Τα καραβάνια
24.2.2010 - 1:33:52 PM
Μερικές φορές όταν θυμάμαι πιά την εφηβεία μου αναρωτιέμαι αν τα πρόσωπα κι οι καταστάσεις εκείνης της εποχής υπήρξαν πραγματικά.
Υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά με τα βιώματα των σημερινών εφήβων της τάξης μου που νομίζω ότι δεν τα έζησα όλα εκείνα αλλά πως τα ειδα κάποτε στον ύπνο μου.
Αυτή η ονειρική κατάσταση έρχεται και με κατακλύζει κάθε που τελειώνει ο Φλεβάρης κι αρχίζουν να φουσκώνουν τα πρώτα κομπάκια στους κορμούς των δένδρων προμηνύοντας πρώιμη ανοιξη.
Η εφηβεία για μας ,«τα παιδιά της χούντας » που ανήκω ,για μας που είμασταν κόρες και γιοί μεροκαματιάρηδων γονιών παιδεμένων από την εξορία,την ανεργία και τη φυματίωση ,ηταν ένα και μοναδικό πράγμα.
Οι διακοπές.
Οι φτηνές τρίμηνες διακοπές οπουδήποτε στην Ελλάδα. Πάντα κοντά στη θάλασσα εκτός σπάνιων εξαιρέσεων.Που άρχιζαν με το κλείσιμο των σχολείων και τελείωναν την προηγούμενη του αγιασμού της επόμενης σχολικής χρονιάς.
Από το 1967 που μπήκα στο γυμνάσιο μέχρι το 1973 που αποφοίτησα δεν εμεινε μέσα μου ουτε σπυρί απ την κακοτροπιά των καθηγητών μου που μας ταπείνωναν καθημερινά σκίζοντας τους ποδόγυρους της μαθητικής μας ποδιάς η έκαναν περιπολίες κατά περιοχές, για να μας τσακώσουν στον κινηματογράφο ακόμη κι αν το εργο ηταν κατάλληλο για ανηλίκους.
Τα πέταξα όλα.
Τους τα επέστρεψα όλα.
Κράτησα μόνο τα γέλια και τα κλάματα των συμμαθητριών μου στο εικονοστάσι της καρδιάς μου γιατί μόνο αυτό άξιζε απ τα σχολικά μου χρόνια.
Και τα καλοκαίρια.
Εκείνα τα ζεστά καλοκαίρια που ήταν γεμάτα από θάλασσες,ζεστή άμμο,γύμνια,ξεγνοιασιά,ψαρέματα,πάρτυ,φλέρτ,έρωτες,πορτοκαλάδες κι έτοιμο ζεστό σπιτικό φαγητό.
Από τον Απρίλη μετρούσαμε καθημερινά τις μέρες σαν τις φυλακισμένες.Βγάζαμε τις Κυριακές,βγάζαμε τις σχολικές γιορτές,βγάζαμε τις εξετάσεις,αφαιρούσαμε και τις κοπάνες οπότε οι λογαριασμοί μας κατέληγαν σε 30 αντε το πολύ 40 κανονικές μέρες μαθημάτων .
Κι όταν εφταναν πια οι μέρες, μια βδομάδα πριν, άρχιζε η προετοιμασία. Καινούργια μαγιώ,βατραχοπέδιλα,μάσκες,σαγιονάρες κανένα μακό μπλουζάκι ,ένα δυό σόρτς και ψαράδικα παντελόνια ,ισως κι ένα ζευγάρι πέδιλα .Αυτά μας έφταναν και μας περίσσευαν.
Παραδίπλα από την Θεσσαλονίκη τότε ήταν οι πεντακάθαρες θάλασσες της Περαίας,του Μπαχτσέ,της Αγίας Τριάδας και της Μηχανιώνας οπου μπορούσε κάποιος να προσεγγίσει και με βαποράκι απ το λιμάνι γιατι τα χωριουδάκια αυτά ηταν παραθαλάσια και σχετικά οργανωμένα για θερινές διαμονές.
Λίγο πιο εξω υπήρχε όμως η Επανωμή κτισμένη σε πεδιάδα και σε τρία-τέσσερα χιλιόμετρα απόσταση η παραλία της, που ηταν ενας απάτητος τόπος γεμάτος βούρλα και θίνες άμμου και μετά ο Φάρος.Ενα ακρωτήρι ασπρης αμμου γεμάτο αμαρυλλίδες που έμπαινε μέσα στη θάλασσα και οριοθετούσε την περιοχή επιβλητικά.Μέχρι και σήμερα.
Στην παραλία αυτή που αργότερα εγινε το κάμπινγκ της Επανωμής το μόνο που υπήρχε τότε ηταν πέντε ψαροκαλύβες.Το χειμώνα χρησίμευαν για να αποθηκεύουν οι ψαράδες τα δίχτυα , τα παραγάδια τους ,τα σχοινιά και τα τιμόνια απ τις ξύλινες ψαρόβαρκές τους.Το καλοκαίρι όμως οι καλύβες αυτές μεταμορφώνονταν σε παραθεριστικά καταλύματα των οικογενειών τους που κατέβαιναν εκεί μέχρι το Σεπτέμβριο.Δύο απ αυτές τις οικογένειες τις νιώθω ακόμη και τώρα συγγενικές μου κι ας εχω πάρα πολλά χρόνια να τους δω.
Ηταν ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι με σπάνιο φιλότιμο και με τόσο καθαρό βλέμμα που μου είναι αδύνατον να τους ξεχάσω.Οχι μόνο εγω που πιθανώς να εξιδανίκευα με τα εφηβικά μου μάτια τις καταστάσεις ,αλλά κι οι γονείς και θείοι μου που τους έζησαν και εκαναν παρέα μαζί τους όλα αυτά τα καλοκαίρια.
Οι διακοπές σ αυτή την περιοχή ειχαν βέβαια ένα πρόβλημα.Δεν υπήρχαν ενοικιαζόμενα δωμάτια πουθενά.Κι αυτή η ελλειψη δημιούργησε τα «καραβάνια».Ετσι βαφτίσαμε τότε στην τσακαλοπαρέα μας την μάζωξη των κατασκηνωτών που κατέφθανε απ τη Θεσσαλονίκη με όλο της το νοικοκυριό.
Φορτωμένο σε μικρά φορτηγά .
Κι εμας να ξεκαρδιζόμαστε πίσω στις καρότσες ξαπλωμένοι σε κουβέρτες ,κατασκονισμένοι ,ιδρωμένοι ,με κατακκόκινα μάγουλα και μάτια που έλαμπαν από ευτυχία.
(ακολουθεί)
