Δείπνο αποχαιρετισμού φοιτητών αρχιτεκτονικης που ήρθαν στο χωριό μας και αποτύπωσαν, σχεδίασαν και έψαξαν την παλαιά αρχιτεκτονική. Καθώς ο ποιητής εξηγεί κάτι βάζοντας, ως συνήθως τις χερούκλες του προς περιγραφικήν επίρρωσιν ,παρέμενε προσκολλημένος στην ιδιοτυπία του μάγερα, που παρουσίασε θρεπτικότατον και ντελιτσιόζο σοφρίτο ιν ρεπούδιο, ήτοι "εν διαζυγίω". Αλλού, σε άλλες πιατέλες τα ζυμαρικά ,ως ακμαία αντιπάστι, αλλαχού το πορώδες, σαλτσώδες,κανελλόφαιον, απίστεύτου ευμορφίας κρεατικό. Δεν άντεξα, ρώτηξα. Εκ του επιθέτου και της έρευνας των αρχείων, ο άνθρωπος βρίσκεται στην Κέρκυρα πρίν την ναυμαχία της Ναυπάκτου, άρα κάτι ξέρει παραπάνω. Η απάντηση με ξέρανε. Μόνον νεόπτωχοι απόφυγοι και τρυποκάρυδοι μαγειρεύουν το σοφρίτο, το μπουρδέτο και τα άλλα κορφιατικά ως εντράδες, αναμίξ. Και γιά ευκολία των εστιατόρων, να μη αναφέρω την βαρεμάρα των αγγλοσαξόνων θαυμαστών της νήσου. Το σοφρίτο θέλει ετοιμασία μιάς ημέρας και τα μακαρούνια να αντικρύζονται με το κρεατάκι νιάμ νιάμ τα τελευταία πεντε λεπτά, στον πάγκο του σερβιρίσματος, καθώς αρχαίος αρρεβών, παραδοσιακός και υποκριτικός, όπως όλα τα πράγματα του αξίζουν, ή τουλάχιστον έχουσι ζουμί.
