Βακαλάος ο λεγόμενος υδράλατος. Μιά λιχουδιά γιά γανωμένο ουρανίσκο, που δεν ξαρμυρίζει ποτέ των ποτών. Εκατοντάδες παραλλαγές αναλατίσματος από εκατομμύρια κυρίων και κυριών που ασχοληθηκαν, το μόνο που κατάφεραν ήταν να συνδυάσουν το ανάλατο με το προθανάτιο.Οσο κι άν βγεί από τον μπακαλιάρο το αλάτι, τόσο αισθάνεσαι συμμέτοχος ενός γεύματος με βαλσαμωμένο είδος. Διότι το αλάτι κλινικώς μπορεί να εξέπνευσε, αλλα ο λόγος και η αιτία γιά τον οποίον χονδραλατίζομεν τον μπακαλάου(πορτογκαλιστί) είναι η συντήρηση, το μή θκουλίκιασμα. Κι αυτό, παράγει την εικόνα ενός είδους υπό φορμολισμόν.
Επιπλέον με βακαλάους υδραλάτους μοιάζουν πληθος ψαριών που μας έρχονται από το Τούνεζι την Μπαρμπαριά και το γοητευτικό Μαγκρέμπι, σε πολυστερινικά φέρετρα, που περίέχουν πάλι κάτι υφάλμυτο, αγνοώ άν είναι θαλασσινό νερό ή χημικό μαραφέτι. Ενας φίλος ψαρομανάφης μου το πέταξε, δήθεν αδιάφορα, όταν (τρομάρα μου) του ζήτησα δυό σκουμπριά. Μου είπε δήθεν αδιάφορα. "Πες στην κυρά να μη το αλατίσει. Εχει αλάτι". Δεν τον έπιασα ακριβώς από τα πέτα, διότι φορούσε πράντα, αμάνικο, αλλα τον έβαλα και μου τα ξέρασε όλα.
Οι πολιτιστικές διαφορές που εκθέτει σαδιστικώς γοητευτικά ο Αλταν στον Κολόμβο του, ερμηνεύουν ίσως αυτό το κατάλοιπο λατρείας προς το αλάτι, ως ιερόν τέκνον του θεού της διατήρησης εν αρτιότητι πληθους σκευασμάτων.Δεν χρειάζεται να έχεις εκλεπτυσμένον ουρανίσκο, λόγου χάριν ,γιά να αντιληφθείς ότι το νωπό τυρί που ουδέποτε αλατίστηκε, το φρέσκο που καμιά φορά παίρνουν γιά να πουλησουν μερακληδες τυρέμποροι όπου γής και πάτρης, δεν έχει καμία γευστική σχέση με την φέτα που την ξαρμυρίζει μιά κυρά επειδή ο σύζυγός της έχει πίεση που κοντεύει τα σπρέντς γιά να πληρώνει τόγκες η ανάλατη Ελλάς. Το φρέσκο τυρί, έχει μιά αδιόρατη πικρίλα εν επιγεύσει που σε κάνει να θέλεις αριάνι ή κεφίρι. Το ξαρμυρισμένο ,σε κάνει να θέλεις και μιά σακούλα πορτοκάλια,τυπικό δώρο προς νοσοκομειακούς ασθενείς της εποχής του αξέχαστου Γούναρη.
