Είναι να εισοδιστούν δυό πράγματα δίπλα από το χωριό μας. Μιά λίμνη βάθους μέτρων ογδόντα γιά την ύδρευση του νησιού, και 288 εκατομμύρια ευρώ, που προβλέπονται γιά την κατασκευή φράγματος, διυλιστηρίων, αγωγών και λοιπά.
Γι΄αυτό και συχνά κατεβαίνω εις τον πάτον της λίμνης που δεν υπάρχει ακόμη και μετράω, αποτυπώνω γιά την ακρίβεια κάτι εύμορφους νερόμυλους του παρελθόντος.
Το ποταμάκι ονόματι Μελισσούδι, τρέχει εκβάλοντας τους γνωστούς ήχους.Παρά τα φάρμακα και τα φαρμάκια, έχει ακόμη κάτι ψαρούδια που εδώ τα λένε μαρίδες. Ενδιαφέρθηκα γιά τα υπόλοιπα της εφ΄υγρώ πανίδας. Στον αντιπόταμο που συμβάλει στην ίδια δικουρία,υπάρχουν καβούρια και χέλια. Ακόμη.Σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων από την τάλασσα.
Ονειρεύτηκα εαυτόν σε βαρκάκι να πσαρεύω ογδόντα μέτρα πάνω από τον πάτον της λίμνης που δεν υπάρχει, σε μέρος που σήμερα καταλαμβάνουν αετοί, γεράκια και άλλα πτερωτά.
Η τοπική παράδοση(εκτός από το φανταχτερό της σημείο που είναι μιά σύντομη συζήτηση του κάιζερ Γουλιέλμου με εντόπιο πτωχό) επιμένει ότι μαρίδες, χελάκια ου μην αλλά και καβουράκια,έτρωγαν οι άνθρωποι εδώ μεταπολεμικώς τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα.