 |
«Διά να γνωρίσω τι τρέχει και με τι δικαιοσύνη θ’ αρμενίσωμεν έκανα τον κουτό κι’ έδειχνα κι’ αφοσίωσιν πολλή», περιγράφει ο Μακρυγιάννης στα «απομνημονεύματά» του τη δική του στάση απέναντι στις πρώτες ενέργειες της καμαρίλας του Οθωνα. Ετσι αισθάνθηκα όταν, βόσκοντας ως μουσκάρι στα τηλεοπτικά χωράφια, ο Θεός με ελέησε να ακούσω τον κύριο Τσακαλώτο του ΣΥΡΙΖΑ να διαμαρτύρεται που τον έβαλαν να κάθεται μια ώρα άλαλος και τον κύριο Κρανιδιώτη να κατηγορεί τους Ελληνες πως έδωσαν μια συναισθηματική ψηφάλα στον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον επειδή τον λυπήθηκαν. Αρμενίζουμε, σύμφωνα με αυτές και άλλες ενδείξεις, ανάμεσα σε φρικτά θραύσματα ενός ναυαγίου που φλέγεται στα βράχια και τα στελέχη των ηττημένων κομμάτων, αντί να σωπάσουν όλες οι φωνές αυτών που ο λαός θεώρησε υπεύθυνους των τελευταίων πέντε χρόνων και τους κάρφωσε στον τάκο, συνεχίζουν το θλιμμένο, μήτε καν θλιβερό τους, βρεκεκέξ. Ετρεμα για τις πρώτες ανταλλαγές απόψεων των στελεχών της Αριστεράς. Κάποτε όλοι αυτοί ήταν σε ένα κόμμα που πολυδιασπάστηκε. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε αυτά τα εντυπωσιακά ποσοστά, κατά τη γνώμη μου, επειδή είπε την κρυφή, τη μαγική λεξούλα: αριστερή κυβέρνηση. Και ο κόσμος έτρεξε πίσω από αυτό το μακρινό ενδεχόμενο. Αλλά αυτές οι εκλογές δεν έγιναν μόνο για να καεί σαν ναυαρχίδα του Καραλή το πράσινο δίκροτο. Εγιναν για να σκάσει ένα ηλιοφώτιστο αερόστατο, του Σαμαρά, που νόμιζε πως είναι πλοηγός σε σκούνα, και κατάλαβε πως είναι τιμονιέρης σε γολέτα ένα μέτρο πριν από τα βράχια. Εντάξει, το ΠΑΣΟΚ καταστράφηκε. Η Νέα Δημοκρατία για ποιον ακριβώς λόγο έπαθε τα ίδια; Και η Αριστερά γιατί δίνει την εντύπωση πως, αν συνεχίσει το ηττοπαθές λακριντί, θα αρχίσει να ραγίζει και να κομματιάζεται;
Νέα πλεούμενα αρμενίζουν εν τω μεταξύ. Η Δημοκρατική Αριστερά που δεν υπήρχε, η Χρυσή Αυγή που ήταν προηγουμένως ελάχιστη, ο Καμμένος που πήρε δέκα πόντους από το πουθενά. Σχεδόν το ένα πέμπτο των ψηφοφόρων απέρριψε το νεοελληνικό καμποτάζ και μπήκε σε άγνωστα σκαριά.
Απ' όλα αυτά το μόνο που με ανησυχεί είναι πως ο δικομματισμός, εκβάλλοντας τη θρηνητική κραυγή του Ορέστη, «θυμήσου τα λουτρά που σε σκότωσαν», δε σκοπεύει να κοιτάξει το πρόσωπο της Μέδουσας, να πετρώσει, να επιληφθούν οι αρχαιολόγοι. Μάλλον σκοπεύει να θεωρήσει ένα διαλειμματάκι παραφρόνων τα αποτελέσματα της Κυριακής. Διότι ο δικομματισμός έχει κοντή μνήμη κι έχει φροντίσει να διαγράψει από τη μνήμη του την εξαφάνιση μεγάλων μεταπολεμικών πολιτικών σχημάτων, όπως το Λαϊκό Κόμμα και την Ενωση Κέντρου.
Αυτή η ροπή, η τάση, γιατί όχι και η ορμή προς την Αριστερά ήταν αποτέλεσμα μιας πρωτοβουλίας του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, αύριο, όλες οι συζητήσεις θα βρίσκονται σε άλλη βάση. Θα τα λέμε στο κατάστρωμα.
