Home scores
1.8.2008 - 4:12:34 PM
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω,μετά από μία βόλτα με το αυτοκίνητο στις βόρειες παραλίες,δακρύζοντας με ραπ και Chieftains στην Χιλή,ανακάλυψα ότι ποτέ των ποτών δεν άκουσα ελληνική μουσική μόνος.Στο προσωπικό μου κρατίδιο (γιά σώματα μιλάμε) η μουσική της χώρας που με φιλοξενεί, παραμένει μιά πολυτελής συνήθεια εισαγωγής.Απεναντίας, δεν υπάρχει δωμάτιο που να το κατοίκησα, προσωρινά ή δανεικό, ενίοτε παραχωρημένο, συχνάκις νοικιασμένο, που να μη έχω ξεχάσει πλήρως την επίπλωση και την διαρρύθμιση, αλλα ποτέ τον ήχο που ανέδιδε.Στο καμαράκι που έβλεπε την αυλή του Γενή Τζαμί, Howling Wolf και Ντέμπι Χάρι.Στην γραφειάκλα στην παλιά Ηλεκτρική, Σιμπέλιους ,προκλασική και Grand Funk. Στο μετεφηβικό της Σααδή Λεβή,από μπομπίνες,Troggs και περιπαθείς φωνίτσες από Αχρίδα, Μπογκομίλ και Πρίλαπο.Μόνον έτσι θυμάμαι και καμιά διεύθυνση, καμιά επίσκεψη. Χωρίς ήχο, μάλλον υπεξαιρώ τις ζωές άλλων, νομίζοντας ότι ήταν δικές μου.
Ακόμη χειρότερα με τους συνειρμούς ήχων με πράξεις, σε δημόσιους χώρους.Μπορεί να μη θυμάμαι το μικρό όνομα του 90% των συγγενών μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τί έπαιζε ένας φακίρης του καιρού πρίν μερικές δεκαετίες στην γαλαρία ενός μετρό ή σε ένα περιαστικό πεζοδρόμιο. Θεωρώ κρίμα και άδικο να παιδεύομαι με λέξεις και τεχνικές συνεχώς, αλλά μιά σταγόνα μουσικής να είναι μονίμως ικανή να με οδηγεί σε έκφρονες συνειρμούς. Γι΄αυτό και φέρομαι εχθρικά στην μουσική,όταν σχετίζεται με τους χώρους που κατοικώ.Είναι μάταιο να την επιζητώ, αφού ούτως ή άλλως θα με κατακτήσει, ακόμη κι άν μπεί τυχαία από ένα ανοιχτό παράθυρο.
Βέβαια, η λογική των ηττημένων,που αγωνίστηκαν ευφυώς και προσφυώς να ηττηθούν, μήπως και δούνε άσπρη μέρα υπό την αρπάγη του νικητή, είναι μιά στρατηγική επιλογή βαρέως ριζωμένη μέσα μου.Μισό χιλιοστό κάτω από το δέρμα του ανθρώπου, υπάρχει μιά λαμπρή, στείρα, απέραντη, πανίσχυρη και αυτοκρατορική αδιαφορία γιά το είδος της τροφής, την χροιά των ήχων, την αίσθηση των χρωμάτων, τις έννοιες των λέξεων και τα παρόμοια.Ξοδεύουμε άπειρον χρόνο γιά να δικαιολογήσουμε τις ανησυχίες της επιφάνειας που διαθέτουμε.Κάτω από την επιφάνεια, κανένας και τίποτε δεν νοιάζεται.Γι΄αυτό και ο στίχος «οι ελαφροί άς με λέγουν ελαφρόν» έχει πανοραμικη ισχύ ,ακόμη κι άν μιλάμε γιά συνδιαλλαγή ελεφάντων.
Την μουσική που αναδίδουν τα δωμάτια που επισκέπτομαι,με προσοχή ταξινομώ και προσμετρώ.Ευτυχώς, χάρη σε ένα υδροδυναμικό (ή απλώς χαοτικό) παράδοξο, ποτέ μου δεν θεώρησα μουσική ό,τι εκπέμπεται από ραδιόφωνο, τηλεόραση, ή ακόμη και από το Youtube.Αυτα όλα, τα θεωρώ τονισμένα λόγια.
