"με ένα πιάτο φακές,κρεμμυδωμένες και την αντζούγια μέσα, να σαλεύει στο παγωμένο πιάτο."
To κώλον μιάς καταληκτικής μου πρότασης, δημοσιευμένης ψηφιακως αλλαχού, με τον κουτοπόνηρο τρόπο της διασποράς ειδήσεων, θεωρήθηκε από τον Βαρβάκη, ρέκτη και ραίκτορα ποιητικών ιδεών, ως έξεργος σουρεάλα. Συνεπιτούτοις (που το ηύρα, ο φιτζκαράλντος;) έκρινε ότι το προηγούμενο σχόλιο στο Χόμφουδ, όζει Σεφέρη, γιά την ακρίβεια, σεφεροκολυμπάει.
Οι γνώστες, όχι σώνει και καλά αναγνώστες, τουλάχιστον οι ξεμέθυστοι και οι μη ρινότμητοι, θυμούνται ότι στις φακές βάζουμε κυρίως σκόρδο και όχι κρεμμύδι. Σαρδέλες επίσης και όχι αντζούγες, ρίχνονται στην φασολάδα και σχεδόν ποτέ στην φακή. Οσο λοιπόν μπορεί να κολυμπήσει μιά γυμνή αντσόβα στο κρύο πιάτο, άλλο τόσο μπορεί να προσπερνά κρεμμυδότσουφλα. Η μόνη αλήθεια είναι πως οι φακές τρώγονται κρύες όταν ποθήσεις το υπόλοιπό τους στο επόμενο γεύμα, όχι διότι είναι πιό νόστιμες αλλα διότι άν τις ζεστάνεις, θα έχεις στο στομάχι σου πληθος ενώσεων σιδήρου, κάτι ατσαλομαντέμια, που η επαναθέρμανση τις κάνει έτοιμες γιά δαμασκηνά ξίφη, που ρημάζουν το στομάχι, πρίν οι Σαλαδίνοι εφορμήσουν.
Αρα, η παράτολμος, περίπου αληθής, αλλα εκκεντρικώς βοώπις λεκτική ανακρίβεια, αποδοθήτω σε εσωτερικό πόλεμο του Συμβολισμού με τον Ρεαλισμό, πόλεμο στον οποίο ακόμη συμμετέχω, έστω και ως αυτόμολος.
Ωστόσο, ακόμη κι άν δείς αντσόβγια να σαλεύγει στο πιάτο, δεν προκύπτει πως είναι ζωντανή. Οπως του πατσαζή, του καλού πατσατζή ο αντίχειρ είναι χωμένος μέσα στο ρείθρο του πατσά , δίκην σκαλώματος όπου θα δέσουν αργότερα αλάτια και ξίδια, έτσι και του σουπογδάρτη που προσποιείται τον γκάρσονα η ρυθμική κίνησις, κινεί πέρα δώθε όλαις ταις σούπαις, μαζί με το περιεχόμενό τους. Αρα και ταις αντζόβγαις.
