και δάκρυα;».
Συμφώνησε. Βάλαμε κάτω το κεφάλι, μετά το Βάσο και σκεφτήκαμε. Ο τάδε έλεγε «θα κάνει γέφυρες στην Κωλοπετεινίτσα», ο άλλος θα μας έφτιαχνε ιπτάμενα σκουπίδια, ο παράλλος άλλα.
Οπότε κοιταχτήκαμε επί της Μποτσάρεως εμβρόντητοι. Γι' αυτό κρύβεται η θεία σου, η ραδιούργος. Δεν είναι πολιτικό το ζήτημα. Εχει μάθει να ψηφίζει άμα της τάξεις. Πώς έρχεται η μαμή στις κλινικές και λέει «αγοράκι» και περιμένει το ρεγάλο, σίγουρη για την απλοχεριά του χαζομπαμπά; Δεν υπάρχει ψηφαλάκι χωρίς τάξιμο. Δεν είναι ζήτημα ανάγωγου ψηφοφόρου. Είναι το έθιμο. Κι αν η κουβέντα μας, καταλήξαμε στο φανάρι, βγάζει κάπου, βγάζει σε μεγάλη διασπορά ψήφου. Διότι τώρα δεν τάζουν, αλλά μερικοί μας λένε «βίντεο είναι τα δανεικά, μην κωλώνετε».
Αποφάσισα να ξεθάψω κάτι παλιά ντιβιντί και να ξαναδώ όλες τις θείες που υποδύθηκε η Γεωργία Βασιλειάδου στις ταινίες της, μήπως και γίνω ξανά χρήσιμος στην κοινωνία.
