Τα ξεκάρφωτα
30.7.2008 - 1:35:42 PM
Σε μια πρωινή τηλεοπτική εκπομπή έδιναν μαθήματα μακιγιάζ για τη θάλασσα. Εξηγούσαν δηλαδή ποια μέικ απ είναι κατάλληλα για τον ήλιο και το νερό, ποια μάσκαρα είναι αδιάβροχη, ποια σκιά ματιών δεν διαλύεται κι άλλα τέτοια. Είχαν και μια κοπέλα, όχι πάνω από 18 χρόνων, καθισμένη στην άμμο να περιμένει να τη μακιγιάρουν για να βουτήξει μετά στο νερό δείχνοντας ότι δεν ξεβάφουν οι μπογιές και τα ρίμελ...
Αναρωτιόμουν αν κάποια από τα νέα κορίτσια που έβλεπαν την εκπομπή καταλάβαιναν πόσο αντιαισθητικό είναι να βλέπει κανείς μια υπέροχη –κατά τα άλλα– ύπαρξη να αναδύεται από τα νερά βαμμένη και μπανταρισμένη με μέικ απ και σκιές μπλε, πράσινες και ροζ και με βαμμένα τα χείλη. Και φυσικά δεν το λέω γιατί είμαι κατά του μακιγιάζ. Ίσα ίσα. Αλλά όλα τα πράγματα έχουν την ώρα τους. Το να μακιγιαριστεί μια γυναίκα ή κι ένας άντρας ακόμη είναι μια διαδικασία να «φτιαχτεί» κανείς με τη φάτσα του. Να την αλλάξει, να παίξει μαζί της, να αστειευτεί ή να τη διορθώσει σε κάποια σημεία που δεν τα γουστάρει. Αυτό όμως απέχει πολύ από το να βαφτεί κάποιος για να μπει στη θάλασσα. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι, πέρα από τα ξενύχτια, τα φλερτ, τα χιπ χοπ και τη μόδα, η σχέση του ανθρώπου με τη θάλασσα είναι μια σχέση φυσική και ατόφια. Δεν χρειάζεται ούτε μακιγιάζ ούτε πανάκριβα αξεσουάρ ούτε πετσέτες που η τιμή τους είναι όση ένας μηνιαίος μισθός ούτε σειρές καλλυντικών και παραφουσκωμένα νεσεσέρ. Μια απλή προστατευτική κρεμά προσώπου με μεγάλο δείκτη προστασίας είναι αρκετή για να κάτσουμε για λίγο ή πολύ κάτω από την ομπρέλα μας. Το σώμα έχει τη δική του φυσική προστασία, εκτός κάποιων περιπτώσεων, και δεν χρειάζονται τα χιλιάδες αντιηλιακά, κρέμες, κρεμούλες, σπρέι προσώπου, σπρέι μαλλιών, γαλακτώματα, λάδια, κραγιόν, ρίμελ, σκιές, λιπ γκλος, μέικ απ και πάει λέγοντας. Το να μπεις στο νερό και να νιώσεις τη δροσιά του, την ευεργετική του αγκαλιά και να λύσεις το σώμα σου κολυμπώντας δεν έχει καμιά σχέση με μακιγιάζ και μπογιές.
Γιατί πρέπει όλα ο άνθρωπος να τα κάνει στην εποχή μας κομματιασμένος; Γιατί πρέπει την ώρα που είναι να απολαύσουμε το νερό, το μυαλό μας να είναι μήπως κοπεί η ζαρτιέρα μας ή μήπως ξεβάψει η βλεφαρίδα μας; Τι είδους νοοτροπία είναι αυτή που επιδιώκει να μην αφήνει τον άνθρωπο απερίσπαστο να νιώθει κάτι με όλο του το είναι; Απ’ όλα αυτά τα κορίτσια, τις γυναίκες και τις γεροντότερες που δεν εννοούν να κατέβουν στην αμμουδιά χωρίς πομάδες, αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποια που να μπορεί να ξεχωρίσει την πεταλίδα από τον ιππόκαμπο, την ψάθα από τα καβούρια, το λινό από το μεταξοβάμβακο, την τερακότα από την ώχρα ή το γαλανό από το βαθύ τιρκουάζ.
Αλλά όλες τους γνωρίζουν σίγουρα την τελευταία μάρκα μάσκαρας που κρατάει ντούρα και άκαμπτη τη βλεφαρίδα για 3,5 ώρες και το γκλίτερ που γυαλίζει και ταυτόχρονα τσιτώνει την άκρη του ματιού τους για 5,5 λεπτά. Γνώση η μια, γνώση και η άλλη, σύμφωνοι.
Μόνο που η πρώτη είναι η πράγματι ακριβή, ενώ η δεύτερη είναι χαραμισμένη.
